Als je ons zou vragen welke superkracht we ’t liefst zouden hebben ligt het antwoord klaar: tijdreizen! De toekomst kunnen zien, kunnen terugkeren als het verleden ons niet aanstaat om de dingen anders aan te pakken. Helaas zijn er al tonnen films en series die ons duidelijk hebben gemaakt dat tijdreizen niet zo eenvoudig in elkaar zit. De nieuwste die bij op de tijdreisstapel mag worden gelegd is Shining Girls met Elisabeth Moss in de hoofdrol. Maar deze reeks is ook veel meer dan de zoveelste serie over tijreizen. Naast het spelen van de hoofdrol, regisseerde Moss zelf trouwens ook een aflevering.

Shining Girls is een recente, maar niet eens de meest recente, titel in het steeds langer wordende rijtje aanraders die Apple TV+ kan voorleggen. Van alle streamingdiensten hebben zij op dit moment één van de meest interessante pakketjes series in de aanbieding waarbij telkens de keuze voor intelligente en gelaagde verhalen opvalt. Ook hier is dat niet anders, want Shining Girls is én een angstaanjagende thriller én een goeie onderzoeksjournalistieke reeks én tot de verbeelding sprekende scifi.

Dat is veel en dus hoeft het niet te verbazen dat Shining Girls wel een aflevering of twee nodig heeft om zijn verhaal uit te rollen. Na een onbehagelijke openingsscène die zich afspeelt in het midden van de jaren zestig  – waaruit verschillende elementen later nog zullen terugkeren – springen we naar het eind van de jaren tachtig alwaar we kennis maken met Kirby. Ze is bezig aan haar laatste dagen als archivaris bij een krant in Chicago vooraleer ze naar Florida zal trekken. Naar eigen zeggen omdat ze toe is aan een nieuwe omgeving. Ooit was Kirby een beloftevol journaliste, maar daar stak een brute moordpoging een stokje voor.

Ongrijpbare wereld

Nu, zes jaar later, probeert ze zich – met de walkman op het hoofd – staande te houden in een wereld die voor haar erg ongrijpbaar aanvoelt. De dingen in haar leven kunnen immers plots veranderen en dus houdt ze een logboek bij, als houvast. Waar woont ze? Heeft ze huisgenoten? Huisdieren? Alles noteert ze, tot aan de gesprekken die ze op een dag voert. Die manier van werken helpt haar, maar dan nog kan plots haar bureau op haar werkplek verhuizen naar de andere kant van de ruimte, blijkt haar moeder plots bij haar in te wonen of weer verdwenen te zijn, blijkt ze getrouwd te zijn met iemand die ze enkel vaag kent als collega of woont ze plots een verdieping hoger dan waar ze dacht dat haar appartement was.

Waar Kirby jarenlang dacht pech te hebben gehad – de verkeerde persoon op het verkeerde moment – brengt een moord met een gelijkaardige modus operandi aan het licht dat ze hier met eenzelfde dader te maken hebben. Ze neemt haar collega Dan Velazquez (Wagner Moura) in de arm en samen ontdekken ze dat er nog veel meer op een gelijkaardige manier vermoorde vrouwen te vinden zijn, maar ook dat het niet anders kan dan dat de dader hen alle negen al jarenlang in de gaten moet hebben gehouden.

Geploeter in archieven

Zoals gezegd ben je als kijker niet meteen van seconde één mee, al hoeft er weinig twijfel over te bestaan dat we de moordenaar al wél van in het begin kennen. Dat is die onbehaaglijke naamloze figuur van in de openingsscène, vertolkt door Jamie Bell, die sinds hij Billy Elliot (2000) speelde heel wat van zijn geacteerde onschuld verloren is en er hier in slaagt om je de kriebels te geven met zijn vertolking. Het is hij die steeds weer opduikt, al weten we niet wie hij is, waarom hij doet wat hij doet en hoe hij het voor elkaar krijgt.

Shining Girls werkt dus op best wat verschillende niveaus tegelijkertijd: het is een thriller, maar ook een heerlijk ouderwets onderzoeksjournalistiek verhaal waar de waarheid beetje bij beetje aan het licht wordt gebracht door keihard journalistiek geploeter in archieven en waarin Dan Velazquez bijna in zijn bureau ingekapseld zit tussen een torenhoge stapel van dossiers. Het is een charme die we in onze kantoren met eilanden met een clean desk policy nooit meer te zien krijgen en waar we ’t in een tijdperk waar alles zo klinisch proper moet zijn toch een beetje warm van kregen. Wagner Moura (die Pablo Escobar speelde in Narcos op Netflix, waar is de tijd?) ziet er trouwens net verwaaid genoeg uit om een journalist met een drankprobleem te spelen, maar boezemt ook precies voldoende vertrouwen in om je mee op sleeptouw te kunnen nemen.

Bingesessie

En dan is er nog Elisabeth Moss die hier het soort getormenteerde ziel speelt waarvan we weten dat ze dat goed kan. Wat zij hier heel mooi doet, is de eenzaamheid die Kirby ervaart voelbaar maken zonder ze uit te spreken. Kirby is er immers beducht op om mensen haar hele waarheid te vertellen omdat ze ervaren heeft dat mensen zich dan – goedbedoelde – zorgen beginnen te maken om haar mentale gezondheid. Haar terughoudendheid in het hélemaal toelaten en één enkele in het daglicht reflecterende traan brengen die eenzaamheid op subtiele wijze in beeld.

Shining Girls is opnieuw behoorlijk zware kost – zoals de meeste series op dit moment, zo lijkt het wel – maar is daarom niet minder goed. Deze reeks verstaat de kunst om vragen op te roepen en ze tegelijkertijd ook beetje bij beetje ook te beantwoorden. Om helemaal meegezogen te worden in het mysterie raden we aan om deze serie aan een bingesessie te onderwerpen.

Shining Girls in nu te vinden op Apple TV+. De laatste afleveringen worden nog in een wekelijks tempo aangevuld.