In het kort
- Walvissen transporteren voedingsstoffen via urine, huid en uitwerpselen, wat essentieel is voor kustecosystemen.
- Grote walvissen brengen jaarlijks duizenden tonnen stikstof naar voedselarme gebieden.
- Beschermingsmaatregelen zijn nodig om walvispopulaties te herstellen en hun cruciale rol in de oceanen te behouden.
Walvissen zijn niet alleen indrukwekkende dieren; ze spelen een cruciale rol in het gezond houden van oceanen. Uit recent onderzoek blijkt dat walvissen enorme hoeveelheden voedingsstoffen transporteren via hun urine, huid, uitwerpselen en zelfs dode karkassen. Dit proces, bekend als de “grote walvistrechter”, brengt jaarlijks duizenden tonnen stikstof naar voedselarme kustgebieden.
Grote walvissen voeden zich in koude, voedselrijke wateren en migreren vervolgens naar warmere broedgebieden nabij de evenaar. Tijdens deze reis laten ze een aanzienlijke hoeveelheid voedingsstoffen achter, die als compost werken voor kustecosystemen.
Invloed op regionale ecosystemen
Dit fenomeen is vooral duidelijk in het Hawaiian Islands Humpback Whale National Marine Sanctuary, waar jaarlijks duizenden bultruggen migreren. De voedingsstoffen die deze zeezoogdieren achterlaten, zijn naar schatting twee keer zo groot als die van lokale bronnen. Wetenschappers vergelijken dit proces met een “lopende band” of “trechter”, waarbij voedingsstoffen uit uitgestrekte oceaangebieden worden geconcentreerd in kleinere kustecosystemen.
Deze voedingsstoffen ondersteunen de groei van fytoplankton, de basis van het mariene voedselweb. Dit komt ten goede aan haaien, vissen, ongewervelde dieren en zelfs koraalriffen. In sommige regio’s, zoals Hawaï, overtreffen de voedingsstoffen afkomstig van walvissen die van lokale bronnen.
Wereldwijde impact
De invloed van walvissen reikt verder dan individuele regio’s. Migratiepatronen van walvissen beïnvloeden de wereldwijde stikstofcyclus. Bultruggen kunnen bijvoorbeeld tot wel 14 kilo vet per dag aankomen tijdens het voeden in voedselrijke wateren zoals Alaska. Deze energiereserves gebruiken ze voor hun epische migraties, waarbij sommige grijze walvissen meer dan 11.000 kilometer afleggen en bultruggen meer dan 8.000 kilometer.
De industriële walvisjacht in de 20ste eeuw heeft de walvispopulaties aanzienlijk verkleind, wat hun invloed op de nutriëntencyclus heeft verminderd. Wetenschappers benadrukken de dringende noodzaak van beschermingsmaatregelen om deze populaties te herstellen.
