Alles stond op een lager pitje in 2020, behalve de productie van series. Streamingdiensten floreerden als nooit tevoren en dat maakt ons alleen maar nieuwsgieriger naar de toekomst. Toch viel ons ook nog iets anders op: tussen het kaf zit veel meer koren en het wordt steeds moeilijker om datgene eruit te plukken dat nu écht de moeite is om te kijken. Geen enkel mens kan alles zien wat er verschijnt, toch denken we de beste series van dit jaar meegepikt te hebben. Deze 33 zouden we graag onthouden, tussen haakjes vind je waar je deze reeks op dit moment kan bekijken.
1. The Plot Against America (Streamz)
Geen eindejaarslijst zonder David Simon ergens aan de top. De vorige jaren eindigde hij hoog met onder andere Show Me A Hero of de drie seizoenen van The Deuce, maar er was altijd toch minstens één serie die hem van de top af hield. Nu niet: The Plot Against America was het beste dat er dit jaar te zien was.
Wij bekijken het verhaal door de ogen van een Amerikaans-joods gezin en maken kennis met Herman Levin (Morgan Spector) die een promotie op zijn bedrijf weigert om niet naar een antisemitische buurt te moeten verhuizen. Herman ziet en hoort met lede ogen aan wat er met zijn land en met zijn stad gebeurt. “Er is veel haat, en hij weet daarvan te profiteren”, fulmineert Herman voor de radio terwijl Lindbergh waarschuwt voor joodse oorlogsvluchtelingen en pleit voor grenscontroles. Het behoeft geen vraag waarom David Simon de roman van Joseph Roth nu wilde verfilmen.
2. I Know This Much Is True (Streamz)
Ze zijn om te koesteren, de minireeksen van HBO, want ook dit is er eentje: hier speelt Mark Ruffalo een indrukwekkende dubbelrol als de identieke tweeling Dominick en Thomas, waarvan één van de twee lijdt aan paranoïde schizofrenie.
De acteerprestatie van Ruffalo is niet minder dan een krachttoer, maar hij wordt ook geflankeerd door een in zijn geheel sterk acterende cast. Het verhaal van de twee broers die al rake klappen van het leven hebben gekregen doet denken aan de bestseller Een Klein Leven van Hanya Yanagihara: het gaat hier om levenspijn, er waart weinig licht doorheen, maar de serie zal je raken en ook na afloop zal je er nog vaak aan terugdenken.
3. Tales From The Loop (Amazon Prime)
Tales From The Loop is het soort sciencefiction dat onopvallend is. Meestal lijken we ons in een compleet normale wereld te bevinden. Tot er iets vreemds of ontregelends gebeurt. Alles wat we zien – de huizen, het meubilair, de auto’s – wijst erop dat de serie zich ergens in de jaren vijftig of zestig afspeelt. Binnen dat universum zijn er ook wat bevreemdende elementen, zoals robotarmen of een robot die gewoon ergens midden in een bos lijkt te zijn. Maar het meeste mysterie straalt nog af van het Mercer Center For Experimental Physics, een bedrijf in het stadje Mercer dat in de volksmond The Loop wordt genoemd en zich bezighoudt met het ontdekken en ontrafelen van de mysteries van het universum.
Vervolgens krijgen we acht verhalen van mensen die samenhangen met The Loop. Tussen die acht verhalen zit geen logisch plotverloop. Personages kunnen maar in één aflevering opduiken, of in meerdere. Een hoofdpersonage in het ene verhaal, kan een bijfiguur worden in een ander, of omgekeerd. Ergens schuilt er een vergelijking met Black Mirror, maar waar die reeks vaker focust op maatschappelijke tendensen gaat het in Tales Of The Loop echt om het existentiële, het persoonlijke.
