Dat mooie liedjes (vaak) niet lang duren is genoegzaam bekend, maar ook mooie series kunnen (te) snel voorbij zijn. Amper zeven afleveringen telde ‘Big Little Lies’, een schitterende mini-serie van HBO, en toch willen we er heel veel over zeggen. Het is nog maar eind april en we hebben al een tweede kijkbeurt achter de rug en het zou ons niet verbazen als er nog een derde zou volgen voor de zomer. 

Big Little Lies legde de lat vooraf voor zichzelf heel erg hoog, want als je Reese Whiterspoon, Nicole Kidman, Shailene Woodley, Laura Dern en Zoë Kravitz cast en voor de regie uitpakt met Jean-Marc Vallée die sinds Dallas Buyers Club door het leven gaat als Oscargenomineerde en ook al indruk maakte met Demolition, Wild en C.R.A.Z.Y., dan creëer je verwachtingen. Verwachtingen die moeiteloos overtroffen werden.

Het startpunt van Big Little Lies is dat van een whodunit in een schoolomgeving (Otter Bay) langswaar het leven van de personages elkaar kruist. Het eerste shot is dat van knipperende zwaailichten. Er is een incident geweest op een benefiet, waarbij een dodelijk slachtoffer gevallen is. Dat weten we ook al via de titel van de aflevering: ‘Somebody’s Dead’. Alleen weten we niet wie of waarom. Vervolgens krijgen we korte shots uit de ondervragingen te zien waar er geruchten naar boven komen. Of roddels. In ieder geval: het is duidelijk dat er heel wat speelde tussen verschillende ouders, moeders én vaders.

Het wurgincident

Naarmate Big Little Lies vordert, is het feit dat één van de personages omgebracht is en het raden naar wie het zou zijn niet meer de grootste troef van de reeks. Wel het botsen van mensen met elkaar om diepmenselijke redenen. De serie ontwikkelt zich tot een reeks waarin veel meer te beleven valt dan alleen maar het oplossen van een misdaad.

Een ander incident dat minstens even belangrijk is doorheen de reeks volstrekt zich al een kwartiertje ver in de eerste aflevering, aan het einde van de eerste schooldag: Amabella is gepest die dag – iemand heeft haar proberen te wurgen – en de leerkracht behandelt die situatie op de slechtst denkbare manier: ze laat Amabella de dader aanduiden, in het openbaar terwijl alle ouders en alle andere kinderen erop staan te kijken. Amabella wijst met een beschuldigende vinger naar Ziggy, de nieuwe jongen. Een makkelijk en valabel slachtoffer, want nieuw en onbekend en dus de zwakste schakel. Ziggy wordt zo openlijk aan de schandpaal genageld, zonder ook maar enig bewijs.

3 personages om te zien:

1. Chloë Mackenzie (Darby Camp)

Onze grote kleine favoriet. Chloë is bezeten door muziek en heeft de geneugten van Spotify ontdekt. Altijd is ze muziek aan het luisteren en ze voorziet daarbij meteen lessen muziekgeschiedenis voor het hele gezin. Denk daarbij niet meteen aan One Direction of Justin Bieber, maar wel aan Janis Joplin, Leon Bridges of Fleetwood Mac.

Chloë is ook slim, welbespraakt én populair en weet al heel snel ons hard te stelen, ook al spreekt ze haar moeder Madeleine (Reese Whiterspoon) nog het allerliefst aan als “woman”, ondertiteld als “mens.”Haar grote droom: het runnen van een groot platenlabel. De eerste vraag die ze aan haar potentieel nieuwe klasvriendje Ziggy stelt: “Welke muziek hoor je graag?”

Twintig jaar ouder en we waren verliefd geweest.

2. Jane Chapman (Shailene Woodley)

De nieuwe in de gemeenschap en de mama van Ziggy. Ze wordt meteen door Madeleine onder haar hoede genomen, maar heeft iets mysterieus over zich hangen. Ze vertelt weinig over zichzelf of over haar verleden en het feit dat ze alleen met Ziggy (en dus zonder vader) komt aanwaaien, maakt haar al niet meteen de meest geliefde. Harper, één van de andere ouders, verwoordt het ergens als “Jane past hier niet, als een vuile Pryus die voor Barneys geparkeerd staat.” Wees welgekomen.

Shailene Woodley schittert in haar gewoonheid als Jane, maar weet ook op erg geloofwaardige manier gestalte te geven aan een jonge vrouw die lijdt onder een trauma uit haar verleden en is schitterend als beschermende moeder. Het meisje uit The Fault In Our Stars en Divergent is een vrouw geworden.

3. Celeste Wright (Nicole Kidman)

We hebben altijd al een dubbel gevoel gehad bij Nicole Kidman. Ze heeft al interessante dingen gedaan, maar de minder interessante dingen zijn in de meerderheid in haar carrière. Bovendien, als je zulke grote naam in je televisiereeks cast, wordt het soms moeilijk om actrice en personage los van elkaar te zien. Precies dat lukt Kidman wel als Celeste.

