Het leven van de filmliefhebber is mooi en tragisch tegelijkertijd. Nooit zal je dat punt bereiken waarop je niets meer op de kijklijst hebt staan, anderzijds maakt dat ook dat er altijd te ontdekken blijft. Daarbij gaan we er altijd vanuit dat elke nieuwe film zomaar even de beste film aller tijden zou kunnen zijn. Je weet maar nooit! Deze week zijn we op dezelfde manier aan Minari en No Sudden Move begonnen.

Minari: een kleinood dat zich pas na het kijken echt laat voelen

Minari was misschien wel de meest opvallende titel tussen de meest recente Oscarnominaties, want de meest verrassende. Het Zuid-Koreaans/Amerikaanse drama werd genomineerd in zowat elke grote categorie en leverde ook Steven Yeun zijn eerste Oscarnominatie op. Die man staat nog steeds bekend als Glenn uit The Walking Dead, maar heeft de serie al een jaar of vijf achter zich gelaten en heeft zich sindsdien al knap laten opmerken in films als Okja, Burning en nu dus ook in Minari.

Dat Minari iets lauwer ontvangen wordt dan verwacht, heeft ongetwijfeld met die Oscarnominaties te maken. Dit is immers een hele kleine, ingetogen en subtiele film terwijl bij een Oscarfilm vaker drama en grote emoties toegeworpen krijgt. Toegegeven, Nomadland was ook zo een ingetogen pareltje, maar die boorde emotioneel toch wat dieper.

Minari vertelt het verhaal van een gezin – bestaande uit vader Jacob, moeder Monica en kinderen David en Anne – die van een betere toekomst dromen. Een toekomst in Amerika. Vader Jacob vertrok al enige jaren eerder uit Zuid-Korea om aan hun toekomst te timmeren. Hij woonde in Californië in een kleine flat die hij net kon betalen door kuikentjes te sorteren volgens geslacht. Kippetjes zijn blijkbaar lekker voor de consument, haantjes niet.

Wij leren het gezin kennen wanneer ze aankomen in Arkansas, klaar voor een nieuwe toekomst. Een huis zat er nog niet in, maar Jacob heeft wel een woonwagen weten regelen met ook een stevig stuk land aan. Daar hoopt hij zijn grote Amerikaanse Droom waar te kunnen maken: het uitbouwen van een boerderij met producten voor de Zuid-Koreanen in de naburige steden. Dat doet hij na de werkuren en in de weekends, tussen het kuikentjes sorteren door.

Om te besparen op een babysit laat Monica na korte tijd ook haar moeder overkomen, die kan dan overdag op de kinderen letten. Wanneer oma aankomt (Yuh-Jung Youn won een Oscar voor haar bijrol) is dat vreemd voor de kinderen. Voor David is zijn oma een vreemde, ze ruikt anders en ze is anders dan wat hij geleerd heeft over oma’s: oma vloekt en gokt, kan niet schrijven en vooral: ze kan geen koekjes bakken.

Het is mooi om te zien hoe in de loop van de film de band tussen David en zijn oma sterker en sterker wordt. Het is zij ook die het minarikriuid aanplant waar in de titel naar verwezen wordt. Het kruid is een mooie metafoor voor het personage Jacob en bij uitbreiding voor elke immigrant: minari staat erom bekend dat het zich overal kan binnenwerken en aanpassen. Na ieder seizoen herstelt het kruid zich, om bij het nieuwe seizoen weer sterker aan de start te komen. Het is vergelijkbaar met het doorzettingsvermogen van Jacob: jarenlang heeft hij naar zijn droom toegewerkt en hij is dus niet van plan om zich tegen te houden door enkele tegenslagen. Hoewel de reactie van Monica lauw is, zij niet gelooft in de slaagkansen van de boerderij en er na een tijdje zelfs over begint na te denken om te vertrekken, blijft Jacob doorzetten, ook al kan hij daardoor alles verliezen. Het is voor hem belangrijk dat het plan dat hij in zijn hoofd heeft, lukt. Het is belangrijk dat zijn kinderen ook eens zien dat er iets lukt, zo zegt hij het letterlijk.

Regisseur en scenarist Lee Isaac Chung dacht een tijdje na over een autobiografische film, maar kwam uiteindelijk met dit verhaal op de proppen. Hij baseerde de film op herinneringen die hij had aan zijn eigen jeugd in het Amerika van de jaren 80 – hij gaf de kleine David zijn ervaringen – maar tegelijkertijd is het verhaal van Minari van toepassing op dat van zowat iedere migrant. Daardoor kan Minari gezien worden als een ode aan migranten: sterke mensen die tegenslag na tegenslag het hoofd bieden en blijven volhouden om hun gezin een betere toekomst te geven.