4. BoJack Horseman S6B (Netflix)
Deze oude rakker hoeven we niet meer voor te stellen. 2020 was ook het jaar waarin we afscheid moesten nemen van BoJack Horseman. De serie begon aarzelend, maar werd elk seizoen beter, scherper en emotioneel dieper. Na het einde konden we bij elkaar geveegd worden, want wie dacht dat een serie als BoJack Horseman goed zou eindigen, is eraan voor de moeite.
5. The Crown S4 (Netflix)
Ook The Crown is geen nieuwkomer meer, maar showrunner en bedenker Peter Morgan slaagt er wel in om het niveau hoog te houden. Het tempo is als vanouds gezapig, maar net dat geeft de serie zo’n uniek elan in het serielandschap van vandaag. In dit nieuwe seizoen vindt er een generatiewissel plaats: de oudere garde moet heel wat plaats maken voor de verhaallijnen van prins Charles (Josh O’Connor) en prinses Diana (Emma Corrin). De jonge en nog onervaren actrice Emma Corrin staat te schitteren.
6. Albatros (Streamz)
De beste Vlaamse serie van het jaar is er eentje die pas in 2021 op Canvas zal worden uitgezonden, maar al sinds deze zomer te vinden is op Streamz. Een (comedy)reeks over tien mensen die naar een afslankingskamp in de Ardennen trekken, het klinkt als een idee dat fout had kunnen aflopen. In de juiste handen werd het echter een klompje goud. Albatros maakt duidelijk dat mensen met heel diverse dingen kunnen worstelen en dat ook mensen die schijnbaar heel erg evenwichtig zijn toch een innerlijke strijd kunnen voeren. Vlaamse reeksen waar bijna alles aan klopt, ze zijn zeldzaam. Albatros is er zo eentje.
7. Better Call Saul S5 (Netflix)
Ook Better Call Saul is één van die zeldzame series die een hoog gelegde lat vijf seizoenen weet aan te houden. De unieke beeldtaal die we intussen kennen van showrunner Vince Cilligan, het velerlei gebruik van stiltes en de bijna-perfecte dialogen maken dat we deze keer niet meer van onze stoel vallen, al is het allemaal wel weer érg goed. Nog één seizoen zal er volgen, waarschijnlijk in 2021 al, en dan is het onherroepelijk voorbij. En wees maar zeker dat dat bij ons een gat zal achterlaten.
8. The Queen’s Gambit (Netflix)
Elk jaar heeft Netflix wel een verrassingshit, dit jaar hadden ze er twee. Eén van die twee was deze miniserie die er in slaagde om schaken populair te maken. De nu al enkele jaren als “zeer belovend” geboekstaafde actrice Anya-Taylor Joy geeft hierin gestalte aan Beth Harmon, een klein schaakwonder. Zelfs wij – die niet zouden weten hoe te moeten schaken – vonden dit een bijzondere serie. Dat komt door hoe ze in beeld gezet is én omdat ze over veel meer gaat dan schaken alleen.
9. Unorthodox (Netflix)
Die andere verrassingshit van Netflix dit jaar was deze minireeks. De in Israël geboren Shira Haas is een revelatie. Zij speelt de 19-jarige Esther “Esty” Shapiro en het is lang geleden dat we een nieuw gezicht hebben zien opstaan dat zo weet te spreken. Haar personage Esty is opgegroeid in een streng orthodox-joods chassidisch milieu in Williamsburg, New York. En hoewel ze haar uiterste best doet om haar man en haar schoonouders te geven wat ze willen, voelt Esty dat ze iets anders wil. Iets meer. Het was belangrijk voor de makers om de cultuur, taal en rituelen tot in de details correct weer te geven. We voelen dan ook erg hard dat de reeks met respect voor de gemeenschap gemaakt is.
