Belgen in Hollywood, we zijn het de laatste jaren een beetje gewoon geworden, maar deze blijft toch weer opmerkelijk. Adil El Arbi en Bilall Fallah trokken naar Hollywood en mochten er de eerste Bad Boys-film sinds 2003 regisseren. Ondertussen ontploft de box office en wil ook Marvel met hen praten. Knap, uitzonderlijk zelf, maar laten we alsjeblieft ook The Farewell niet vergeten, want het is wel Awkwafina – die grofgebekte rapster en comedian – die voor de mooiste film van de week zorgt met een voor de regisseuse Lulu Wang een heel persoonlijk verhaal over liefde, familie, leven en dood.
Bad Boys For Life: ge(s)laagd popcornentertainment
De eerlijkheid gebiedt ons om te zeggen dat we niet naar Bad Boys For Life zouden gaan kijken zijn als er geen twee Belgen achter de camera hadden gestaan. De Bad Boys-films uit 1995 en 2003 waren respectievelijk matig en slecht en 2003 is ondertussen ook al 17 jaar geleden. Nu Top Gun, Beverly Hills Cop en Ghostbusters bijna terugkomen lijkt het wel alsof we onze inspiratie in de jaren tachtig moeten gaan zoeken. De jaren negentig mogen we laten rusten waar ze zitten, dachten we.
Maar! Als er twee regisseurs zijn die uit het juiste hout gesneden zijn om Bad Boys For Life tot een succes te maken, wisten we, dan zijn het wel Adil El Arbi en Billal Fallah. Met Patser hebben ze al laten zien dat ze met relatief weinig middelen een spectaculaire film in elkaar kunnen steken. Dus geef ze een torenhoog budget, Will Smith en Martin Lawrence en ze kunnen het zeker.
Bad Boys II ligt al een tijdje achter ons en het goeie aan Bad Boys For Life is dat van dat gegeven een thema is gemaakt. Marcus (Martin Lawrence) is net voor de eerste keer grootvader geworden en hij begint luidop aan zijn pensioen te denken. Mike (Will Smith) daarentegen doet niets anders dan zijn vorderende leeftijd ontkennen. Hij wil boeven najagen tot aan zijn 100e, verft zijn grijzende baardje en wil het niet hebben over dingen als het vormen van een gezin.
Marcus wil niet meer meedoen aan het politionele cowboywerk van Mike en dus trekt hij alleen op onderzoek uit wanneer een aantal moorden gelinkt kunnen worden aan de ontsnapping van Isabel Aretas (Kate del Castillo), een drugskoningin die Mike nog kent uit het verleden. Wanneer Mike zelf tussen leven en dood komt te staan, komt de verantwoordelijkheid voor het oplossen van de zaak bij het nieuw opgerichte special task force AMMO-team te liggen, geleid door Rita Secada (Paola Núñez).
De resultaten zijn ondertussen gekend: Bad Boys For Life schiet de box office aan flarden. Dit is dan ook het soort film waar het leeuwendeel van het publiek voor naar de cinema trekt. Kijk naar het succes van de Fast & Furious-franchise. De meeste mensen willen ter ontspanning naar de bioscoop. Weinig nadenken. Veel om te zien.
Dat soort film hebben Adil en Bilall gemaakt. Dat soort cinema willen zij maken. En daarin onderscheiden ze zich van de meeste andere Europese regisseurs die naar Hollywood trekken: ze zijn niet te beroerd om dit soort popcorn-films in te blikken. Dat ze hier nu zo fel mee scoren kan hen ofwel op termijn creatieve vrijheid bezorgen, ofwel een hoop van hetzelfde soort projecten. Maar dat ze nu de scripts voor het uitkiezen zullen hebben, staat als een paal boven water. Dat Adil onlangs dan ook in interviews vertelde dat Marvel met hen rond de tafel wilde gaan zitten, hoeft dan ook echt niet te verbazen.
Bad Boys For Life is dan ook geen draak van een film, maar een film die – voor het eerst in deze filmreeks – plaats durft te maken voor emoties, voor beschouwingen over het ouder worden en voor denkoefeningen over wat het leven waard maakt. Vrees niet: Bad Boys For Life is geen filosofisch traktaat geworden. De verbale pingpong tussen Will Smith en Martin Lawrence werkt nog even goed als voorheen en ja, ook de actie knalt. Naar het einde toe wordt de film ons iets te bombastisch, maar als wij mogen kiezen tussen de stijl van Adil en Bilall of die van Michael Bay dan kiezen we voor de aanpak van het jonge duo.
