In de strijd om de kijker én de strijd om de superhelden durft HBO: ze hebben het aangedurfd om Watchmen nog eens vanonder het stof te halen en doen dat met veel ambitie. De originele graphic novel van Alan Moore (de schrijver) en Dave Gibbons van eind jaren tachtig wordt nog altijd beschouwd als één van de beste publicaties aller tijden. Met die strip heeft de serie echter weinig te maken, de serie is veeleer een sequel op het verhaal in de graphic novel, maar ook weer niet helemaal.
De nieuwe reeks is een bedenksel van Damon Lindelof, een man die bekend staat als co-bedenker en showrunner van Lost (we worden nog altijd boos als we denken aan de onbenulligheid van die show) die uit die eindeloze televisiedoolhof ook veel geleerd heeft.
Het was immers ook hij die erop stond om The Leftovers – een masterclass televisie – te laten eindigen na drie seizoenen en of hij Watchmen wilde doen hebben ze ‘m wel vier keer moeten vragen. Tot hij vond dat de film van Zach Snyder ver genoeg achter ons lag om opnieuw te kunnen beginnen.
Van 1921 naar 2019
Feit is dat ook hier Lindelof het zijn kijker niet gemakkelijk heeft gemaakt. Watchmen start zijn eerste aflevering in het Tulsa van 1921 bij de – echt gebeurde – Race Massacre, op 30 mei en 1 juni. Chaos heerst in de straten en we zien leden van de Ku Klux Klan lukraak in het rondschieten, winkels in brand steken en zwarten achter hun rijdende auto aanslepen met maar één doel: zo veel mogelijk slachtoffers maken. Waarna we een sprong maken naar 2019 en het verband tussen die twee gebeurtenissen pas duidelijk zal worden aan het einde van de eerste aflevering.
De serie plaats ons in het heden, 2019, en de Watchmen zijn in onvrede uiteen gegaan. Robert Redford – ja, de acteur, – is ondertussen de langs zittende president in de geschiedenis van de Verenigde Staten en Vietnam is een annexatie van Amerika. Raciaal geweld is er nog steeds, alleen zijn het deze keer de blanken die zich gediscrimineerd en onderdrukt voelen.
Alle politieagenten dragen maskers om niet herkend te worden, het is bij wet verboden om anderen te vertellen dat je agent bent en wanneer je gewond raakt tijdens het werk, staat een extra beveiligd ziekenhuis ter beschikking. Het is in dit klimaat dat Angela Abar – bijgenaamd Sister Knight – met het onderzoek wordt belast van een aanval op een agent waarbij de dader naar verluidt in het bezit was van een Rorschach-masker.
Het is het eerste teken van de terugkeer van de Zevende Kavalerie, een blanke suprematie-groep die het specifiek op agenten heeft gemunt en die na een periode van drie jaar vrede opnieuw is opgedoken. Het zijn verwarrende tijden en dat is aan alles te merken. Een krantenverkoper zegt in de tweede aflevering over het nieuws: “I read it, I Don’t believe it” en op de soundtrack zingen The Temptations over de Ball Of Confusion (That’s What The World Is Today). Het is duidelijk wat de makers willen zeggen: ook wij leven in verwarrende tijden.
Een soort van sequel
De nieuwe Watchmen is geen hervertelling van de graphic novel (en de film) die we al kennen, maar wel een geheel nieuw verhaal dat plaatsvindt in dezelfde wereld mét inbegrip van de gebeurtenissen uit de graphic novel. Het hoofdpersonage hier is Angela Abar, een rechercheur gespeeld door Regina King die we voor het eerst in een actierol als deze te zien krijgen.
De graphic novel eindigde in het jaar 1985 met een alienaanval die op poten gezet werd door Ozymandias, een aanval die miljoenen doden met zich meebracht, maar die eveneens de Verenigde Staten de Sovjet-Unie heeft verenigd. Ozymandias gelooft dan ook dat wereldvrede uitsluitend kan ontstaan uit chaos en ziet zijn acties uit het verleden als een noodzakelijk kwaad.
In deze realiteit is Richard Nixon als overwinnaar uit de Vietnamoorlog gekomen dankzij de hulp van de bovennatuurlijke krachten van Dr. Manhattan, heeft het Watergate-schandaal nooit plaatsgevonden en heeft Nixon vijf termijnen als president gehad.
Televisie voor de meer geduldige kijker
Die informatie krijgen we overigens maar mondjesmaat mee. Lindelof zorgt ervoor dat hij in zijn eerste aflevering wat plotlijnen uitzet en wat ballonnetjes oplaat, maar ook wat vraagtekens oproept. Want wat is die stortregen van kleine inktvisjes waar iedereen duidelijk zo goed op voorbereid is? Wie is de gekke kasteelheer gespeeld door Jeremy Irons die zijn verjaardag het liefst op zijn eentje viert en in zijn nakie achter zijn typemachine aan een toneelstuk blijkt te werken? En wanneer komen de Watchmen eigenlijk eens opduiken in het verhaal?
Watchmen is dus duidelijk televisie voor de meer geduldige kijker, diegene die van een uitdaging houdt. En Lindelof is de ideale man om dat te leveren. In afwachting van antwoorden – die we ongetwijfeld ook maar mondjesmaat zullen toegediend krijgen – was Watchmen al wel zeer amusant, goed gemaakte en gedurfde televisie en was Regina King het meest badass televisiepersonage dat we in lange tijd gezien hebben.
De vragen die elke aflevering oproept, maken dat we steeds weer benieuwd zijn naar de volgende aflevering. We zagen Potentieel, met de grote P. Laten we hopen dat we hier meer met een erfgenaam van The Leftovers dan met een erfgenaam van Lost te maken hebben.
Watchmen telt negen afleveringen en krijgt elke zondagnacht een nieuwe aflevering via Play en Play More van Telenet.