10. Why Women Kill (Streamz)
Drie vrouwen, drie verschillende generaties, hetzelfde huis. Drie vermoorde personages en drie keer een echtgenoot die overspel pleegt. Dat is de premisse van deze plezierige, bewust over de top gaande serie. Deze serie komt uit de koker van Marc Cherry, de man die tussen 2004 en 2012 scoorde met Desperate Housewives (te zien op Amazon Prime). Eenzelfde sfeertje roept Cherry hier op: de kleuren zijn fel – kijk maar naar de begintitels of naar de affiche -, de toon is donker, maar komisch en de acteerstijl is bewust groot en dramatisch, tegen de camp aanleunend. Die stijl trekt zich door in de kitscherige decors, kapsels en kledij en de speelse muziek, maar past wonderwel in wat Why Women Kill uitstraalt: this is just for fun.
11. Homecoming S2 (Amazon Prime)
De makers van Homecoming hebben opnieuw een interessante keuze gemaakt voor de hoofdrol toen bleek dat Julia Roberts haar rol niet meer zou opnemen voor een tweede seizoen. Janelle Monáe is niet alleen één van de meest eigenzinnige en talentvolle popsterren van het moment, ook als actrice was ze onder andere al te zien in Oscarwinnaars als Moonlight en Hidden Figures.
Aan het begin van het seizoen zien we haar ontwaken in een roeiboot in het midden van een meer. Ze lijkt erg verward, heeft geen idee meer wie ze is en hoe ze daar terecht gekomen is. Het zou een spijtige zaak zijn als we meer dan dit zouden vertellen. Een aflevering van Homecoming duurt meestal iets tussen de 25 à 30 minuten, toch hebben we op geen enkel moment het gevoel dat het snel moet gaan. Er wordt een gezapig tempo aangehouden waarin in alle rust de pionnen worden uitgezet voor wat nog komen gaat.
12. ZeroZeroZero (VRT NU & myLum)
ZeroZeroZero is de nieuwe prestigereeks van de makers van Gomorra en de beste misdaadreeks die we in tijden zagen. In deze Italiaans-Amerikaanse samenwerking worden de fabrikant, leverancier én de koerier in de cocaïnehandel gevolgd. Regisseur Stefano Solima is een ervaren verhalenverteller: de schietpartijen zijn goed te volgen, de autoachtervolgingen spectaculair en de executies origineel. Het geheel aan verhalen is overigens niet-lineair in elkaar verweven waardoor er ook nog ruimte wordt gelaten voor verrassing. Reken daar nog de opvallende, maar sfeervolle en erg knappe soundtrack van de Schotse band Mogwai bij en ZeroZeroZero is één van de beste misdaadseries die we dit jaar al gezien hebben.
13. The Outsider (Streamz)
Verfilmingen van werk van Stephen King, ze zijn niet meer bij te houden. The Outsider doet zich in eerste instantie voor als een niet onaardige, maar brave reeks, iets te doorsnee voor HBO. Net zoals The Outsider een brave, nogal doorsnee, roman was voor Stephen King. Maar wie na de eerste aflevering blijft kijken, ziet een ander soort serie. Een reeks die traagheid uitbuit als stijlfiguur. Die meer inzoomt op trauma’s dan op actie. Er komt geen tweede seizoen, maar deze reeks zullen we altijd blijven koesteren.
14. Undercover S2 (VRT NU)
Het eerste seizoen van Undercover was een succes en lanceerde Tom Waes als acteur. Het tweede seizoen was nog beter en gewaagder in zijn verhaal. Het zijn de acteurs in de bijrollen die Waes flankeren die dit seizoen memorabel maakten. Wim Willaert en Sebastien Dewaele straalden – als twee in wapens handelende broers – een heerlijke dreiging uit, Ruth Becquart was de informante op zoek naar een beter leven. Meer van dat komt eraan, want een derde seizoen zit in de pijplijn.
15. Killing Eve S3
Canvas begint dezer dagen met de uitzending van het tweede seizoen van Killing Eve, hopelijk plakken ze er meteen ook het derde seizoen aan vast, want het blijft genieten van hoe huurmoordenares Villanelle (Jodie Comer) en geheim agente Eve (Sandra Oh) naar elkaar toe worden getrokken. Ook het derde seizoen blijft origineel, maar tegelijkertijd licht vertier.
