“Dat is geen drugs, dat is wiet” zegt één van de personages uit ‘High Maintenance’ wanneer diens buurman komt klagen omdat hij zijn dochter drugs heeft gegeven. Het zegt veel over hoe wiet behandeld wordt in ‘High Maintenance’: het is recreatief en onschuldig. Centraal in de reeks staat de wietleverancier, simpelweg The Guy genoemd. Via zijn klantenbestand krijgen we een inkijk in de levens van heel veel verschillende soorten mensen. 

High Maintenance is net aan zijn derde seizoen begonnen en hoewel de reeks een trage en kleine start kende begint ze nu wat meer bekendheid en waardering te genieten bij de seriefans. Oorspronkelijk was de reeks een webreeks, gefinancierd door Vimeo, bestaand uit zes afleveringen met een lengte die varieerde van vijf tot twaalf minuten en een kostprijs van onder de 1.000 dollar.

HBO heeft dus door dat voor wie het net afschuimt er best wat interessants te rapen is, want ook Insecure van Issa Rae begon ooit als een webserie. Het is een redelijk makkelijke manier om ideeën te scoren en voor de makers is het alleen maar een cadeau, want van zodra hun idee wordt opgepikt door HBO stijgt hun potentiële afzetpubliek exponentieel. In het geval van High Maintenance zijn het Ben Sinclair en Katja Blichfeld geweest die ooit met het idee afkwamen. Ooit waren ze man en vrouw en beloofden ze elkaar eeuwige liefde, nu zijn het exen. Sinclair is trouwens niet alleen bedenker en acteur in zijn reeks, maar is ook schrijver, executive producer en co-regisseur.

De reeks valt dus zeker op door zijn onderwerp en door de benadering ervan – “wij roken wiet met z’n allen en het is oké”, daar komt het op neer – maar ook door zijn vorm. De personages veranderen van aflevering tot aflevering en een personage komt maar zelden terug. High Maintenance wilde bij zijn lancering af van de gewone dertig minuten durende dramareeks met een plot opgehangen aan een hoofdfiguur. Die hoofdfiguur is hier gedegradeerd tot een figurant in zijn eigen reeks. Soms komt hij amper in beeld, soms duurt het tot halverwege de aflevering voor we ‘m zien. Het is dan ook niet The Guy om wie het draait, maar wel de mensen aan wie hij levert.

In een recensie van NPO noemden ze het ooit “een soort Man Bijt Hond, maar dan in New York en met wiet” en daar is best iets van aan. We krijgen dus telkens een kleine glimp in het leven van een aantal New Yorkers met allemaal één ding gemeenschappelijk: ze halen hun wiet allen bij dezelfde leverancier. Soms zijn het doodgewone mensen, zoals een jong gezin dat net bij hun (schoon)vader is ingetrokken of een aspirant-journaliste die in haar wietleverancier een goed verhaal ziet. Maar evengoed kan het over een jong moslimmeisje gaan dat zich wil afzetten tegen het streng religieuze gezin waarin ze opgroeit of een groep vrienden die in een soort van open seksuele relatie met elkaar leven.

Drie personages om te zien:

We leren The Guy kennen in de allereerste aflevering wanneer hij in de kappersstoel zit. Hij heeft een volle baard en een wat verwaaid kapsel en zou wel eens een knipbeurt kunnen gebruiken, maar dan wordt hij gebeld door een klant en laat hij de knipbeurt voor wat ze is. Het zegt meteen veel over The Guy. Hij refereert aan het leveren van wiet als “zijn werk” en ziet het ook als zodanig: een job als een andere.

Het was ooit de bedoeling om meer stressvrij te gaan leven en The Guy leeft dan ook autovrij en maakt al zijn verplaatsingen met de fiets, met alle gevolgen vandien (S2E04 + 05). Hij neemt de tijd voor een praatje met zijn klanten en neemt soms de tijd om er eentje mee te blowen. Hij is een kleine garnaal in het drugcircuit, doet niemand kwaad en werkt alleen maar via doorverwijzing: iemand die een collega kent die ook wel eens wat wiet wil scoren, mag diens gegevens aan The Guy doorgeven en The Guy komt dan aan huis.

Er wordt niet op straat geleverd, maar binnen. Uit iedereens zicht. Voor ieders gemak en voor ieders veiligheid. En net dat is de sterkte van High Maintenance: hij laat ons binnen in de huizen en appartementen van New York. Wanneer hij zijn handeltje noodgedwongen even overlaat aan Abdullah (S2E06) zegt hij het met zoveel woorden wanneer Abdullah voorstelt om de verkoop in de auto te regelen: “Dan mis je de binnenkant van de appartementen en dat is het leukste eraan.”

Eén van de meest bijzondere afleveringen van de hele reeks is Grandpa, S1E03. In Grandpa is het hoofdpersonage Gatsby en Gatsby is een hond. De aflevering wordt vanuit het standpunt van de hond weergegeven en in het hele eerste gedeelte horen we dan wel stemmen van mensen, maar we zien enkel hun benen, geen gezicht. Dat verandert wanneer Beth (Yael Stone) het leven van Gatsby binnenwandelt. Beth bukt zich en komt zo op de hoogte van Gatsby te staan.

