Negen jaar zaten er tussen Toy Story 3 en Toy Story 4 en na vier films blijkt Disney/Pixar nog geen afscheid te kunnen nemen van hun animatiefilmfranchise. Geen gewoon vervolg deze keer, maar een spin-off die enkel en alleen draait rond Buzz Lightyear. Aan het begin van de film krijgen we een tekst te lezen: Buzz was het lievelingsspeelgoed van Andy en was een actiefiguurtje gebaseerd op een film. De film waar het toen in Toy Story (1995) om draaide krijgen we hier te zien.

Destijds, in 2019, vroegen we ons af waarom Toy Story een vierde deel nodig had. Na Toy Story 3 was voor ons de cirkel rond. Toch was ook het vierde deel verrassend en kwalitatief sterk en hadden we nergens het gevoel dat de film enkel en alleen maar gemaakt was om nog eens langs de kassa te kunnen passeren. Dat gevoel hebben we bij Lightyear helaas wél.

We leren Buzz (hier met de stem van Chris Evans) kennen als Space Ranger. Wanneer hij samen met zijn collega een supersnelle nieuwe raket mag uittesten komt hij vast te zitten op een vreemde planeet. Hij zet alles op alles om hen ook weer van die vreemde wereld weg te brengen, maar dat blijkt nog niet zo evident te zijn.

Het is het begin van een film die vooral heel middelmatig is. Lightyear neemt zichzelf heel erg serieus, heeft een schrijnend gebrek aan humor of ironie (op een grapje of twee na) en slaagt er ook niet in om de emotionele impact te hebben die de Toy Story-films vaak wel hadden. Lightyear is dus nergens onderscheidend en verdwijnt daardoor in de middenmoot van Pixar-producties. Als je voor jezelf de lat doorheen de jaren zo hoog gelegd hebt, dan mag er dan al eens streng geoordeeld worden.

Volwassenen of kinderen?

We vroegen ons tijdens het kijken ook af op wie deze film nu precies gericht is. Is dit een film voor de sciencefictionliefhebber? Voor volwassenen of voor kinderen? Als Lightyear op volwassenen gericht is, is hij te mak en kleurt hij te veel binnen de lijntjes. Voor kinderen is de plot – waarbinnen Buzz telkens weer enkele jaren weggeweest blijkt te zijn als hij op een missie van vier minuten gegaan is – te moeilijk om te bevatten. In onze zaal is een moeder met haar kinderen halverwege de film vertrokken, een teken aan de wand.

Op zich is die Buzz Lightyear wel een interessant personage: een astronaut die worstelt met een knoert met een schuldgevoel en die zo erg bezig is met het goedmaken van zijn fout dat hij vergeet om zijn leven te leven en vergeet om ook eens te kijken naar wat er wel allemaal nog is en wie hij om zich heen heeft. Het is een boeiende insteek, maar er wordt eenvoudigweg te weinig mee gedaan. Die ene sequentie waarin Buzz zijn vriendin en collega Alisha Hawthorne (Uzo Aduba) in sneltempo ziet verouderen deed nog wel iets. Maar een soortgelijk kunstje had Pixar natuurlijk al beter opgevoerd in Up.

Het is bizar, waar Turning Red zo verfrissend en vernieuwend was in insteek en stijl, voelt Lightyear alleen maar belegen aan. We blijven ons afvragen of die film wel nodig was. Misschien volgende keer toch maar voor het verhaal van Mr. Potato Head gaan?

Score: 6/10