Naar eigen zeggen is ze nooit dieper gegaan voor een personage en we geloven haar op haar woord. In een interview met Vogue zei ze “I would go home at night sometimes and be in a lot of pain, and I had to take things like Advil, because I was being thrown around physically. I was really bruised”. De pijn loont, want ze speelt een glansrol als de advocate die haar carrière opzij zette om voor haar kinderen te zorgen en ze overtreft zichzelf in de scènes met haar echtgenoot Perry (Alexander Skarsgård) waarmee ze gevangen zit in een slechte relatie.

Celeste is vooral heel dapper. Ze is niet bang van Perry, durft best tegen hem ingaan. Het is ook zij die relatietherapie voorstelt. Het is niet het gebrek aan moed, maar wel de liefde die haar gevangen houdt.

2017 belooft een erg interessant jaar te worden voor Kidman. Na Big Little Lies zullen we ze dit jaar nog zien in de nieuwe film van Yorgos Lanthimos (van The Lobster) en de nieuwe films van Sofia Coppola en de nieuwe John Cameron Mitchell met wie ze eerder al Rabbit Hole (2010) maakte. Het lijkt wel alsof Kidman door Big Little Lies een tweede adem heeft gekregen.

Waarom kijken?

Big Little Lies speelt zich af in Monterey Bay, in Californië en gelegen vlakbij de Stille Oceaan. Het ruisen van de zee horen we dan ook heel vaak en een gloed van zonlicht doet elke scène baden in het licht. Het maakt op één of andere manier dat de façade van de perfecte levens die de ouders tegenover elkaar in stand proberen houden nog groter is. Dat het toneelstukje dat opgevoerd wordt onder het mom van perfectie nog in meer stukjes uit elkaar valt. Ed, de man van Madeline, stelt ergens nogal pijnlijk dat “the essence of a happy marriage” soms vooral het vermogen is om te doen alsof. Of zoals één van de ondervraagden zegt: “Nobody knows anything about anybody”.

Waar Big Little Lies volgens ons echt over gaat, is over machtsverhoudingen in meer dan één opzicht. Over macht in relaties, over macht in het huwelijk of over de macht van kinderen tegenover elkaar én telkens ook over het misbruiken van die macht. Het typevoorbeeld voor dat laatste is te vinden in de derde aflevering waarin Madeline en Renata een Frozen/verjaardagsfeestje-strijd aangaan ten koste van hun kinderen.

Aan de andere kant: liefde en kwetsbaarheid en de pijn die erbij hoort. Madeleine heeft het erg moeilijk met de nieuwe vriendin van haar ex – over wie ze na 15 jaar nog niet helemaal heen is – temeer omdat de vriendin in kwestie (Bonnie, een rol van Zoë Kravitz) een sterke band heeft met haar tienerdocher Abigail. Tegelijkertijd is ze fulltime moeder en vraagt ze zich luidop af wat het leven nog voor haar in petto heeft als haar dochters haar niet meer nodig hebben.

Music maestro!

Een ander groot punt waarin Big Little Lies uitblinkt is zijn soundtrack (Harvest Moon van Neil Young!) en dat gaat verder dan het puur muzikale. Een soundtrack kan een slechte serie niet goed maken, maar kan wel een goeie serie nog beter maken. Dat laatste is wat de muziek met Big Little Lies doet. Steeds wordt er gekozen voor goeie (ook al is dat subjectief), maar vooral ook originele en ondersteunende muziek. De ene keer is dat de snelheid van montage die zich heeft geplooid naar de muziek (The Flaming Lips in aflevering 5), maar veel vaker is het thematische ondersteuning. Zie de rol van het prachtnummer van Leon Bridges (River) in de tweede aflevering.

Wanneer Celeste (Nicole Kidman) voor het eerst in beeld komt, weerklinkt Victim Of Love van Charles Bradley. Wie een eerste keer kijkt, zal daar niet zo erg bij stilstaan, wie een tweede keer kijkt, weet dat dat nummer alles zegt over haar personage.

Zij is getrouwd met Perry (Alexander Skarsgård) die op het eerste zicht de typische vader is: hij die het kijven van de moeder op de kinderen eenvoudig oplost met een grapje of een spelletje à la “Wie het eerst in de auto zit, krijgt een dollar.” Op andere momenten zal hij ons nog angst aanjagen.

Perfectie

Trouwens, zowel Alexander Skarsgård als Shailene Woodley als Nicole Kidman spelen de rol van hun leven, Reese Witherspoon is erg goed als de wervelwind Madeline die altijd door het leven lijkt te stormen, evenals Adam Scott die de zachtmoedige Ed speelt, haar echtgenoot en tegenpool. En: de kindacteurs staan voor een keer niet irritant gemaakt te spelen, zoals kindacteurs dat vaak plegen te doen.

Dat alles samen maakt Big Little Lies een straf en waardevol staaltje televisie waarvoor al een stapeltje Emmy’s mag worden klaargezet. Je herkent de perfectie als ze voor je staat en het zou ons verbazen als er nog iets in 2017 nog beter zou doen.