16. The Good Place S4B (Netflix)
Er was nog één van onze geliefde series waar we in 2020 afscheid van moesten nemen. De finale van The Good Place is een stukje televisie dat op alle juiste plaatsen pijn deed, maar ook een glimlach op ons gelaat deed verschijnen. Dit is de serie die ons heeft doen nadenken over wat een mens een goed mens maakt en over de (on)eindigheid van het bestaan. Dat op zich is uniek voor een komische reeks.
17. The Pier S2 (Streamz, myLum)
Waar The Pier aanvankelijk op een reeks lijkt over een banale affaire wordt het al snel duidelijk dat ze veel meer is dan dat. Het is één van die zeldzame reeksen waaraan alles klopt: de melancholie die in beeld en in de ondersteunende muziek zitten, klikken in elkaar en naast pijnlijk en mooi is The Pier soms ook pijnlijk mooi. Door naar The Pier te kijken ga je jezelf de vraag stellen wat liefde is. Wat het kan betekenen. Wanneer liefde bestaansrecht mag hebben. Wanneer het eerlijk is om liefde te laten bestaan.
18. Hollywood (Netflix)
Hollywood speelt zich af in het tijdperk na WOII. We volgen een aantal jonge acteurs en actrices die ervan dromen om het te maken in Hollywood. Al snel merken ze dat het er in Hollywood iets minder correct aan toe gaat dan ze verwacht hadden en dat ze hun principes opzij zullen moeten zetten om ergens te raken. Tot de jonge scenarist Archie Coleman met het scenario Peg komt aanzetten, een film over Peg Entwistle, de actrice die zelfmoord pleegde door van de Hollywood-letters te springen.
Hollywood is een Netflix-productie van Ryan Murphy, wat wil zeggen dat ook deze reeks weer balanceert op een dunne koord tussen kunst en kitsch, om uiteindelijk aan de goeie kant te belanden. Murphy presenteert een soort van alternatieve wereld, een Hollywood van zijn dromen, een wereld waarin het misschien wel allemaal anders had kunnen zijn. De verwijzingen naar Gone With The Wind maken de reeks op een gekke manier weer brandend actueel, de finale aflevering tijdens een fictieve Oscaruitreiking bracht ons aan het huilen.
19. The Last Dance (Netflix)
Netflix heeft stevig gescoord met The Last Dance, een tiendelige documentairereeks waar sportzender ESPN drie jaar lang aan heeft gewerkt en die inzoomt op het NBA-seizoen van 1997-1998. Op dat moment hadden de Bulls in de afgelopen zeven jaar al vijf keer de titel binnengehaald, maar toch groeide binnen het bestuur van de club de overtuiging dat de sterspelers en hun coach Phil Jackson maar stilaan plaats moesten ruimen. Ze hadden hun tijd gehad. Maar omdat Jordan toen zo onaantastbaar was, wilde hij de coach terug of hij zou niet spelen: hij won. De legendarische groep spelers ging nog één keer voor de titel. Er werd ook een cameraploeg binnengelaten die het gehele seizoen mocht filmen waar ze maar wilden, en het werd een turbulent seizoen.
In België hebben we lang niet zo’n hechte relatie met basketbal als de gemiddelde Amerikaan met de NBA. Toch kennen we wél allemaal de Chicago Bulls van de jaren 90 met namen als Michael Jordan, Scotti Pippen en Dennis Rodman. Deze documentairereeks gaat over levende legendes die hun sporttak overstegen hebben. Los daarvan laat de reeks zich bekijken als een thriller en is het camerawerk subliem. Reken daar de jeugdnostalgie nog bij en je kan jezelf beginnen afvragen waarom je in godsnaam niet zou kijken.
