Ook in 2021 dendert de trein der series, corona of niet, onverminderd verder. Eén van de eerste series waar we dit jaar erg van genoten hebben is Lupin, een productie van Netflix Frankrijk met de immer beminnelijke Omar Sy in de hoofdrol. Wij spraken met showrunner George Kay, die in het verleden ook al meewerkte aan Killing Eve en aan de verschillende lokale versies van de aan te raden Netflix-reeks Criminal.
George Kay: Lupin is een heel groot en bekend personage in Frankrijk, vergelijkbaar met de status van Sherlock Holmes bij ons. Toch wilden we meer doen dan zomaar de verfilming van de boeken. We hebben dus een concept bedacht waarin onze hoofdfiguur Assanne Diop geïnspireerd zou worden door de boeken, maar we daarrond wel een eigen verhaal en een eigen hoofdfiguur konden bouwen.
Ik was best verrast door de show. Over de show viel vooraf weinig meer te lezen dan “geïnspireerd door de boeken van Maurice Leblanc” dus ik dacht dat het gewoon opnieuw een adaptatie ging zijn van de boeken over de vriendelijke dief. Dat is het dus niet geworden. Het is geen Sherlock en geen Perry Mason en iedereen die na de eerste tien minuten denkt: “Oh, dit ken ik: dit is Ocean’s Eleven”: dat is het ook niet.
Kay: (lacht) Ik ben blij dat onze bedoeling zo goed is overgekomen. Het was echt onze bedoeling om een moderne show te maken. Ik ben heel blij dat Omar Sy wilde meewerken, want hij is onze ideale hoofdfiguur: charismatisch en charmant. Omar die een dief speelt is erg geloofwaardig, maar Omar die charmant is ook. En iedereen houdt van hem! Daarnaast wilden we ook laten zien hoe het kan zijn om vader te zijn in 2021, om te worstelen met je relatie en met alle andere dingen van het dagelijkse leven. Maar daarnaast wilden we er ook het raadselachtige en het mysterieuze van de boeken in verwerken.
Kende jij de boeken over Lupin op voorhand?
Kay: Ikzelf niet, nee. In Frankrijk kent iedereen ‘m. Jij bent van België? Dan kan je ’t best vergelijken met Kuifje: iedereen kent het en associeert het met avontuur. Er zitten ook geen moorden en geen bloed in Lupin zodat het een show is en blijft voor het gehele gezin. Daar is nood aan in deze tijden.
Wat ik fijn vond om te merken was dat er in Lupin geen al te eenvoudige onderverdeling gemaakt kan worden tussen good guys en bad guys. Er is veel grijs. Of zoals het in de show zelf gezegd wordt: “Not a knight, not a barbarian.”
Kay: We wilden inderdaad verder gaan dan de stereotypes. Onze personages zijn mensen, of dat was toch onze betrachting. Niet elke dief is door en door slecht. Op dezelfde manier is niet elke agent een goed mens. Omar vond het ook heel belangrijk dat zijn personage doorheen de afleveringen hulp kreeg van anderen. “One guy can’t do it all” zei hij altijd. Doorheen de afleveringen ga je zien wie de vertrouwenspersonen van Arsenne zijn.
Niet in de stijl van Mission: Impossible
Er is gefilmd in Parijs. Ik ben er al even niet meer geweest, maar het is van alle steden die ik al bezocht heb in m’n leven mijn favoriet. Kan je de aantrekkingskracht van Parijs als filmmaker uitleggen?
Kay: In Parijs heb je alles. Je hebt er rauwe buurten, maar ook hele charmante buurten. Hele drukke plekken en rustige plekjes. En daarnaast is het – omdat het al zo vaak als decor gebruikt is – instant herkenbaar voor kijkers. Er zijn ook een aantal erg iconische plekken in Parijs, zoals bijvoorbeeld het Louvre. Je moet nog maar die piramide zien of je weet als kijker waar je bent. Ook daar wilde we wel iets nieuw mee doen. Dus als Arsanne het Louvre wil binnendringen, dan is dat niet in de stijl van Mission: Impossible met een helikopter en met heel veel geweld, maar wel stilletjes langs een aparte ingang, als schoonmaker.
Hoe was het voor jou om te werken aan een Franse show?
Kay: Mijn kennis van het Frans is onbestaande. Mijn grootmoeder was een Vlaamse en ik kan dus wel een beetje Vlaams, maar Frans…nee. Gelukkig ben ik een schrijver en konden ook de producers van Gaumont en Netflix Frankrijk en ook Omar zelf goed weg met het Engels. Ik heb dus gewoon in het Engels geschreven en daarna is alles vertaald. De vergaderingen waren in het Engels, de richtlijnen waren in het Engels. Pas toen we zijn beginnen filmen werd Frans de voertaal.
Over dat filmen gesproken: is het gelukt om je job nog te doen, als showrunner?
Kay: Het is gelukt. Na de eerste lockdown in Frankrijk waren wij gelukkig één van de eerste producties die opnieuw konden opstarten. Wat maakt dat de serie er nu is. En verder ben ik het grootste gedeelte van de tijd scenarist, iets waar ik veel tijd voor heb nu.
Je bent al zo’n vijftien jaar actief in de wereld van film en televisie intussen. Vroeger sprak men over “the golden era of television.” In welke tijd zitten we nu?
Kay: Het is nog altijd een gouden tijd. Er zijn heel veel kansen voor acteurs, schrijvers, regisseurs en iedereen die aan een productie meewerkt. Maar er is veel, heel veel, en daardoor moet je ervoor zorgen dat je je meteen weet te onderscheiden van de rest. De eerste aflevering is dus belangrijker geworden dan ooit: je moet de kijker meteen vastnemen en niet meer loslaten. En je moet vechten voor je show, voor elk beetje aandacht.
Kijk je zelf nog graag televisie eigenlijk, als je de mechanismen van achter de schermen kent?
Kay: Ik kan ontzettend blijven genieten van een goed gemaakte televisiereeks. Wel gebruik ik de mensen om me heen als filter. (lacht) Zij moeten me vertellen wat er goed is. De dingen waar iedereen over bezig was – zoals Big Little Lies of Chernobyl – heb ik met een jaar vertraging gezien. Ik ben ook net aan The Crown begonnen, ik heb nog een paar seizoenen te gaan, maar jongens, wat een pracht. Als we elkaar volgend jaar nog eens spreken, zal ik allicht vol lof zijn over The Queen’s Gambit. (lacht)