De wereld van vandaag heeft nood aan een musical, maar er valt over te discussiëren of dat nu precies West Side Story moest zijn. Toegegeven, het verhaal is en blijft relevant, maar tegelijkertijd wordt een mens er niet vrolijk van. West Side Story loopt voor alle partijen slecht af. Het was voor ons ook een raadsel waarom Spielberg – die toch ook al 75 is geworden ondertussen – precies deze film wilde draaien. Had hij echt geen andere projecten meer die hij wilde doen? En moest hij echt iets gaan kopiëren dat in 1961 al tot zo’n goed einde gebracht werd?
Want goed is West Side Story altijd geweest. Vorig jaar hebben we de film nog eens herbekeken en het was opvallend – op de te blanke casting na – hoe sterk die film overeind bleef. Niet voor niets werd die film bekroond met maar liefst 10 Oscars en werd de prent in 1997 opgenomen in de National Film Registry van de Amerikaanse Library Of Congress vanwege historische, culturele en esthetische verdiensten.
Het verhaal is uiteraard ook nog niet veranderd: we bevinden ons in het Amerika van eind jaren 50 en twee straatbendes strijden om de macht in de buurt. Aan de ene kant staan de Jets – blanke kinderen uit arbeidersgezinnen – onder de leiding van Riff en aan de andere kant strijden de Sharks van Bernardo, met leden van Puerto Ricaanse afkomst. De strijd om de straat wordt verweven met het liefdesverhaal van Tony (Ansel Elgort) en Maria (Rachel Zegler) tussen wie het liefde op het eerste gezicht is, wanneer ze elkaar zien op een dansfeest in de gymzaal van de school.
Een hele goeie Maria
Na het zien van Spielbergs West Side Story blijven we ons nog steeds afvragen waarom hij per se deze film wilde draaien, ook al heeft hij hier en daar een correctie aangebracht. De beste en belangrijkste verbetering is de casting van Puerto Ricaanse acteurs, of acteurs met die afkomst, terwijl in de versie van 1961 die personages nog werden ingevuld door blanke acteurs. Dat heeft als gevolg dat er in deze film ook effectief Spaans wordt gesproken. Die zinnetjes worden bewust niet ondertiteld, maar hun betekenis is wel af te leiden uit de context. Die kleine ingreep draagt bij aan de authenticiteit en aan het realiteitsgehalte van hoe taal gebruikt wordt in heel wat migrantengezinnen.
De betreurde Natalie Wood – ze kwam in vreemde omstandigheden om het leven tijdens een zeiltocht – was een hele goeie Maria, maar we moeten het Spielberg nageven: met Rachel Zegler, die Maria al meermaals vertolkte op toneel, heeft hij ook een héle goeie Maria gevonden.
Het is ook mooi dat hij de legendarische Rita Moreno (die Anita speelde in het origineel) zo ver heeft gekregen dat ze ook hier terugkeert, en niet zomaar in een cameo maar in een belangrijke rol. Moreno, ondertussen 90 jaar, krijgt een rol die in het origineel door een man werd vertolkt, maar haar aanwezigheid lijkt hier meer passend. Dat getuigt van een mooie subtiliteit en een blijk van respect van Spielberg aan deze Oscarwinnares.
Qualkeerpapier
Verder maakt Spielberg een quasi-getrouwe versie van West Side Story, alsof hij zich met calqueerpapier boven zijn favoriete kleurboek heeft gebogen en het origineel zo goed mogelijk heeft overgetekend. Dat is ‘m goed gelukt, want West Side Story klinkt als het origineel en ziet eruit als het origineel, zowat alle liedjes uit de eerste filmversie zijn aanwezig en ook de teksten zijn niet aangepast. Mooi nagemaakt dus. Blijkt dat dat ook precies zijn bedoeling was, omdat hij als tienjarige jongen al zo’n fan was van de liedjes. Hij maakte ooit een belofte aan zichzelf dat hij ooit een remake van West Side Story zou draaien. Die is hij nu dus aan zichzelf nagekomen, maar ons heeft hij er niet bepaald blij mee gemaakt.
Spielberg wilde dit verhaal naar een nieuwe generatie brengen, omdat de verdeeldheid volgens hem in de wereld van vandaag nog groter is dan toen de eerste versie verscheen, zestig jaar geleden intussen. Daar heeft hij allicht een punt: de wereld is vandaag geen fijne plek en als hij met zijn film dit verhaal naar een nieuwe generatie kan brengen zijn we daar op zich wel blij mee. Alleen zouden we die generatie nog liever het origineel laten zien, omdat wij het zo goed mogelijk namaken van iets dat al heel goed was vooral een verspilling van tijd, geld, energie en talent vinden.
Eind volgend jaar pakt Steven Spielberg alweer uit met een nieuwe film, The Fabelmans. In deze film met onder andere Michelle Williams, Paul Dano en Seth Rogen vertelt de regisseur een semi-autobiografisch verhaal, gebaseerd op zijn eigen kindertijd. We hopen van harte dat hij daarin laat zien waarom hij één van de grootmeesters van de cinema is, een man die meer kan dan een goeie en waardige kopie afleveren van een memorabel origineel.
Score: 5/10