Beth (zoals we later zullen leren de ex-vriendin van The Guy) heeft altijd hele bijzondere koekjes bij zich – heb je ‘m? – en Gatsby wordt dan ook verliefd op haar en is eenzaam en verdrietig wanneer hij haar ziet vertrekken. Iedereen die ooit verliefd geweest is (of het momenteel is) zal zich in Gatsby herkennen. De aflevering is een perfect voorbeeld van hoe grensverleggend en creatief High Maintenance kan zijn wanneer de makers echt durven.

Ja, we bedoelen hier wel degelijk de stad. Want laten we ons niet vergissen: ook New York (Brooklyn in dit geval) is wel degelijk een personage in High Maintenance. De reeks is vooral een hele slimme manier om de veelheid aan figuren in een stad als deze op een slimme en boeiende manier weer te kunnen geven.

En New York spreekt natuurlijk altijd tot de verbeelding als je in België woont, zelfs al woon je in Antwerpen of Gent. New York is larger than life en net daarom is het de ideale setting voor een reeks als High Maintenance. De straten van Brooklyn leven, dag en nacht. Er is altijd iets te zien en iedereen die zich nergens voelt thuishoren, trekt naar New York. Je hebt er een mix van mensen in alle kleuren, jong en oud, arm en rijk en alles ertussenin.

Waarom kijken?

Omdat we personages dus maar – op enkele uitzonderingen na – één keer te zien krijgen wordt er ook niet veel diepgang in gelegd, maar High Maintenance verstaat wel de kunst van de eerste indruk. We krijgen al heel veel informatie over het soort mens waar we mee te maken hebben door hoe ze wonen, welke kleren ze aan hebben en uiteraard ook door wat ze zeggen.

High Maintenance slingert je alle kanten op en hangt losjes aan elkaar, maar naarmate je meer kijkt zie je wel een rode draad: The Guy komt op bezoek bij de de blanke, meer welgestelde middenklasse, maar evenzeer ziet hij heel wat verdoken armoede. Het meest schrijnend komt dat aan bod in S2E08 wanneer The Guy een oude bijna blinde man helpt om zijn voordeur open te maken en ook bij hem even binnenkomt en er getuige is van het feit dat de man in kwestie eigenlijk niet meer zelfstandig kan leven. Om vervolgens toch weer verder te gaan omdat één man ook niet alle zorgen van de wereld kan oplossen.

Veel weten we niet over The Guy, alleen dat hij gescheiden is van Jules (S2E05) en anti-Trump. In een aflevering in het eerste seizoen (2016) zegt hij ergens: “Als Trump wordt verkozen verhuizen we allemaal.” In de eerste aflevering van het tweede seizoen gaat er een schokgolf door de stad die niet benoemd wordt, maar die we alleen maar kunnen interpreteren als die bewuste verkiezing. Mensen op straat en op café zijn bevreesd voor de toekomst, vragen zich af wat er nu gaat gebeuren. “Het voelt als de apocalyps”, zegt The Guy en Beth heeft het over “immigranten als de ruggengraat van dit ‘grootse’ land”.

De bubbel

Aangezien The Guy alleen maar via doorverwijzing werkt blijven we dus ergens wel in dezelfde bubbel zitten, die bubbel van mensen die het maar niet kan geloven dat iemand als Trump ooit verkozen is kunnen raken. De mensen die in New York wonen en gaan protesteren (S2E02). Eén keer komen we in een huis van een Trump-aanhanger, maar dan wel voor de dogsitter (S1E03) die daar haar werk doet. Nee, we zien hier niet hét Amerika. We zien hier het Amerika van de hipsters en intellectuelen. Diegenen die vinden dat je vooral moet leven en laten leven.

Het is Anja (Ismenia Mendes), de journaliste in wording S1E04 en S2E04), die ons daarmee confronteert. Waarom zijn de meeste van zijn klanten blank? En heeft hij er al eens bij stilgestaan dat hij misschien rustig zijn ding kan doen als dealer net omdat hij blank is? Het is trouwens de eerste keer in High Maintenance dat we The Guy “dealer” horen noemen. Het klinkt zoveel meer confronterend dan “de wietkerel”. Die vriendelijke gast die aan de deur komt bellen net als iemand van Deliveroo of Coolblue dat zou doen.

Want dat vergeten we wel terwijl we kijken: The Guy mag zijn tijdsbesteding dan wel een job noemen. Wat hij doet – dealen, al is het dan ‘maar’ wiet – is nooit oké. Toch hebben we sympathie voor The Guy, want hij verkoopt alleen aan mensen die hij kent of via via kent en verkoopt alleen maar marihuana en hasj. Wanneer iemand hem vraagt of hij ook dealt in ecstasy, waar hij ongetwijfeld meer geld mee zou kunnen verdienen, weigert hij zonder na te denken.

The Guy is de rode draad in een originele reeks die altijd goed en bijwijlen briljant is. Ze verveelt nooit, verrast vaak, ze klokt af op zo’n 25 minuten per aflevering en er is niet een grote verhaallijn om te volgen, wat ze zowel ideaal maakt als tussendoortje, als om gespreid te bekijken als om te bingen.