20. The English Game (Netflix)
We verplaatsen ons voor The English Game naar het Engeland van 1876. Het voetbal bestaat al, maar staat nog in de kinderschoenen en wordt gedomineerd door de hogere klasse, die de regels bedacht heeft. Elk jaar is er de FA Cup, een competitie waaraan ook fabrieksploegen mogen deelnemen, maar van die fabrieksploegen wordt maar weinig echt verwacht. Tot fabriekseigenaar James Walsh twee sterspelers uit Glasgow naar zijn eigen Darwen haalt en hen ook voor hun spel begint te betalen, wat op dat moment eigenlijk tegen de regels is.
In zes afleveringen schetst The English Game een beeld van een tijdperk waarin de voetballerij nog geen industrie en een handel was, maar een passie. Een tijd waarin clubliefde, clubtrouw en dorpsliefde nog verheven was boven al het andere. De sequentie van een kwartier die zich afspeelt tijdens de finale van de FA Cup in de laatste aflevering is om van te smullen en doet je op het puntje van je stoel zitten.
21. Self-Made: Inspired By The Life Of Madam C.J. Walker (Netflix)
In vier afleveringen wordt het verhaal verteld van de eerste zwarte vrouw die self-made miljonair werd. Ze deed dat door in het begin van de 20e eeuw haarproduct te verkopen. Haarproduct, inderdaad. Self-Made: Inspired By The Life Of Madam C.J. Walker is ongevaarlijke, maar donders goed gemaakte televisie. Een tussendoortje, maar wel een heel aangenaam tussendoortje. Een mini-reeks die je over de vier afleveringen heen op zijn minst een aantal keer zal doen glimlachen. En dat lijkt me precies wat we dezer dagen nodig hebben.
22. Trying (Apple+)
De meest sympathieke dingetjes op AppleTV+ zijn vaak hun kleinere producties. Zo is er nu ook Trying, een nieuwe Britse komedie, in co-productie met BBC, die tot nu toe in de anonimiteit leeft. In deze reeks proberen Jason en Nikki, jonge dertigers, al een tijdje een kind te krijgen. Wanneer ze te horen krijgen dat dat allicht niet voor hen weggelegd zal zijn, stort hun wereld in elkaar. Na enige twijfel besluit het koppel voor adoptie te gaan, ondanks de onzekerheden die ze voelen omtrent zichzelf. Zullen ze wel goed genoeg zijn als ouders? Zijn ze er wel klaar voor?
Er kan een occasioneel traantje vloeien tijdens het kijken, maar uiteindelijk overwint toch de warmte en de charme van de serie en kijk je met de glimlach. Trying lijkt vooral te willen zeggen dat het oké is om te zijn wie je bent in het leven en in het ouderschap. Je hoeft niet te willen zijn zoals de anderen zijn omdat jezelf zijn de enige mogelijkheid is.
23. Red Light (Streamz)
Op het eerste zicht lijkt Red Light een nieuw soort Matroesjka’s, maar omdat het verhaal hier verteld wordt vanuit het perspectief van drie vrouwen, wordt het toch weer iets anders. Maaike Neuville, Carice Van Houten en Halina Reijn spelen respectievelijk een agente die kampt met een alcoholverslaving, een sekswerker in handen van een mensenhandelaar en een bekende sopraanzangeres die buiten haar wil om bij een moordzaak betrokken raakt.
24. Mrs. America
In deze serie – die in het midden van de dag zonder er enige ruchtbaarheid aan te geven werd uitgezonden op het ondertussen ter ziele gegane CAZ – is Cate Blanchett onnavolgbaar als Phyllis Schlafly, een Republikeinse politica die in de jaren zeventig met de moed der wanhoop strijd blijft voeren tégen het Equal Rights Amendement. Sterke serie, maar de vele politieke referenties en de namederopping maken de reeks tegelijkertijd een beetje veel en een beetje veel van hetzelfde. Fijn weerzien wel met John Slattery, de grijsaard Roger uit Mad Men.