Het siert Chung dat hij Minari zo klein houdt, van begin tot eind. Zelfs als er zich groot drama voordoet is er maar één optie: er niet te lang bij blijven stilstaan. De weg vooruit nemen. Dat er geen groot drama en geen grote emoties in de film zitten, maakt dat Minari niet instant raakt. Het is pas later, wanneer je al lang thuisgekomen bent, dat je begint na te denken over wat je gezien hebt. Het verhaal van het leven van één gezin. Het doodgewone bijzonder gemaakt. Zoals het verhaal in deze film zijn er honderdduizenden, alleen verdwijnen ze vaak in de plooien van de geschiedenis. Minari is één van die verhalen en een film om te koesteren.

Score: 7/10

No Sudden Move: de bedrieger bedriegt de bedriegers

 Je mag Steven Soderbergh gerust een veelfilmer noemen. In 2019 verschenen twee films van hem op Netflix – High Flying Bird en The Laundromat – en ook nu weer zijn er twee films quasi tegelijkertijd te zien. Let Them All Talk, met Meryl Streep, dateert al van 2020, maar is recent aan Streamz toegevoegd en lijkt wel een Woody Allen-film die Allen nooit gemaakt heeft. Ook de nagelnieuwe film No Sudden Move staat sinds enkele dagen op Streamz. Beide films draaide Soderbergh voor HBO Max.

Hoewel het al enige tijd geleden is dat Soderbergh nog eens echt indruk heeft gemaakt – we zouden zeggen met tv-reeks The Knick en de daaropvolgende film Logan Lucky uit 2017 – blijft Soderbergh één van de meest interessante figuren van de hedendaagse film. In 2011 kondigde de regisseur zijn pensioen aan omdat hij zich niet meer voldoende vrij kon bewegen in de grote Hollywoodindustrie die hij steeds oninteressanter vond worden. Hoewel hij daarop teruggekomen is, blijft hij zich wel voornamelijk bewegen buiten de studio-industrie en blijft hij zijn eigen grenzen verleggen. Hij maakte bijvoorbeeld de eerste televisiereeks die ook een app was (Mosaic, 2018), filmt tegenwoordig vaak zijn films met een iPhone, maakt ruimte voor improvisatie op de set en monteert de resultaten ook zelf.

Deze keer worden we naar het Detroit van de jaren 50 terug geflitst waar enkele kleine criminelen, die ook elkaar niet kennen, worden ingehuurd om een op het eerste zicht doodgewone man een document uit een kluis te gaan laten halen op het kantoor van diens baas. Het plan, dat uitgaat van een geheime opdrachtgever, loopt uiteraard verschrikkelijk mis, één van de drie criminelen komt bij de opdracht om het leven, wat de andere twee (rollen van Don Cheadle en Benicio Del Toro) doet besluiten dat ze willen uitzoeken van wie de opdracht komt en wat nu precies dat document komt.

Het is het begin van een gemiddeld vermakelijke film waarbij je meermaals op het verkeerde been wordt gezet. Een mindere cast zou dit ook een minder aantrekkelijke film maken, maar het lijkt alsof in deze cast niemand anders op een andere plek had kunnen staan. Jon Hamm bijvoorbeeld lijkt wel gemaakt om een rechercheur in een voor die periode typerend lange jas te spelen. Toch werd zijn rol eerst ingevuld Josh Brolin. Het is niet de enige rol die een andere invulling heeft gekregen, want onder andere John Cena, George Clooney en Nicolas Cage waren gecast, maar moesten verstek laten toen de film door de coronapandemie vertraagd werd en ze daardoor in conflict kwamen met andere projecten.

De film loopt vol mannen, maar het zijn de vrouwen die ons het meest verrasten. Amy Seimetz (Mary), Frankie Shaw (Paula), Dawn (Katherine Banks) en Julia Fox (Vanessa) zijn vier voorbeelden van actrices die met redelijk beperkte schermtijd behoorlijk veel weten te doen. Daarbij wordt duidelijk dat het vrouwen zijn die niet met zich laten sollen.

Daarnaast vielen ons ook nog enkele momenten van kurkdroge humor op. Curtis (Don Cheadle) en Ronald (Benicio Del Toro) die geen van beide vooraan willen zitten in de auto uit angst om neergestoken te worden, bijvoorbeeld. Robert die de autosleutels aan zijn kompaan vraagt, die uiteraard niet krijgt en dan kurkdroog zegt dat hij naar de radio wilde luisteren terwijl hij zit te wachten. Of Mary die Jon Hamm’s vraag of ze een idee heeft waarom iemand haar huis zou willen binnenvallen met “Maybe he hates happiness?”

Het zijn kleine momentjes die No Sudden Move toch weer een eigen smoel geven. Toch weten we dat Steven Soderbergh ook beter kan en wachten we op nog eens een écht goed Soderbergh-project.

Score: 7/10 – No Sudden Move is nu te zien via Streamz.