Londen heeft de meest luidruchtige restaurants van heel Europa. Wereldwijd is bovendien alleen het geluidsniveau van eethuizen in San Francisco hoger dan in de Britse hoofdstad. Dat blijkt uit een rapport van het platform SoundPrint, op basis van metingen in 1.350 Londense restaurants. De onderzoekers kwamen daarbij tot de vaststelling dat het geluidsniveau in 80 procent van de Londense eethuizen te hoog was om een conversatie te kunnen voeren.

De helft van de onderzochte Londense eetgelegenheden overschreden tijdens hun piekmomenten een geluidsniveau van 80 decibel. Deze locaties kunnen volgens SoundPrint dan ook een mogelijk gevaar voor het gehoor opleveren.

Soho

Volgens de organisatie RNID, die maatregelen vraagt om het gehoor te beschermen, vormt een voortdurende blootstelling aan lawaai tussen 80 decibel en 85 decibel immers een risico op gehoorverlies. Helemaal bovenaan de lijst van SoundPrint stond het Japanse restaurant Shack Fuyu langs Old Compton Street in Soho, waar een geluidsniveau van 94 decibel werd geregistreerd. 

Vele klanten van Shack Fuyu toonden zich verbaasd over de resultaten van de tests. Vooral jongere klanten bleken weinig problemen te ervaren. Sommigen stelden te begrijpen waarom het restaurant een hoge score had laten optekenen, maar voegden eraan toe dat het fenomeen onderdeel vormt van de lokale sfeer.

“Men kan bovendien elkaar nog altijd horen praten”, merken ze op. “Daarnaast heeft het restaurant een schitterend menu en de bediening is bijzonder vriendelijk. De hele straat heeft een feestelijke uitstraling. Het is best een plek te hebben waar de mensen een beetje stoom kunnen aflaten en lekker kunnen eten.”

Industrieel design

Het fenomeen van de luidruchtige restaurants heeft volgens voedingscriticus Jay Rayner vooral te maken met de inplanting van restaurants in voormalige pakhuizen in Oost-Londen. “Dit maakt deel uit van hun aantrekkingskracht”, stipt hij aan.

“Het is een designelement dat mensen aanspreekt. De meeste van deze restaurants richten zich ook vaker op een jonger publiek, dat weinig interesse toont voor een serene sfeer, menukaarten met grotere lettertypes of een aangepaste sfeerverlichting.”

“De inrichting in industriële stijl versterkt alle soorten lawaai”, zegt ook Nigel Rodgers, nationaal secretaris van de organisatie Pipedown, die streeft naar een beperking van de achtergrondmuziek in publieke gelegenheden. “In plaats van het geluid te absorberen, worden alle geluiden – van luide stemmen tot ratelende borden en achtergrondmuziek – versterkt.”

“Het oudere publiek, vaak met een grotere bestedingskracht, voelt zich tot deze locaties echter wellicht minder snel aangesproken”, waarschuwt Rayner. “Deze omkadering is waarschijnlijk niet ideaal om een oudere demografie aan te trekken.”

Conversaties

Een aantal hotelrestaurants vullen op de lijst van SoundPrint de onderste regionen. “Tapijten en gordijnen, die helpen het geluid te dempen, zijn vaker te vinden in duurdere etablissementen die voor een oudere klantenkring geschikt zijn”, voert Rayner aan. “Sommige locaties hebben zelfs speciale geluiddempende elementen geïnstalleerd om de lawaaihinder tot een minimum te beperken.”

Rayner beklemtoont daarbij dat luidruchtige locaties het risico lopen een van de grootste voordelen van het bezoek aan een restaurant kwijt te raken. “Mensen hebben de neiging om meer informatie uit te wisselen wanneer men hen voeding voorzet”, stipt hij aan. “Het zou spijtig zijn dat deze conversaties door akoestische problemen zouden worden beknot.”

Uit een recent onderzoek van RNID bij bezoekers aan eetgelegenheden bleek dat ongeveer 80 procent van de ondervraagden moest erkennen moeite te hebben om in restaurants een gesprek te kunnen voeren. Pipedown dringt er bij restauranthouders en caféhouders op aan om de geluidsniveaus in hun etablissementen onder controle te houden.

(as)