25. The New Pope (Streamz)
Het begin van dit tweede seizoen – een vervolg op The Young Pope – doet enigszins geforceerd aan, met het personage van Jude Law dat nog in coma ligt, maar eens we op het nieuwe spoor staan, is de trein weer vertrokken. De grootste nieuwigheid hier is John Malkovich, die sir John Brannox speelt, een heerschap dat door Voiello overwogen wordt als nieuwe paus. Hij wordt omschreven als “van fluweel” en “broos met aanleg voor depressiviteit” die ook “slaapverwekkend kalm” is en daarom volgens Voiello en de zijnen goed past bij het Vaticaan. Alleen lijkt hij wel zowat de enige die niet meteen staat te springen om paus te worden.
26. Into The Night (Netflix)
Het is zover: België heeft zijn eerste echte Netflix Original. Er was al Undercover, maar daar ging het nog om een co-productie tussen de VRT en Netflix. Into The Night is de eerste echte Netflix Original. Het basisidee is even geniaal als eenvoudig: de zon is al het leven op aarde aan het vernietigen, de opdracht is dus eenvoudig: westwaarts vliegen om zo zolang als kan de zon voor te blijven.
Het claustrofobische aspect van het vliegtuig is een interessante setting, je kan immers niet weg en moet het doen met het gezelschap dat je door het lot gegund is. In Into The Night viel ons ook weer op hoe snel mensen zich kunnen aanpassen aan een nieuwe realiteit, net zoals nu ook in coronatijden.
27. Upload (Amazon Prime)
Voor Upload maken we een sprongetje naar het jaar 2033. Het einde van het leven, waar we tot voor kort allemaal mee te maken kregen, is geen einde meer. Er is immers een techniek uitgevonden waardoor je je hele bewustzijn op het moment van overlijden kan uploaden waarna je de rest van de eeuwigheid nog kan verder leven in een soort van digitale bewustzijnswereld. Wanneer Nathan op zijn 27ste onverwacht bij een auto-ongeluk met een zelfrijdende auto gewond raakt, wordt ook hij voor de keuze gesteld in het ziekenhuis: wil hij opereren met de kans dat het misloopt? Of wil hij zijn bewustzijn laten uploaden – tegen betaling uiteraard – en beginnen aan zijn leven in een digitaal hiernamaals?
Upload combineert veel. Het is een sitcom, met elementen van sci-fi, een vleugje romcom en een beetje moordmysterie. Toch is Upload niet helemaal origineel te noemen. Twee referenties zijn niet weg te denken: The Good Place en Black Mirror. Dat we toch met plezier naar Upload hebben gekeken, ligt grotendeels aan het consistentie niveau, de kritiek op het kapitalisme en de veelheid aan originele grappen.
28. Teenage Bounty Hunters (Netflix)
Het was fijn zolang het duurde: Teenage Bounty Hunters is één van de slachtoffers van de coronacrisis en krijgt geen tweede seizoen, ondanks een goeie ontvangst. Het was zeker één van de vreemdste reeksen van het afgelopen jaar. De serie draait om de zestienjarige tweeling Sterling en Blair Wesley die opgroeien in een strenggelovig Amerikaans stadje. In de openingsscène zitten de zussen op meters afstand elk met hun vriendje in een auto. De ene zus praat de hele tijd over seks, maar doet het nooit. De ander citeert uit de Bijbel terwijl ze het doet. Wanneer ze naar huis rijden, rijden ze een man aan die de prooi blijkt te zijn van Bowser Jenkins. Die ziet de meiden als premiejagers aan en gaat – tussen de studies van de tweeling door – op jacht met hen. Van de pot gerukt, maar het wérkt wel.
29. Ratched (Netflix)
2020 was ook het jaar waarin we Ryan Murphy-moe werden. Drie series (The Politician, Hollywood, Ratched) en twee films (The Prom en Boys In The Band) was een beetje te veel van het goeie voor iemand die altijd ongeveer hetzelfde stramien volgt. Volgens ons zou zijn gemiddelde serie beter kunnen zijn als hij er meer de tijd voor zou nemen.
