Met of zonder CovidSafe, de cinema dendert voort. Deze week komt bijvoorbeeld het langverwachte The French Dispatch van Wes Anderson in de zalen. Bijna anderhalf jaar na de oorspronkelijk geplande release komt de met sterren volgepakte film in de zalen, maar de prent illustreert vooral dat overdaad schaadt, zelfs als je Wes Anderson heet.
Het uitgangspunt van The French Dispatch is een Frans tijdschrift. Anderson brengt ons naar het stadje Ennui waar hoofdredacteur Arthur Howitzer Jr. (Bill Murray) een tijdschrift uitbrengt. Het is bij testament vastgelegd dat The French Dispatch stopt met verschijnen bij het overlijden van zijn hoofdredacteur. Wanneer dat onverwacht gebeurt na een hartaanval volgt nog één nummer, met daarin drie eerder verschenen verhalen en een overlijdensbericht.
De intro van de film is de leukste. We krijgen wat eigenaardigheden en kenmerken voorgeschoteld van de verschillende journalisten en hoe zij Howitzer hebben leren kennen. Daarbij hoort wat journalistenhumor, wanneer zijn collega’s over een journalist zeggen die in zijn hele loopbaan nog geen enkel stuk heeft afgewerkt dat je ‘m vooral niet mag opjagen. Of een journaliste die een opdracht kreeg om een stuk te schrijven van 2.500 tekens die aan komt zetten met 14.000 tekens en Howitzer vervolgens beslist om niets te schrappen en dan maar beslist om ruimte te maken door het aantal advertenties te verminderen. Het is meteen duidelijk: Howitzer mag dan een bedrijfsleider zijn, hij is vooral ook hoofdredacteur met een hart voor de journalistiek.
Spurten om ‘m bij te houden
Daarna volgt een een eerste verhaaltje waarin Herbsaint Sazerac (Owen Wilson) ons een rondleiding per fiets geeft door het stadje Ennui, gevolgd door drie grote journalistieke verhalen en een epiloog. Je merkt het al aan de poging tot samenvatting: The French Dispatch is veel. Te veel. Voor de eerste keer levert Wes Anderson geen samenhangend verhaal af en voor het eerst verdeelt hij zelfs zijn fans.
The French Dispatch is dan ook eerder een verzameling kortfilms die hij aan elkaar heeft gekleefd. Dat maakt dat hij je als kijker weinig tijd gunt om telkens te wennen aan een nieuwe setting, nieuwe personages en een nieuw verhaal. Daarbij ligt het tempo van de dialogen waanzinnig hoog en is er zo veel te zien dat je als kijker moet spurten om alles wat er gebeurt op het doek enigszins bij te houden, om vervolgens te beseffen dat dat niet lukt. Verschillende keren beseften we dat we het allemaal maar over ons lieten komen, maar dat we eigenlijk al afgehaakt waren. Om dan bij een nieuw verhaal een nieuwe poging te doen. (Overigens, dat er zo veelvuldig haakjes werden gebruikt in de ondertitels irriteerde ons ook mateloos).
Een leger bekende namen en gezichten
Het eerste verhaal vonden wij het mooiste, zowel visueel als verhalend. Dat draait rond een moordenaar, Moses Rosenthaler (Benicio Del Toro), die tot levenslang veroordeeld is, maar ook een geniaal kunstenaar blijkt te zijn. De eerste tien jaar van zijn straf raakt hij geen borstel aan, maar dan wordt hij geraakt door de schoonheid van Simone (Léa Seydoux), een gevangenisbewaakster die ook zijn minnares en zijn muze wordt. Een andere gevangene (Adrien Brody) die kunsthandelaar is en een straf uitzit voor belastingsontduiking wordt zo gegrepen door de moderne kunst van Rosenthaler, dat hij hem onder zijn hoede neemt. Dit verhaal is zowel visueel als qua inhoud en acteerprestaties het mooiste en het meest complete.
In 100 minuten zien we in The French Dispatch een heel leger aan bekende namen en gezichten passeren, maar tegelijkertijd is het wraakroepend hoe weinig mensen als Bill Murray, Edward Norton of Elisabeth Moss hier te doen krijgen. Ze passeren even en poef, ze zijn weer weg, zonder dat ze iets wezenlijks hebben kunnen bijdragen. Want dat is een tweede grote tekortkoming: door het fragmentarische karakter van de film komen de meeste personages niet tot vol wasdom. Ze zijn een penseelstreek, geen afgewerkt schilderij.
The French Dispatch is vooral een gevolg van het nalaten van het maken van keuzes. Door al deze verhalen tezamen in één film te proppen heeft Anderson ervoor gezorgd dat de kijker aan het einde niet alleen uitgeput en verward achterblijft, maar vooral ook geen emotionele connectie heeft kunnen maken met wat er allemaal op het scherm gebeurde.
Natuurlijk ziet het er allemaal weer oogverblindend uit. Er zit meer werk dan ooit in deze film, net door al die verschillende settings, maar het levert minder dan ooit op. Jammer.
Score: 5/10