Als Jacques Audiard een nieuwe film uitbrengt, loont het altijd de moeite om even extra op te letten. Met onder andere Un Prophête (2009), De Rouille Et d’Os (2012), Dheepan (2015) en het bijzonder onderschatte The Sisters Brothers (2018) bewees de Fransman immers al dat hij weet hoe een camera te hanteren. Met Les Olympiades – vernoemd naar het dertiende district van Parijs – is dat niet anders.

Het verhaal draait rond vier jongelingen die elkaars leven doorkruisen. Emilie (Lucie Zhang) leert Camille (Makita Samba) kennen tijdens haar zoektocht naar een huisgenoot. Het klikt tussen de twee en al snel wordt hun relatie fysiek. Hoewel de twee het erover eens zijn dat het niet de bedoeling is dat hun relatie serieus wordt, kan Emilie enige jaloezie niet onderdrukken wanneer Camille een nieuwe vriendin blijkt te hebben. Eerst probeert hij het met Stéphanie (Oceane Cairaty) en daarna met Nora (Noémie Merlant), die bij hem in zijn makelaarskantoor werkt. Nora vindt het echter moeilijk om echt intiem te zijn bij Camille en voelt zich meer op haar gemak bij Amber Sweet (Jehnny Beth), een webcamactrice die ze online heeft leren kennen.

De film is dus nog het best samen te vatten als “het is ingewikkeld”, de relatiestatus die Facebook ooit lanceerde en waar nog steeds naar gerefereerd wordt. Dat geldt overigens niet alleen voor de relaties van de jongelingen, maar ook voor hun levens. Emilie is net ontslagen in een callcenter en weet niet welke richting ze met haar leven uit wil. Camille wil eigenlijk doctoreren, maar geeft les en ruilt later die job in voor een baan als makelaar. En Nora is een jonge dertiger die uit de makelaarswereld komt, maar eigenlijk haar studie rechten wil hervatten. De hoofdpersonages in deze film zijn zoekend naar hoe ze hun leven willen vormgeven in een wereld waarin de mogelijkheden alleen maar schijnbaar eindeloos zijn, maar waarin hun wensen toch botsen met een financiële realiteit.

Verbinding

Er is één ding dat hen bindt: allemaal zoeken ze eigenlijk naar verbinding in een wereld en een tijdperk waarin net dat moeilijker blijkt dan ooit tevoren. Emilie wil zich vooral niet binden, Camille heeft losse seksuele contacten en springt van de ene relatie in de andere om de leegte die hij in zichzelf voelt te vullen en Nora vindt de echte verbinding pas in de digitale wereld.

Als dat klinkt als heel veel drama: dat is het niet. Jacques Audiard is erin geslaagd om een moderne film te maken, die gekenmerkt wordt door de elektronische muziek van de Franse producer Rone op de soundtrack, met dialogen die de film als vanzelf vooruit stuwen en in de hoofdrol de frisse onbekende actrice Lucie Zhang, die je als een magneet naar het scherm trekt.

Bloedmooi zwart-wit

Een film over moderne relaties en de nieuwe manieren van daten kon Audiard niet draaien zonder er ook seksualiteit in op te nemen. Emilie en Camille verbinden met mensen en met elkaar via seks en van die scènes spat de passie af. Nora heeft er een moeilijkere relatie mee en dat mag er ook wezen. De expliciete scènes zijn nooit gratuit, maar krijgen een esthetisch karakter door het bloedmooie zwart-wit dat Audiard gebruikt.

Wat ons helemaal voor de film inneemt, is dat de ondertussen 69-jarige regisseur het aandurft om de verschillende verhalen tot een (voorlopig) mooi einde brengen met een niet te mis verstane boodschap: uiteindelijk overwint de liefde altijd.

Score: 8/10