In het politieke conflict tussen Spanje en Catalonië zitten twee rode draden verweven: enerzijds heb je de Spaanse drift om de Catalaanse kwestie in de kiem te smoren en anderzijds heb je de oorverdovende stilte van de Europese Unie. De twee beide zaken gaan hand in hand. Aan ons om duidelijk te maken dat dit niet verenigbaar is met de democratische identiteit waar wij ons als Europese burgers toe verbinden. En daarvoor hebben we onze volksvertegenwoordigers nodig.

Op de middelbare schoolbanken werd één maal per jaar enthousiast meegedaan met de Schrijf-ze-Vrijdag van Amnesty International: de leslokalen zaten vol met leerlingen en leerkrachten die vlijtig brieven schreven naar landen als Kenia, Taiwan, … kortom: landen in andere continenten en waar we eigenlijk niet echt veel voeling mee hadden. Telkens werd gepleit voor de vrijlating van politieke gevangenen die al dan niet “preventief” opgesloten zaten zonder proces,… stuk voor stuk verhalen die deden denken aan – en het veelal ook waren – dictatoriale regimes die eerder een achtergrond vormden voor een of andere James-Bond-film.

Een tiental jaar later zitten die politieke gevangenen plots in een land waar velen onder ons nog overlaatst een vakantieperiode doorgebracht hebben.

Iedereen heeft met ongeloof de beelden van 1 oktober gezien. Europese burgers die met de knuppel duidelijk gemaakt werden dat democratie ook haar grenzen heeft. U loopt in de lijn of u zal niet lopen.

Een oorverdovende stilte volgde vanuit de Europese hoek. Schoorvoetend kwam dan toch een eerste persbericht waar zeer voorzichtig geopperd werd dat geweld niet het te bewandelen pad was, maar dat men toch wel vertrouwen had in de goede afloop “We trust the leadership of Prime Minister Mariano Rajoy”. Het werd al vlug duidelijk wat hieronder verstaan diende te worden. Onze EU-Commissaris kwam onverschrokken uiteenzetten in Terzake: er bestaat iets als “proportioneel geweld”. (4 oktober 2017 – https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2017/10/04/thyssen—overheid-mag—proportioneel—geweld-gebruiken–maar-/)

Jawel, onze EU-Commissaris Thyssen, vertegenwoordiger des volks, komt vanop de bühne ons even de democratische waarden onderrichten en praatte zo-even de democratische “educatieve tik” met de matrak goed.

In een volgend stadium voerde de Spaanse Overheid de druk wat op en pleegde men via artikel 155 – want dat is het – een politieke coup d’état waarbij ministers afgezet werden en de Catalaanse autonomie beknot werd. Dat dit in strijd is met de VN-verdragen is uiteraard maar een te verzwijgen kanttekening in de marge (http://www.ohchr.org/EN/NewsEvents/Pages/DisplayNews.aspx?NewsID=22295).

Wederom een oorverdovende stilte vanuit Europese hoek.

Nadat Francken vervolgens de Belgische asielwet toegelicht had en de Vlaamse en Belgische politieke coryfeeën gezamenlijk moord en brand hadden kunnen schreeuwen dat Francken hierdoor een politiek diplomatiek conflict gestart had, klopte Puigdemont ook daadwerkelijk aan de Brusselse poort aan.

Francken had daarmee het Catalaanse probleem naar België gehaald. Schande! Een staatssecretaris van asiel en migratie die zich uitlaat over asielkwesties. Stel je voor!

En dan kwam de persconferentie. Puigdemont sprak (https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2017/10/31/puigdemont-spreekt-in-brussel/):

“Ik ben naar Brussel gekomen, niet naar België. De Belgische politiek heeft er niets mee te maken. Ik ben naar de hoofdstad van Europa gekomen om in vrijheid en veiligheid te werken. We hebben uw hulp nodig om aan te tonen dat dit een politieke zaak is, geen juridische.”

Hoe luidkeels de zelfverklaarde moraalridders stonden te roepen, zo oorverdovend was nu de stilte.

Dat er intussen twee leiders van de onafhankelijkheidsbeweging en acht ministers achter tralies geplaatst zijn, vormt niet meer de achtergrond van een dictatoriaal James-Bond regime. Neen, het is bittere ernst anno 2017 en vlak naast de deur.

Geen EU-burger zou hetgeen nu aan het gebeuren is mogen pikken. Zoals Bourgeois reeds zei: “dit is meer dan een brug te ver.”

Dus laat ons opnieuw schrijven. Niet naar Rajoy, maar naar onze volksvertegenwoordigers.

Het zijn zij die namelijk duidelijk moeten maken dat wij dit niet pikken. Het zijn onze vertegenwoordigers die een Juncker, een Tusk, een Rajoy duidelijk moeten maken dat wij voor een ander en democratisch Europa staan.

Men wist het eerder al: de pen is machtiger dan het zwaard. Aan ons om dit ook aan onze vertegenwoordigers duidelijk te maken.