Naar onze bescheiden mening is ‘I Wanna Dance With Somebody (Who Loves Me)’ één van de beste popsongs ooit gemaakt en ‘I Have Nothing’ weet ons ook nog wel te raken, maar verder hebben we weinig met Whitney Houston. Ook over haar leven en dood wisten we hier en daar maar wat losse flodders: drugs, mishandeld geweest door Bobby Brown, overleden op haar 48e. Tijd om deze kennis aan te vullen met de documentaire ‘Whitney’.

Na het bekijken van Amy (2015), een gelijkaardige Oscarwinnende documentaire over Amy Winehouse, kwamen we met een groot gevoel van onrechtvaardigheid de filmzaal buiten. “Dit had vermeden kunnen worden”, dat gevoel. Na Whitney hebben we dat ook, maar in mindere mate, mede omdat in de documentaire enkele dingen aanhaalt waar wel wat vraagtekens bij te plaatsen zijn.

Het eerste halfuur van Whitney is verbazend oninteressant. In die mate dat we dachten dat het één van die totaal onkritische documentaires zou gaan worden waarin alleen maar benadrukt wordt hoe briljant en uitzonderlijk het onderwerp van de film wel niet was. Dat gebeurt dus ook in Whitney. Ze zong al in het kerkkoor, op jonge leeftijd was al duidelijk dat ze uitzonderlijk getalenteerd was, Whitney werd model, had een idyllische thuissituatie (zegt alleszins één tante met nadruk) en werd door iedereen graag gezien. Eén minpuntje: op school had ze weinig vrienden omdat ze er te blank uitzag en gepest werd.

Maar dan na een halfuur verandert de documentaire van toon en verschuift de aandacht naar John Russell Houston, Whitneys vader. Hij werkt aan het stadsbestuur van New Jersey wanneer Whitney haar grote doorbraak beleeft en deed daar al aan vriendjespolitiek. Later zou hij zich opwerpen als de persoon langs wie alle grote beslissingen rond Whitney en haar carrière moesten passeren. En daarmee werden niet Whitneys belangen voorop geplaatst, maar wel die van de bankrekening. Heel de familie werd ingeschakeld in één of andere vage functie rond Whitney en ze werden betaald, ook als ze helemaal niks deden. Daardoor werd Whitney Houston de enige bron van inkomsten van de familie en moest haar carrière dus blijven opbrengen.

Drugs

Er komen bitsige reacties van de familie wanneer het over Robyn Crawford gaat, een jeugdvriendin van Whitney. De twee gingen samenwonen toen Whitney 18 was, de twee hadden een vermeende relatie en Robyn bleef nog lange tijd een belangrijk personage in de entourage van Whitney, waarbij ze, volgens mensen die het kunnen weten, als enige Whitneys belangen eerst plaatste.

Dat Whitney toch in een bijzonder vreemde familie is opgegroeid blijkt wanneer de twee broers van Whitney – Gary en Michael – beginnen op te scheppen over hoe véél drugs ze wel niet namen en dat het Michael was die Whitney aan de marihuana introduceerde toen ze amper 16 was. Wanneer diezelfde Michael zit te vertellen dat hij wel wat méér drugs kon verzetten dan Bobby Brown zit hij zowaar te glimmen van trots.

Bobby Brown

En dan hebben we het nog niet gehad over Bobby Brown, de omstreden ex-man van Whitney. Een klein sterretje die al snel – zo wordt geopperd in de documentaire – jaloers werd op het monstersucces van zijn vrouw. Waarna hij op een negatieve manier de aandacht gaat zoeken.

Een sterk moment is Bobby Brown die voor de camera weigert te praten over de drugproblemen van zijn vrouw omdat dat niet tot het onderwerp van de documentaire zou behoren. “We zouden het over haar leven hebben”, zegt Bobby Brown, waarna regisseur Kevin Macdonald zegt dat als Brown het niet over drugs wil hebben ze het eenvoudigweg niet kunnen hebben over de laatste jaren van haar leven. Waarna Brown knikt en zwijgt.

Krissi

Echt pakkend wordt Whitney wanneer het over de dochter van Whitney en Bobby gaat, Bobbi Kristina Brown, kortweg Krissi. We zien hoe Krissi mee op tournee genomen wordt, mee het podium op genomen wordt ook al lijkt ze daar liever niet te staan. Het jonge meisje leert geen normaal leven kennen, leert niet omgaan met leeftijdsgenoten en gaat niet naar school.

Naarmate Krissi ouder werd verslechterde de situatie thuis, waardoor ze opgroeide bij een vader met een alcoholverslaving en een moeder met een drugverslaving. En dus dat voorbeeld ging volgen. “Ze heeft nooit een kans gehad” zegt één van de tantes snikkend. “Ze haatte haar leven, ze haatte haar moeder.” Bobbi werd in januari 2015 bewusteloos in bad gevonden, werd nog een tijd in een kunstmatige coma gehouden, maar overleed een half jaar later op 22-jarige leeftijd. Ze heeft inderdaad nooit een kans gehad.

Wrang gevoel

En dan komt het laatste gedeelte, het gedeelte dat tegelijkertijd het meest raakt en het meest doet twijfelen over deze documentaire. We zien Whitney haar druggebruik toegeven in een schaamtelijk interview op ABC met Diane Sawyer (2002), we zien haar op haar slechtst haar eigen muziekcarrière de dieperik in helpen, zien het nieuwsbericht waarin aangekondigd wordt dat ze terug op tournee moet omdat ze haar fortuin weggesnoven heeft en krijgen op de koop toe een filmpje waarin we zien dat ook dat geen succes was. “Ze kon nog geen dode rat entertainen” , zo vat één fan het samen.

Uiteindelijk lijkt regisseur Macdonald vooral een verklaring te willen voor een zo beloftevol, maar zo ontspoord leven en wordt zangeres en nicht Dee Dee Warwick van misbruik beschuldigd. Alleen is Dee Dee Warwick sinds 2008 overleden en heeft ze dus niet meer de kans om zich te verdedigen. Whitneys moeder en tante hebben zich na de wereldpremière van Whitney in Cannes afgekeerd van de film. Zangeres Dionne Warwick – nicht van Whitney, zus van Dee Dee – heeft het in de nasleep van de beschuldigingen opgenomen voor haar overleden zus.Ook moeder Cissy Houston sprak van “ongeloof” betreffende de beschuldiging van seksueel misbruik. Dionne spreekt van “leugens” en het probleem met dit soort discussies is dat niet na te gaan valt wie van de twee tegenstrijdige partijen gelijk heeft. Dat degene in de documentaire met een megafoon spreken, laat dan ook een nogal wrang gevoel achter.

We zien veel verantwoordelijken: de broers van Whitney en hun druggebruik, het kruisen van het pad van Bobby Brown, de vader die nefast was voor haar carrière en zijn eigen dochter voor zo’n 100 miljoen dollar oplichtte. Whitney Houston werd slecht omringd, punt. En de discussie of ze nu echt naar drugs greep omdat ze het slachtoffer was van seksueel misbruik zal nooit meer helemaal beslecht kunnen worden.

Score: 6/10