Zo ook Ratched, al komt hij er wel weer mee weg. Dit is het eerste van al twee aangekondigde seizoenen dat draait om de legendarische verpleegster uit One Flew Over The Cuckoo’s Nest. We zien hier hoe Ratched – in de gedaante van Sarah Paulson – in 1947 start in een inrichting voor geesteszieken. Ratched is vanalles en daardoor ook niets écht. Ziet er adembenemend uit, maar is ook nét iets te mooi voor een reeks over de geschiedenis van de psychiatrie. En de reeks is ook wat horror, maar ook hier weer niet écht. Focus, Ryan, focus!
30. Ted Lasso (AppleTV+)
Het aantal reeksen dat Apple gelanceerd heeft, is voorlopig nogal aan de magere kant, maar met Ted Lasso hebben ze een bescheiden hit in huis. In de comedyreeks – die gebaseerd is op een personage dat acteur Jason Sudeikos speelde in enkele reclamespotjes – wordt Ted Lasso ingehuurd als voetbalcoach in Engeland. Er is maar één probleem: hij is eigenlijk een American Football-coach en heeft geen idee hoe het spelletje werkt.
Klinkt onnozel en dat is het soms ook, maar tegelijkertijd gaat er een innemende warmte uit van het hoofdpersonage. Ted is immers een grote optimist én een mensenkenner en het zal maar enkele afleveringen duren vooraleer je zelf een Ted in huis zou willen.
31. The Haunting Of Bly Manor (Netflix)
Laten we het nog eens duidelijk stellen: The Haunting Of Bly Manor is géén opvolger van The Haunting Of Hill House. Als er dan toch een vergelijking gemaakt moet worden tussen de series, dan is het de volgende: in beide series is er meer te vinden voor de fans van goed vertolkt drama dan voor de echte horrorfans. De reeks start wanneer Henry Wingrave op zoek moet naar een nieuw kindermeisje. Hij huurt Dani Clayton in en zij komt op Bly Manor terecht, samen met de chef-kok, de tuinverzorger en de huishoudster. Goed geacteerd met goed uitgewerkte personages én een mooi liefdesverhaal. Wij blijven fan van de stijl van Mike Flanagan.
32. The Eddy (Netflix)
De vluchtigheid die zich over series heeft geworpen, was in het afgelopen jaar nergens meer merkbaar dan bij The Eddy. Naar de reeks over een fictieve jazzclub in Parijs werd al lang uitgekeken omdat niemand anders dan sterregisseur Damien Chazelle (Whiplash, La La Land en First Man) zijn naam eraan had verbonden. Hij regisseert ook de twee eerste afleveringen, maar eigenlijk is het niet zijn serie. Wél is het een mooi portret van in elke aflevering een andere muzikant. De personages hebben een andere achtergrond en spreken niet zelden een andere taal, maar vinden elkaar wel in hun liefde voor muziek. Het is dan ook door die muziekscènes dat we nog niet klaar zijn om The Eddy te vergeten.
33. The Sinner S3
Tot nu toe staat enkel het eerste seizoen van The Sinner op Netflix en wie zijn Netflix in het Engels heeft staan kan ook het tweede seizoen al zien, maar het derde seizoen was enkel op VTM3 te zien. Dan is die tv toch nog ergens goed voor. Het concept blijft hetzelfde: Bill Pulman gaat in de gedaante van rechercheur Harry Ambrose een bijzondere band met een moordenaar aan. In The Sinner gaat het immers niet om de jacht naar de moordenaar zelf, maar om de zoektocht naar de motieven. De grote kracht van The Sinner zit ‘m in de hoofdrollen: naast de goeie ouwe Bill Pulman zelf is ook Matt Bomer in goede doen als de moordenaar van dienst.