Al alle genres hebben we hier aangeraakt sinds we met deze rubriek begonnen zijn. Bijna altijd fictie. Nu zou ik hier graag Coach Snoop bespreken, een mooie docusoap van Netflix over Snoop Dogg als trainer van een footballteam. Op papier klinkt het idioot, maar in werkelijkheid is het een reeks met het hart op de juiste plaats.

Coach Snoop toont Snoop Dogg als coach van een footballteam in een achtergestelde buurt van Los Angleles, South Central. Dat trainerschap is geen marketingstunt of een grap, maar bittere ernst. Snoop zelf is een gecertificeerd coach die al dertien jaar in werkelijkheid zo een team leidt. Hij zette dertien jaar geleden ook zijn eigen rugbyliga op, de Snoop Youth Football League, om hen van de straat en bij de bendes weg te houden. Het team, de trainingen: het is een safe haven, weg van de problemen thuis. Zoals we doorheen Coach Snoop leren: elk van die kinderen heeft wel één of ander groot probleem waar ze mee worstelen. Maar op training hoeven ze daar niet mee bezig te zijn.

Dat dan precies Snoop Dogg dat moet doen deed wel enkele wenkbrauwen fronsen. Het is zoals Snoop zelf zegt in de eerste aflevering: “Mensen zoals ik worden vaak geassocieerd met schurken. Dat waren we ooit ook wel. En het is lastig van dat etiket af te komen.” Het is inderdaad lastig om van dat etiket af te komen, maar Snoop Dogg anno 2018 is 46 jaar oud. We mogen dan hopen dat Snoop een stuk meer levenswijsheid heeft opgedaan dan toen hij nog 17 was en Calvin Cordozar Broadus Jr heette. Het is net omdat hij slechte dingen heeft gedaan dat hij weet dat ze niet lonen en dat hij ze – als idool waar ze naar opkijken, als iemand die hun taal spreekt en weet wat ze doormaken omdat hij het zelf ooit heeft doorgemaakt – kan leren dat dat niet de beste weg is om te bewandelen. En zoals hij zelf zegt: Coach Snoop is Snoop Dogg niet. Coach Snoop moet meer nadenken bij wat hij doet of zegt.”

Snoop Dogg heeft een hele staf, waarvan Kelly “K-Mac” Garmon de coach is. K-Mac is een coach van de oude stempel. Hij is hard voor de kinderen. Beenhard. Hij vloekt, hij scheldt. Hij toont geen medelijden. De opa van Sammy noemt hem de “een tough love-coach” en dat is het wel. Uiteindelijk houdt hij van de kinderen, van hen allemaal. En als hij hen dan toch eens een compliment geeft, een aanmoedigend schouderkopje geeft of over hun bol wrijft ter goedkeuring, dan weet je: deze man heeft een hart van goud voor die kinderen.

Drie personages om te zien:

1. Maximus Gibbs

In het kort: Max. Max is een stevige jongen voor zijn dertien. Hij heeft een erg laag zelfbeeld en hij lijdt onder zijn gewicht. Football was voor hem een uitweg. Max mist ook een vaderfiguur, wanneer Coach Snoop start heeft Max zijn vader al drie jaar niet meer gezien. Hij vindt een vaderfiguur in Snoop en in K-Mac.

Het mooie is dat we hem doorheen het seizoen zien groeien, maar ook dat we zien dat hij gaat beseffen dat het niet zo goed met ‘m gaat. “Ik lachte vroeger meer”, stelt hij vast in één van zijn meest moeilijke momenten.

2. Jaylin “J-Roc” Smith

J-Roc staat centraal in de tweede aflevering van Coach Snoop en blijft verderop één van de meer belangrijke personages.. J-Roc is een kleiner mannetje, maar wel een doorzetter. De kleine J-Roc heeft zijn moeder verloren bij een smerig verkeersongeluk met vluchtmisdrijf. “Ik rouw op het veld”, zegt hij. Hij kanaliseert zijn woede ook daar, kan er zijn overtollige energie kwijt zodat hij die niet mee de straat op neemt.

Heel mooi is de scène in de tweede aflevering waarin hij met twee andere jongetjes zit te praten over het verlies van een naaste. Zo maken de jongens elkaar wijzer. En dan zegt J-Roc “Als ik groot ben wil ik rijk worden en een villa kopen. Zodat ik de grafsteen van m’n mama, m’n oma en m’n nichtjes in de tuin kan zetten.”