Met Bad Boys For Life wordt er ook naar de toekomst gelonkt, want net zoals in Star Wars de fakkel is overgenomen door een jongere generatie, zorgt de introductie van het AMMO-team ervoor dat de reeks nog zo’n dertig jaar mee zou kunnen, indien gewenst, zelfs nadat Will Smith en/of Martin Lawrence er daadwerkelijk mee zouden willen stoppen.
Het is een vreemd gevoel van trots dat zich van ons meester maakte tijdens het kijken naar Bad Boys For Life. Twee jonge Belgen die mee mogen spelen in Hollywood op het allerhoogste niveau: het klonk lang als een droom, maar Adil en Bilall zijn er echt in geslaagd. Nu zijn we benieuwd naar hun toekomst.
Score: 7/10
The Farewell: En wat zou jij doen?
The Farewell stond onlangs in de talloze lijstjes met films die schandelijk over het hoofd gezien werden bij de Oscarnominaties. Het is waar: The Farewell had op veel meer liefde mogen rekenen.
We maken kennis met Billi (Awkwafina), een jonge dertiger die in New York leeft en probeert om haar leven richting te geven. Ze kwam met haar ouders toen ze zes was van China naar New York en hoewel ze zich daar ondertussen thuis voelt, onderhoudt ze wel nog nauw contact met haar grootmoeder, die ze liefkozend Nai Nai noemt. (Shuzhen Zhao).
Billi komt er toevallig achter dat haar ouders op het punt staan om te vertrekken naar China om het huwelijk van haar enige neef bij te wonen, die nog maar drie maanden samen is met zijn nieuwe vriendin. In werkelijkheid is het feest een excuus om afscheid te nemen van Nai Nai die terminale kanker heeft. Iedereen in haar omgeving weet dat, behalve zij. In China leven de meeste families immers volgens de overtuiging dat het in die omstandigheden – er is toch niets meer aan te doen – beter is om de zieke onbezwaard naar de uitgang te leiden. Maar omdat Billi zo westers is en niet heeft geleerd om haar emoties te verbergen, wordt gevreesd dat zij het geheim verraden zal.
Het is het begin van een film die het over immigratie en over familie heeft, maar die vooral op een subtiele manier een cultureel verschil blootlegt in het omgaan met leven en dood. We hebben ook de scène onthouden waarin de gehele familie offers gaat brengen op het kerkhof aan de aan longkanker overleden grootvader. Eén van de offers is een brandende sigaret. “Hij was gestopt met roken. Doe die sigaret uit!” zegt de grootmoeder, alsof haar man nog werkelijk zou kunnen roken en het hem nog werkelijk schade zou kunnen toebrengen.
Regisseur en scenarioschrijver Lulu Wang vertelt hier in feite haar eigen verhaal. Ook zij vertrok op haar zesde vanuit China naar Amerika. Ook zij herkent haar land nu nauwelijks nog. Voelde zich verscheurd tussen twee landen, twee identiteiten en tussen de keuze om dichtbij familie te kunnen zijn of om voor de kansen te leven die in het westen misschien net iets haalbaarder zijn dan in China. Een tafelgesprek tussen de familie over waarom het ene gezin naar Amerika en het andere gezin naar Japan verhuisd is, is veelzeggend. Ze zijn allemaal weggetrokken, maar tegelijkertijd zit China nog in hun hart. En vooral Nai Nai zegt het letterlijk: er mag niet slecht worden gesproken over haar land.
The Farewell is een originele, prachtige en gelaagde tragikomedie over gevoelens, over het verbergen van die gevoelens, over familie en over de omgang met een nakende dood. Billi vindt het enorm waardevol om weer bij haar familie te zijn, om die mensen in de buurt te hebben, ook al zijn het allemaal vreemden voor haar. Want, zo poneert ze ergens, net na haar vertrek naar Amerika voelde ze zich vooral heel erg eenzaam.
Ja, Awkwafina had hier zeker een Oscarnominatie moeten krijgen voor haar acteerwerk. Wie de filmografie van Awkwafina gaat bekijken, beseft des te meer dat deze rol mijlenverg ligt van wat ze tot nu toe heeft gedaan. Tot nu toe was het allemaal groot, grof en luid. Hier is het allemaal lief en klein. Niets minder dan een stunt, als je weet waar ze vandaan komt.
The Farewell is een zachte, melancholische film die ons vooral heeft doen nadenken over het levenseinde. Moet de dood ons onzichtbaar komen grijpen of is het beter als hij zich ruim op voorhand, met luide trom, aankondigt? Na het bekijken bedachten we dat we misschien zelf ook wel in het ongewisse zouden willen blijven over een nakend noodlot.
Score: 8/10