Voor wie Ted Lasso mist, is er goed nieuws: op 15 maart is de populaire serie terug met een derde seizoen op Apple TV+. Maar wie de dagen tot dan nog wil overbruggen kan dat op dezelfde streamingdienst met Shrinking. Dat die twee series een soort van zelfde gevoel oproepen is geen toeval, want Shrinking komt uit de koker van de showrunner van Ted Lasso, Bill Lawrece, die de handen in elkaar heeft geslagen met acteurs Brett Goldstein (Roy Kent uit Ted Lasso) en Jason Segel.

Score: 8/10

In de officiële communicatie werd Shrinking omschreven als een serie over een therapeut die zijn patiënten beu is en op een bepaald moment besluit alleen nog maar te zeggen wat hij echt denkt, maar dat gegeven is maar een klein deeltje van het geheel. De serie draait veeleer om de echte uitdagingen van het leven, zoals omgaan met trauma, verlies en ziekte.

Wie na de eerste aflevering van Shrinking klaar zit om af te haken: we begrijpen het. Ook wij hebben getwijfeld of we ’t wel goed genoeg vonden om verder te kijken. Die eerste aflevering zien we nu als een ongelukkige start, want ze is de minst goeie van het gehele eerste seizoen.

Dat die eerste aflevering niet zo geweldig is, ligt aan het te grote verschil met wat volgt. In de openingsscène zien we hoe Jimmy (Jason Segel) in het midden van de nacht luide muziek speelt terwijl achter hem twee dames (die later sekswerkers blijken te zijn) genieten van een frisse duik in het zwembad. Verder zit er nog een oppervlakkige montage van enkele van Jimmy’s patiënten in die aflevering en zijn er wat half geslaagde grapjes over een grote drinkbus.

Matig

Het klinkt even matig als het is en is die eerste aflevering is Jimmy vooral een middelmatige vader en een onethische therapeut, Gaby (Jessica Williams) een oppervlakkig personage, Paul (Harrison Ford) een brompot en Liz (Christa Miller) een irritante buurvrouw. Het enige personage in die eerste aflevering waar we sympathie voor voelden was Alice, Jimmy’s dochter.

Belangrijk om te weten is dat Jimmy een jaar geleden zijn vrouw Tia (Lilan Bowden) verloren is en dat hij zich sindsdien verdrinkt in een combinatie van te veel drank en drugs. Zijn dochter (Lukita Maxwell) is hij daarbij helemaal uit het oog verloren. De zorg voor Alice is daardoor grotendeels bij buurvrouw Liz terecht gekomen.

Naarmate de personages meer ingekleurd en vermenselijkt worden, blijken ze allemaal beter mee te vallen dan aanvankelijk gevreesd. Liz en Gaby blijken twee coole grieten en Jimmy blijkt een matige therapeut, maar als mens meent hij het allemaal wel goed. Paul blijft een brompot, maar wel eentje met een gouden hart.

Een grappige scène zit aan het begin van de tweede aflevering wanneer zijn collega’s (Gaby en Jimmy) klagen dat ze niet weten wie Paul is, dat ze niet eens weten of hij in een huis of een appartement woont en dat ze zijn dochter nog nooit ontmoet hebben. Paul antwoordt met een droog “She lives in Connecticut” en vult aan dat hij er altijd zal staan voor zijn patiënten, maar dat zijn huis zijn “Fort der Afzondering” is. En plots herkenden we ons in Paul.

Kwetsbaarheid

Jimmy zelf is het typevoorbeeld van de goedzak die z’n best doet om een goede vader te zijn en daarin de ene fout na de andere maakt. Maar hij blijft proberen om opnieuw een ingang te vinden bij Alice en pikt ook de draad weer op met zijn beste vriend Brian (Michael Urie) met wie hij een jaar geen contact meer had na de dood van zijn vrouw. In een mooi gesprek tussen de twee vertelt Jimmy dat hij het gevoel had dat zijn beste vriend – die zichzelf omschrijft als menselijke antidepressiva – gewoon niet kon begrijpen wat hij doormaakte. “Het is niet fijn om bij iemand te zijn die altijd zegt ‘Alles gaat zoals ik ’t wil’ als je vrouw net overleden is.”

Wat er doorheen de show meer in Shrinking komt te zitten, is kwetsbaarheid, bij alle personages. Paul beseft bijvoorbeeld dat het door zijn ziekte (Parkinson) niet meer verantwoord is dat hij achter het stuur kruipt en geeft samen met zijn autosleutels zijn vrijheid op. Brian komt eindelijk uit voor zijn onzekerheid en zijn angst voor risico’s zelf. Alice geeft zich bloot tegenover Sean, Gaby ruilt haar relatie in voor een onzekere toekomst en Jimmy, die besluit eindelijk eens aan zijn rouwproces te beginnen.

Een andere mooie scène die ons nog lang zal bijblijven speelt zich af op een feest waar Jimmy zijn huis beschikbaar voor heeft gesteld. Alle gasten spreken Jimmy aan (“We hebben je niet meer gezien sinds de begrafenis!”) en vertellen hem één voor één wat voor fijne vrouw Lia was en hoe goed zij waren als een koppel. Je ziet de pijn op het gezicht van Jason Segel bij elke interactie een beetje toenemen. Hier wordt mooi geïllustreerd hoe moeilijk het kan zijn om na een verlieservaring schijnbaar eenvoudige activiteiten opnieuw een plaats te geven in je leven.

Harrison Ford heeft komisch talent

De show wordt ook beter naarmate de focus wegdraait van Jimmy – hoe graag we Jason Segel ook zien spelen – en er mooie connecties ontstaan tussen de personages: Alice die stiekem therapie volgt bij Paul, Gaby en Liz die beste vriendinnen worden, Alice en Sean die een veilig oord vinden bij elkaar.

En – nooit gedacht dat we deze zin ooit nog zouden typen – Harrison Ford, die op zijn 80ste de weg naar de televisie lijkt te hebben gevonden, blijkt een waar talent voor comedy te hebben. Zijn droge oneliners (E05: “You can be mad and sit: I’m always mad and I always sit”) zijn één van de grote troeven van Shrinking.

Er liggen nog drie afleveringen van Shrinking op stapel. Tot nu toe was zowat elke aflevering mooier dan die ervoor. De reeks begint dus op haar dieptepunt, maar verdient het voordeel van de twijfel. Een nieuwe Ted Lasso is Shrinking nog niet, maar daarmee hebben we meteen ook gezegd dat deze reeks wel het potentieel heeft om dat niveau te halen.

Shrinking is te bekijken via Apple TV+ en wordt nog drie keer op vrijdag voorzien van een nieuwe aflevering.