Voor iedereen die in de jaren 90 opgroeide zijn de Power Rangers een stukje nostalgie. Hebben we niet ooit allemaal “It’s morphin time” in de tuin geroepen? Games in de jaren 90 waren nog heel simpel, maar niemand die zich daar iets van aantrok. We wisten immers nog niet beter. In 2017 is er een nieuwe game van de Power Rangers, en die lijkt ook in de 90s te zijn blijven stilstaan. Nostalgie van de bovenste plank of weggesmeten geld? Het is een kwestie van hoe je het bekijkt.

Echt alles aan deze game is in de tijd blijven steken. Het begint met de graphics die erg eenvoudig zijn. Je loopt gewoon van links naar rechts om te vorderen in het spel, zoals in de meeste games vroeger op die goede oude Gameboy of een Super Nintendo. Aanvankelijk speel je één van de personages voor ze door Zoron benaderd zijn om de Power Rangers te worden. En die personages doen je meteen denken aan de originele gezichten van de serie. Van de rode ranger Jason tot de crush van alle jongens destijds, de roze ranger Kimberly.

Jason en Kimberly

Fans van het eerste uur zijn zo ondanks de eenvoud van het spelletje wel meteen verkocht. Later in het eerste level ga je aan de slag als echte Power Ranger. Eigenlijk zie je technisch nauwelijks een verschil in vergelijking met wanneer je als Jason of Kimberly speelt. We missen hier toch ook een beetje de inspanning om ieder personage een eigen unieke gevechtstechniek te bezorgen. Als Power Ranger gaat je energiemeter wel wat langer mee, zodat je meer vijanden tegelijk de baas kunt zijn. En door te vorderen kan je een aantal nieuwe moves ontgrendelen.

Buiten wat slaan en een karatetrap door de lucht stellen die gevechtstechnieken toch niet veel voor. Je raakt je tegenstander een paar keer en uiteindelijk vergaat die tot stof. Andermaal iets wat in de jaren 90 vrij normaal was, omdat we niet beter wisten. Maar nieuwe gamers gaan hier echt niet van onder de indruk zijn.

Eindbaas

En dan is er net zoals in elke aflevering op het einde van een level het gevecht tegen een monster van Rita Repulsa. Hiervoor kruip je in je robot die dan samen met die van de vier anderen een extreem grote robot vormt. We missen hier de individuele gevechten, want alle rangers vervoegen elkaar meteen tot die ultieme tank. Daarmee schiet je een paar keer en je tegenstander gaat al tegen de vlakte. Te eenvoudig voor een baasgevecht, vooral omdat moderne games hier iets enorm indrukwekkend van zouden kunnen maken.

Uiteindelijk zit het spel er na zes levels al op, en die zijn echt niet uitdagend te noemen. Het voelt een beetje aan als een demo die nog niet klaar is. De game kost je gelukkig maar 15 euro, en dan kan je toch beginnen twijfelen. Heb je totaal geen band met de Power Rangers, dan hoef je er echt geen geld aan uit te geven. Wie de nostalgie van zowel de serie als games uit de 90s nog eens wil meemaken, kan het wel een kans geven. Als je de lat niet te hoog legt, zitten er nog wel leuke momenten in het spel.

Conclusie: 5/10

Het gebeurt zelden dat we een spel testen dat met een tijdmachine uit de jaren 90 lijkt te zijn overgebracht. Maar dat gevoel hebben we toch bij Mighty Morphin Power Rangers: Mega Battle. Als game in 2017 schiet het spel hopeloos tekort, maar bij fans die met de reeks zijn opgegroeid raakt het toch de gevoelige snaar. Ook de muziek op de achtergrond helpt daar een beetje bij.

Het spel is een goede opwarming voor de film die er zit aan te komen. Die gaan we eveneens met een bang hartje bekijken, want soms moet je dingen uit de 90s gewoon hun eeuwige rust gunnen. Maar het zijn natuurlijk de Power Rangers, dus waarom zouden moderne filmtechnieken hier geen topper van kunnen maken? Wij gaan in elk geval kijken, net zoals we het niet konden laten de zes levels van deze al bij al flauwe game toch uit te spelen. Nostalgie doet wat met een mens…