Januari, wij vinden het in tegenstelling tot vele anderen een fijne maand. Er is pas een nieuw jaar begonnen, het jaar ligt nog heel kneedbaar en maakbaar voor ons en er hangt winter in de lucht. De donkerte en de koude buiten maken dat we ons minder schuldig voelen als we een avondje “tv onder een deken” inplannen. Sinds enkele weken hebben we ook een nieuwe traditie: een tas thee en elke avond ook één aflevering This Is Us. Probeer het ook eens.

Meestal proberen we in deze rubriek de vinger aan de pols te houden en bespreken we nieuwe reeksen. Bij gebrek aan een interessante nieuwe reeks, of gewoon bij gelegenheid, durven we al eens een reeks bovenhalen die al langer meedraait. In het geval van This Is Us verdiende de reeks dat al langer, maar omdat ze in België nooit een duidelijke grote release heeft gekregen en niet te bekijken is via Netflix, Play van Telenet of VTM Go hebben we dat altijd maar uitgesteld.

Even eenvoudig als inventief

Het uitgangspunt is even eenvoudig als inventief: het verhaal van een familie wordt verteld in drie tijdsvakken. Centraal staan Jack (Milo Ventimiglia) en Rebecca Pearson (Mandy Moore). Samen zijn ze zwanger van een drieling, maar wanneer één van de kinderen het bij de bevalling niet haalt, besluiten ze om het kind dat naast hun kinderen ligt – en dat die avond is achtergelaten bij de brandweerkazerne – te adopteren. Zo worden Kate, Kevin en Randall The Big Three. We zien Jack en Rebecca verliefd worden, we zien de kinderen opgroeien en we zien hoe het Kate (Chrissy Metz), Kevin (Justin Hartlet) en Randall (Sterling K. Brown) vergaat in hun volwassen leven. Al heel vroeg in de reeks wordt één ding pijnlijk duidelijk: Jack, de vader des huizes, is al vroeg overleden.

Dat is de toegangspoort waarlangs thema’s als rouw, het worstelen met schuldgevoel en verslavingen (alcohol en eten) en het zoeken naar je eigen roots worden binnengebracht. Maar waar de serie minstens evenveel om draait, is om het belang en de kracht van herinneringen. Zoals Jack ergens in het tweede seizoen zegt: “Wanneer je moeder en ik er ooit niet meer zullen zijn, hebben jullie alleen nog elkaar om al die verhalen te vertellen, die herinneringen levend te houden.” Vooral daar zijn de makers sterk in. Bijna elke aflevering speelt zich af in meer dan één tijdsvak, met die herinneringen als lijm. Zo slagen ze er zelfs in om in een aflevering die rond de gezinswagen draait – een in onze ogen banaal gebruiksvoorwerp – de emoties hoog te doen oplopen.

Niet voor cynici

Het tweede seizoen van This Is Us loopt momenteel op Vitaya, maar wordt daar stiefmoederlijk behandeld: tweemaal per week wordt daar een aflevering uitgezonden op een onmogelijk uur. Weggestopt op een uitzenduur en op een zender waar niemand de reeks ooit zou vinden en niemand ooit zou beseffen dat het hier om een kijktip gaat. Nu Amazon Prime – waar de drie eerste seizoenen van This Is Us te vinden zijn – ontdekt heeft dat er ook Nederlands wordt gepraat in België en eindelijk Nederlandstalige ondertitels beschikbaar heeft gesteld, geven wij dit pareltje mee als kijktip.

In 2016, toen het eerste seizoen van This Is Us startte, groeide de serie uit tot de verrassingshit van dat televisieseizoen. Zender NBC had dat ook al snel door en vernieuwde meteen voor een tweede en derde seizoen. Drie nominaties voor de Golden Globes volgden, waaronder een nominatie voor Beste Dramareeks, en het zou niet de laatste keer zijn dat de serie mee zou dingen naar de grootste prijzen.

En dat is toch bijzonder voor een reeks als This Is Us, die een cynicus makkelijk opzij zou kunnen zetten als ‘melig’. We beseffen dat, want er wordt hier veel over emoties gepraat op een manier zoals u en ik dat niet kunnen en maar zelden doen: met altijd precies de juiste woorden. Het is net om die reden dat we als puber zo hielden van Dawson’s Creek en het is ook voor een deel waarom we zo houden van This Is Us.

Tegelijkertijd weten we dat we gemanipuleerd worden en voelen we dat de makers heel goed weten aan welke koordjes ze moeten trekken om ons te ontroeren. Ondanks het feit dat je je daar erg bewust van bent, blijft het wel werken. Minstens één keer per aflevering voelen we de tranen prikken. Waar je dan toch ook weer bewondering voor moet opbrengen.

Een vleugje optimisme

Tegelijkertijd geeft This Is Us ons vaak hoop en sturen ze ons het bed in met een vleugje optimisme. In een tijd waarin reeksen zich vooral in donkerte bewegen, zware waargebeurde verhalen vertellen en de zwaarte van het leven willen benadrukken, is This Is Us een opluchting omdat het hierin gaat over de schoonheid in het leven, ondanks de zwaarte.  De liefde tussen Jack en Rebecca is liefde in zijn puurste vorm, een liefde waar we allemaal van dromen. Zoals Dr. Katowsky het tegen Jack zegt in de allereerste aflevering: “You took the sourest lemon that life has to offer and turned it into something resembling lemonade.”

Met dit alles begeeft de serie zich op zo’n gevaarlijke en dunne grens dat het bijna koorddansen wordt om aan de juiste kant van die grens te blijven. Dat dat lukt is grotendeels te danken aan een uitstekende cast met zonder uitzondering acteurs en actrices die hun personage omarmd hebben en belichamen. Of het nu gaat om Jack, Rebecca, Kate, Kevin, Randall, Toby, William of Beth: we vergeten dat het hier om acteurs gaat.

De wereld is en masse gevallen voor This Is Us. Wie even googelt zal zelfs een artikel tegenkomen met als titel “Waarom This Is Us de beste serie ooit is.” Zo ver willen wij niet gaan, maar ze is wel héél goed. Op papier lijkt deze serie een verschrikking. Het is die verschrikking die dan toch de prins op het witte paard bleek te zijn. Het is die ene date waar je vooraf geen zin in hebt, maar die uiteindelijk je hele leven zal veranderen.

We geven het maar mee als tip: één aflevering This Is Us per dag en het leven zal je net dat beetje makkelijker vallen.

De eerste twee seizoenen van This Is Us zijn te bekijken via Amazon Prime. Het tweede seizoen van This Is Us loopt momenteel op Vitaya.