Zijn coaches proberen hem een uitlaatklep te bieden, maar ze zijn ook realistisch. Het doet pijn wanneer Nykauni Tademy, de teamcoördinator, zegt: “De manier waarop J-Roc met zijn woede omgaat, kan zijn ondergang worden.” Het is één van die momenten waarop je tijdens het kijken naar Coach Snoop weer beseft dat het hier om grootse dingen gaat. Om mensen die het verschil proberen maken in de wereld. Om mensenlevens die op de rails blijven of er genadeloos af donderen. Tegelijkertijd zijn de coaches hier hulpverleners die beseffen dat ze niet alle omstandigheden in de hand hebben en maar zo veel kunnen doen.

Wanneer J-Roc na een vechtpartij van school wordt gestuurd, maken zijn vader en Snoop zich zorgen om zijn toekomst. “De meeste jongens die op straat rondzwerven zijn zoals hem”, zegt Snoop. “Het is een dunne lijn.”

3. Derrick “Big D” Ford

Nog een interessant personage is Big D, al lang bevriend met Snoop Dogg en ook de opa van Sammy, de sterspeler van het team. Big D voedt zijn kleinzoon op.

Hij was een actief bendelid bij de Crips, die rivaliseerden met de Bloods. Wanneer Sammy opstandig begint te doen tegen één van zijn leerkrachten en ook nog eens thuiskomt met slechte punten voor de tekenles begint Big D hem af te schrikken.

Big D neemt zijn kleinzoon mee naar de buurt waar hij opgroeide. Rijdt met hem door zijn oude buurt. Wanneer ze een oude vriend van hem tegenkomen blijkt hij nu te moeten bedelen. Op een andere plek zegt Big D plots “Hier ben ik ooit beschoten geweest.” En ze blijven ook nog stilstaan bij een #BlackLivesMatter-herdenkingsmuur. Het is de grote droom van Big D dat zijn kleinzoon een student-atleet wordt en football gaat spelen bij een universitair team, maar dan moeten wel zijn schoolresultaten goed genoeg zijn.

Big D heeft fouten gemaakt en wil zijn kleinkind voor dezelfde fouten behoeden. “Ik wilde Sammy laten zien waar je eindigt als je niks van je leven maakt.”

Waarom kijken?

Het belangrijkste argument om te kijken is het feit dat deze reeks niet écht om Snoop Dogg draait. Hij is het uithangbord waar de reeks aan is opgehangen om kijkers te lokken. Waar Coach Snoop echt om draait is om de kleine spelertjes die hij coacht. Coach Snoop en zijn crew zijn veel meer dan de bestuurders van een sportteam, ze zijn ook vertrouwenspersonen, vader- of moederfiguren en maatschappelijk werkers.

Coach Snoop is ook een oefening in het opzij zetten van je vooroordelen. Neem nu de vader van Aaron Ulloa. Hij schept bijna op met wat hij allemaal al op zijn kerfstok heeft. Een afstotelijk figuur, denk je eerst. Tot we ook hem zien scheuren van het schuldgevoel wanneer hij het graf van zijn dochter Nadine bezoekt en je later beseft dat hij gewoon net als iedereen in de wijk een klote jeugd heeft gehad die hem geen keuze heeft gelaten: geweld was de enige optie.

Metafoor voor het leven

Er wordt ook weinig verbloemd. Het is wat het is. En dus mogen we ook zien dat de eerste match die in de reeks zit een afslachting is voor de spelertjes van de Snoop Youth. Er zullen er nog volgen. Waarna Snoop zegt: “In het leven verlies je meer dan je wint. Maar hoe raak je weer recht?” De football, het trainen, samenwerken en reizen met elkaar is een grote metafoor voor de knokpartij die het leven is en hoe je je daar best doorheen kan worstelen.

Onlangs zagen we The Work op Canvas (te herbekijken via vrt.nu) over groepstherapie in Folsom Prison met de allerzwaarste criminelen. Eigenlijk is Coach Snoop een bijdrage om alvast die paar tientallen kinderen daarvoor te behoeden. Een druppel op een hete plaat, misschien, maar met vele van die druppels is die hete plaat wel af te koelen.

Ook daarover wordt er in deze reeks eerlijk gecommuniceerd: er zijn al jongeren die training volgden in de Snoop Youth Football League in de gevangenis beland. Het is geen zaligmakende oplossing. Maar misschien waren er zonder de League wel nog veel meer jongeren in de gevangenis geëindigd. Het is zoals Nykauni Tademy, de teamcoördinator, zegt: “We hebben zeker levens gered en veranderd.”

Is Coach Snoop soms melig? Soms, ja. Maar het heeft vooral een goed hart en toont aan dat je geen personages hoeft te verzinnen om kijkers tot ontroering te brengen, want zoals Snoop al zei: in het leven verlies je meer dan je wint.