Jennifer Lawrence is één van de grootste sterren van haar generatie en ze blijft ook verrassen in haar filmparcours. Schitterde ze vorig jaar nog in Causeway (Apple TV+), een kleine film over trauma, dan doet ze in haar nieuwe komedie No Hard Feelings compleet het omgekeerde. Het knappe hieraan is dat ze met beide wegkomt, wat haar naast de best betaalde actrice van haar generatie misschien ook wel de meest veelzijdige actrice maakt.

Score: 7/10

Sony Pictures heeft naar verluidt een budget van 70 miljoen dollar vrijgemaakt voor deze film, inclusief de 25 miljoen dollar voor Lawrence, en laten we daar eerlijk over zijn: de enige reden waardoor deze film gemaakt is kunnen worden is Jennifer Lawrence. Komedie is niet alleen een erg ondankbaar genre – je zal er zelden Oscars voor winnen -, het publiek komt er ook niet meer voor naar de bioscoop. Als je kijkt naar welke komedies de laatste jaren de bioscoop gehaald hebben en het daar ook nog goed hebben gedaan, dan is Ticket To Paradise (2022) met iconen George Clooney en Julia Roberts de grote uitzondering. Meer nog: meestal landen komedies rechtstreeks op Netflix en consorten. Komedie is als genre gekaapt door televisieseries (waar comedy vaak wél erg goed werkt) en streamingdiensten.

Deze nieuwe komedie van Gene Stupnitsky, die ook voor The Office US schreef en de film Bad Teacher (2011) bij elkaar pende, is dan ook nog eens gelabeld als een “sex comedy” waardoor het helemaal gewaagd wordt. Jennifer Lawrence speelt de jonge dertiger Maddie die aan de kost komt als chauffeur bij Uber, maar haar schulden zo hoog heeft laten oplopen dat haar wagen in beslag genomen wordt. Dan valt haar oog op een zoekertje dat geplaatst werd door de ouders van de 19-jarige Percy (Andrew Barth Feldman). Die staat op het punt om aan Princeton te gaan studeren, maar heeft geen vrienden, zit voortdurend op zijn kamer te gamen of op zijn telefoon te scrollen en heeft nog nooit een vriendinnetje gehad. Zijn ouders willen, zonder het medeweten van Percy, dat Maddie de jongeman probeert te verleiden en als het even kan ook ontmaagd. Als dat lukt, krijgt zij een auto.

Slapstick

Een film maken over een jonge vrouw in haar dertiger jaren die een negentienjarige probeert te verleiden, dat in deze tijd natuurlijk vragen om kritiek en die is er dan ook gekomen. Tegelijkertijd is er weinig seksueels aan de film en blijft het bij ondeugende toespelingen.

Aan de enige scène waarin Jennifer Lawrence naakt te zien is, is trouwens helemaal niets opwindend. In die scène stormt Maddie het strand op vanuit zee wanneer ze ziet dat enkele tieners haar en Percy’s kleren willen stelen en gaat ze naakt het gevecht aan. Zowel haar management als diverse leden van crew en cast hebben haar, zo zei ze in een interview in Variety, gevraagd of ze de scène echt naakt wilde doen, maar zelf heeft Lawrence naar eigen zeggen geen seconde getwijfeld en vond ze het hilarisch.

Het is één van die scènes waarin No Hard Feelings de slapstick omarmt, sowieso een gewaagde vorm van humor, en meestal komt Lawrence ermee weg. De scène waarin ze op skates eerst een helling en dan nog een trap probeert te bestijgen is oprecht grappig, de vechtscène op het strand en de scène op het tienerfeest zijn dat ook. De enige keer wanneer de overdreven humor voor ons niet werkte was in de scène waarin ze op de motorkap van Percy’s auto ligt terwijl die over het strand racet.

Cringe

Zowat al het komische gewicht van de film ligt bij Jennifer Lawrence waardoor het moeilijker is om de prestatie van Andrew Barth Feldman te beoordelen. Hij speelt als Percy eerder een soort van rust die evenwicht brengt in de toon van de film. Zijn hoogtepunt is de restaurantscène, de eerste keer wanneer de jongeman het gevoel krijgt dat hij gebruikt wordt door de knappe blondine die zich ongevraagd zo aan zijn voeten werpt.

Wanneer je naar No Hard Feelings zit te kijken krijg je vaak een cringe gevoel, maar laat dat nu precies de bedoeling zijn. Iedereen – de makers voorop – is het erover eens dat wat Maddie en Percy’s ouders doen niet oké is en dat het dus wachten is tot het moment dat Percy gekwetst wordt. In die zin is No Hard Feelings volstrekt voorspelbaar, maar de weg ernaartoe, die Maddie er ook mee confronteert dat ze stilaan ouder wordt, is wel anderhalf uur film dat ons regelmatig heeft doen lachen.

Onverwachte meevaller

In de laatste tien minuten van de film gaan de ontwikkelingen heel wat te snel en worden er een aantal grote beslissingen genomen die voor de kijker niet meteen logisch zijn. Dat maakt van No Hard Feelings de eerste film in de laatste paar jaar waarvan we het gevoel hadden dat hij best wat langer had mogen duren.

Alles bij elkaar bleek No Hard Feelings een onverwachte meevaller. Hulde aan Gene Stupnitsky die het in deze tijd nog heeft aangedurfd om een risicovolle originele komedie te ontwikkelen en hulde aan Jennifer Lawrence die met haar status nog risico’s durft te nemen in de projecten die ze kiest. Het lijkt wel alsof de actrice met die keuzes niet alleen de kijker, maar ook zichzelf wil blijven verrassen. Het maakt ons alleen nog maar benieuwd naar de volgende kronkel die ze maken zal.

No Hard Feelings speelt nu in de bioscoop.