Het gaat niet goed met Marieke Vervoort. De 38-jarige voormalige atlete verblijft momenteel in het Universitaire Ziekenhuis in Brussel. Daar gaf ze een interview aan de Britse krant The Telegraph. Daarin gaf ze aan dat ze ermee klaar is. “Ik wil niet meer lijden, het is te zwaar geworden.”

Marieke Vervoort lijdt aan progressieve tetraplegie, een ziekte waarbij haar ledematen verlamd raken. Bovendien heeft Marieke te maken met constante pijn. Die pijn heeft haar echter nooit klein gekregen. ‘Wielemie’ sleepte zo nog meerdere medailles in de wacht, waaronder goud op de Paralympische Spelen in Londen in 2012 en een bronzen en een zilveren medaille op de Paralympische Spelen in Rio in 2016. Maar nu lijkt ze aan het einde van haar Latijn te zijn.

“Ik wil niet meer lijden”

Marieke geeft in haar interview met The Telegraph aan dat haar ziekte sterk verergerd is. “Ik ben nu verlamd van mijn tenen tot aan mijn borst. Het gevoel in mijn vingers is aan het afnemen en ook mijn zicht is aan het verslechteren. Volgens de opticien is mijn ene oog een twee op tien, m’n andere een één. Hij zei dat hij er niets aan kon doen, omdat het probleem van m’n hersenen kwam. Een neuroloog bleef een hele nacht bij me terwijl ik de ene spasme na de andere te verwerken kreeg. Ze zei dat het geen epileptische aanval was, maar gewoon mijn lichaam dat aan het schreeuwen was. Ik heb zo veel pijn. Ik heb er genoeg van.”

Marieke Vervoort krijgt veel pijnstillers, maar die lijken niet meer aan te slaan. “Ze hebben me al zoveel injecties gegeven, dat alles nu kapot is en hard. Soms gaat de vloeistof erin en er meteen weer uit.” Ze heeft nu meer slechte dagen dan goede dagen en voelt dat ze aan het einde is. “Ik wil niet meer lijden, het is te moeilijk geworden. Ik geraak meer en meer depressief. Ik heb me nooit eerder zo gevoeld.”

“Het einde is nabij”

Marieke heeft er nooit een geheim van gemaakt dat ze kiest voor euthanasie. Ze zal die laten uitvoeren door oncoloog Wim Distelmans, een sterke voorvechter van euthanasie. “Hij heeft m’n leven gered”, zegt Marieke over hem. “Als hij er niet was, had ik zelfmoord gepleegd.” Ze gaat dus met zekerheid voor euthanasie, maar het is geen makkelijke keuze. “Het is zo moeilijk om een datum vast te leggen. Altijd als ik het doe, vraagt iedereen: ‘Ben je zeker, Marieke? Ben je heel zeker?'”

Ook haar vader Jos beseft dat zijn dochter aan het einde van haar leven is. “Het komt dichtbij. Ze kan niet meer fatsoenlijk eten. Alles wat ze binnenkrijgt is pudding, andere dingen geeft ze over. Het einde is nabij.” Zelf zal hij er echter niet bijzijn wanneer ze haar laatste injectie krijgt. “Te hard”, zegt Marieke daarover. Haar vader bevestigt: “Heel pijnlijk, het is beter als ze dit doet met andere mensen.”

Begrafenis geregeld

Nu Marieke aan het einde van haar leven komt, is ze begonnen met het plannen van haar afscheid. Ze heeft persoonlijke brieven geschreven aan alle mensen waar ze om geeft. Om te lezen wanneer het moment daar is. Over haar begrafenis is ze duidelijk. Ze wil niet begraven worden in de kerk, omdat ze niet gelovig is. “Als er een God was, dan zou het een slecht persoon zijn om mij zo te straffen.”

Verder wil ze dat er op haar wake champagne gedronken wordt. “De mensen zullen huilen, maar ik wil ze ook bedanken voor het leven dat ik had en voor het feit dat ik nu gelukkig ben en in vrede.” Ze weet ook dat ze gecremeerd wil worden. “Ik wil dat mijn assen uitgestrooid worden in de oceaan in Lanzarote.” Marieke ziet Lanzarote als haar plaats van rust, waar ze even niet moet denken aan de pijn.

Rust vindt ze ook bij haar labrador Zenn, die nooit van haar zijde wijkt. “Alles wat ik laat vallen, raapt ze op en geeft ze aan mij. Als ik het bewustzijn verlies blaft ze en komen de verpleegsters. Ze likt dan m’n gezicht tot ik terug bij bewustzijn ben. Ze haalt m’n sokken, mijn jas en opent en sluit deuren. Ze zal altijd bij me blijven. Ik zou haar nooit weggeven.”

Autobiografie

Marieke Vervoort heeft recent een autobiografie uitgebracht getiteld ‘De andere kant van de medaille’. Waarin ze het letterlijk heeft over de keerzijde van de medaille. In het boek vertelt de atlete namelijk openhartig over hoe ze ondanks haar ziekte toch vier paralympische medailles kon winnen. “Ik hoop dat het boek vertaald wordt naar het Engels, want ik wil zoveel mogelijk mensen inspireren.”