Op de slotmeeting van het ‘ledencongres’, ook aangeduid als ‘solidariteitscongres’, zal de naam van de nieuwe voorzitter van de PVDA meegedeeld worden. Peter Mertens is enige kandidaat, de congresafgevaardigden hebben dan al gestemd over z’n kandidatuur. De nieuwe oriëntaties, die dan ook al beslist zijn, zullen daar ook verder toegelicht worden: verbreden – verbinden – verdiepen. Voortgaande op de vermelding van de ‘congresafgevaardigden’ naast het ‘ledencongres’ kan er van uitgegaan worden dat het hier wel degelijk om het meermalen uitgestelde 9de partijcongres van de PVDA gaat, of niet?
De congresafgevaardigden hebben zich dan allicht beraden over hoe het verder moet met de PVDA, de evaluatie van de ervaring met PTB-GO! en het daarna opdoeken ervan, het niet opzetten van een analoge operatie in Vlaanderen, die Peter Mertens z’n zetel gekost heeft, het niet op afiche brengen van verkiezingskandidaten met hoofddoek, de verdere afwijzing om deel te nemen, als observator of als lid, aan de Partij van Europees Links enz.
Geen voorbereidende documenten zijn terug te vingen op het internet of in Solidair, geen debat is op gang gekomen vanuit afdelingen of personen, zoals dit wel en in alle zichtbaarheid het geval is bij de Duitse zusterpartij de Deutsche Kommunistische Partei (DKP), waarmee recent nog in Nederland de straat werd opgegaan voor de jaarlijkse samenkomst van de vier zusterpartijen, de DKP, de KPL(Luxemburg) en de NKPNL (Nederland). De DKP heeft in Unsere Zeit elk van de 19 deelnemers aan de Europese Linkspartij aan het woord gelaten in uitgebreide interviews.
Van de DKP is te verwachten dat ze op haar volgende partijcongres de banden met Europees links zal verbreken. Dus ook met Syriza, de Linkse Eenheidpartijen in verschillende landen en met zovele anderen, waarvan een aantal ook tot communistisch links in striktere zin behoren. Of zal een beslissing van de DKP om als volwaardig lid toe te treden tot Europeees Links ook voor een opening zorgen bij de PVDA, of omgekeerd, zal een verdere afwijzing van de PVDA van Europees Links een legitimatie worden voor de DKP om hetzelfde te doen.
Andere vragen die zich stellen zijn of de PVDA haar ‚lijn’ zal doorzetten om een veredelde socio-culturele vereniging te worden waar elke ‚politieke’ discussie gemeden wordt en men niet in debat of bespreking gaat met andere linkse fractries, bewegingen of personen. Die andere linkse dynamiek bestaat niet in de definitie van links tot nu toe van de PVDA. Wel worden de Sp.a en Groen geviseerd als niet volwaardig links, en dat zou dan de vijver moeten zijn waarin men dient te vissen.
Zal ‚Solidair’ het maandelijks tijdschrift van de PVDA verder de vorm aannemen van ‚Raak’ het tijdschrift van de Kristelijke Werklieden Beweging of van het tijdschrift Femma. Zal ‚Manifiesta“ zich verder naast de grote rockconcerten zetten als het meest open en best geprogrammeerde socio-culturele event van België, met vooral weerklank bij militanten en sympathisanten.
Op 13 juni 2015 zal een en ander al duidelijker blijken. De kernwoorden geven de apolitieke richting al aan: verbreden – verbinden – verdiepen. Vooral de positiebepaling ten aanzien van de Partij van Europees Links zal de toekomst van links in België bepalen. Gysi van Die Linke, zal terugtreden als fractievoorzitter van Die Linke in Duitsland. Dat is zomaar geen fait divers. Wij zijn een partij van 10% en niet van 50%, geeft hij aan als een van de redenen tot z’n compromisbereidheid in het vooruitzicht van de Bundestagverkiezingen in 2017. Daar zou voor het eerst bereidheid kunnen zijn van de SPD (de Duitse Sociaal Demokraten) om met Die Linke te regeren samen met de Groenen. Wagenknecht, de ‚linksere’ tegenpool in Die Linke ziet dat niet zitten en hiermee lijkt ook binnen Die Linke de strijd om de ‚juiste’ lijn weer aan belang te winnen of te woeden. In de PVDA veroorzaakt deze ‚strijd’ nog geen rimpeltje in het gezapig voortkabbelende linkse water.
Zal de PVDA, ondanks haar verbale steun aan Syriza en Podemos, meer en meer de positie innemen van de KKE, de hardliners van links in Europa, met vooral de vakbonden als motor waarbinnen individuele militanten een en ander proberen oriëntatie te geven. Maar ook hier weet de PVDA niet de hartslag te meten van waar syndicale resultaten in het verleden gehaald zijn, en dan is het maar de vraag of men dit voor de toekomst zal weten.
Dan zou men de 32 urenweek, zoals gerealiseerd door LBC-NVK met Walter Cornelis en de andere vakbonden uit de Non-Profitsector, voor 650.000 werknemers in 2000 in the picture zetten als een van de belangrijkste eindeloopbaanrealisaties van de laatste decennia. Waarom een algemeen door de werknemers ten volle gewaardeerd resultaat van syndicale strijd niet als voorbeeld wordt naar voor geschoven is een raadsel. Het gaat dan om 12 bijkomende verlofdagen vanaf 45 jaar, of de 36-urenweek, 24 dagen vanaf 50 jaar of de 34 urenweek en 36 dagen vanaf 55 jaar of de 32 urenweek. Het zou als draagvlak kunnen dienen om voor alle werknemers arbeidsduurvermindering te eisen in de vorm van bijkomende verlofdagen verbonden aan oudere leeftijd.
Waarom Walter Cornelis niet uitnodigen op het ledencongres in plaats van Ferre Wyckmans die symbool gestaan heeft voor een vakbond die op zichzelf terug plooit en vooral de Non-Profit in haar slagkracht beperkt heeft. Waarom geen Vankeirsbilck van de CNE of Piron uit de metaal van Charleroi die opgeroepen hebben tot Linkse eenheid? Waarom ook geen vertegenwoordiger van Syriza, verenigd Links uit Frankrijk, Spanje, Portugal, Italië, uit Tsjechië enz op het ledencongres. Waarom geen Movement X.
De Linkse Eenheid in een Europees perspectief, daar gaat de discussie over, daar ligt allicht de toekomst van elke linkse, ‚communistische’ beweging, daar dient niet alleen het reformisme bestreden maar de verpulvering en verculturalisering van de linkse stroming tegengegaan.
Of dient meer aandacht gegeven aan de krachten binnen de veiligheidsdiensten, tussen de veiligheidsdiensten en de politiek en bij autonome eenheden of personen die mede verantwoordelijk zijn voor de moord op Julien Lahaut en die nog altijd onder een of ander vorm aanwezig en actief zijn met hun doelstellingen, nl. de demobilisering en destablilsering van links en van de dynamieken die naar socialisering, solidariteit en socialisme kunnen leiden.
Jan Hertogen