Er zijn steeds meer aanwijzingen dat de mullahs van Iran een geheim nucleair programma hebben. Maar niet op eigen bodem, wat de verregaande inspecties die het Westen wil doen in Iran zelf behoorlijk zinloos maakt. Iran heeft een ideale partner gevonden in Noord-Korea. Dit is wat we weten:

In oktober 2012 stuurde Iran personeel om een militaire basis te bemannen in de bergachtige grensstreek tussen Noord-Korea en China. Ahmed Vahidi, de Iraanse minister van Defensie ontkende dat toen.

Maar Westerse inlichtingendiensten zijn er nu quasi zeker van dat er daar gewerkt wordt aan zowel raketten als atoombommen. Eerder dat jaar sloten Noord-Korea en Iran een “technical cooperation pact”. En er is bewijs dat minstens vier Iraanse topwetenschappers met in hun zog een hoop technici uit het nucleaire programma transfereerden naar de “geheime” basis op 85 kilometer van de Chinese grens.

Deal

Momenteel wordt een nucleaire deal met Iran gesmeed. Het hete hangijzer daarin is de mogelijkheid van inspecteurs van het Internationale Atoomagentschap (IAEA) om onaangekondigd en zonder restricties inspecties te kunnen doen in Iraanse nucleaire faciliteiten, in het bijzonder van de centrifuges die het potentieel hebben om uranium te verrijken tot iets wat je kan gebruiken in wapens.

Maar zelfs als dat erdoor geraakt, waarschuwen waarnemers, neemt dat fundamenteel de dreiging niet weg.

Mohsen

Mohsen Fakhrizadeh, de chief nuclear scientist van Teheran, reisde de jongste jaren heel wat heen en weer tussen Iran en Noord-Korea. Spionnen stelden vast dat hij zeker aanwezig was bij de derde keer dat Pyongyang een atoombom testte, in februari 2013. De eerste twee testen was hij er wellicht ook bij. Zeker is in elk geval dat die testen bijgewoond werden door een Iraanse delegatie.

Je kan je dus de vraag stellen: als Iran bij hoog en bij laag volhoudt niet geïnteresseerd te zijn in het bouwen van een nucleair wapenarsenaal, waarom stuurt het dan z’n topwetenschappers naar testen met atoomwapens in Punggye-ri in Noord-Korea?

Al meer dan tien jaar bezig

Het is trouwens al een poosje bezig. We weten redelijk zeker bijvoorbeeld dat Noord-Korea Iran al jaren weapons-grade uranium verkoopt. Van voor 2002, toen het een keer misliep. Een vat Noord-Koreaans uranium ging toen stuk bij het uitladen op de luchthaven van Teheran en besmette de runway. De luchthaven werd zeven weken gesloten, zogezegd uit “veiligheidsmaatregelen”.

Volgens Larry Niksch van het Center for Strategic and International Studies in Washington DC schat dat Noord-Korea voor anderhalf à twee miljard per jaar aan verrijkt uranium verkoopt aan Iran en “dan kan je best wel van een programma spreken.”

Resort vol Noord-Koreanen

Noord-Korea heeft ook geholpen bij het bouwen van een plutoniumreactor, iets anders dat de Iraniërs nodig hebben om atoomwapens te maken. We weten dat honderden Noord-Koreanen tussen 2003 en 2011 aan de slag waren in Iran op een tiental sites. Ze hadden er zelfs een eigen kustresort ter beschikking.

Het grote gevaar volgens insiders is dat, moest er nu een akkoord komen met Iran, de acties opgeheven worden tegen dat land, waardoor het weer meer geld gaat hebben. Geld dat het kan gebruiken om verrijkt uranium te kopen van Noord-Korea.

Want, zeggen ze, Iran moet dat niet per se zelf maken. “Wanneer de onderhandelaars en Washington zeggen dat Iran nog x-aantal jaar verwijderd is van de ontwikkeling van een eigen nucleair arsenaal, dan vergissen ze zich: het is maar een dag verwijderd daarvan, of de tijd die een vlucht tussen Pyongyang en Teheran duurt.”

Pakistan en China

De Noord-Koreanen zijn overigens niet de enigen die Iran helpen. Pakistan leverde de eerste centrifuges. China zou volgens het IAEA ook flink materiaal bezorgd hebben aan Iran tussen 2004 en 2007 om dingen te bouwen waarmee je atoomwapens kan maken. En het doet dat wellicht nog steeds. In Kuala Lumpur, Maleisië, werden nog niet zo lang geleden twee containers ontdekt op een schip onderweg van China naar Iran met daarin allemaal materiaal dat gebruikt kan worden voor het maken van atoomwapens.

Die ontdekking was zo belangrijk blijkbaar dat ze de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, John Kerry noopte, om een trip naar Beijng te maken.

Thunder God Mountain

Maar de meest prangende vraag blijft toch: waarom zitten Iraanse wetenschappers en militairen op een “geheime” basis ergens in de bergen in Noord-Korea?

Of twee zelfs. Er is eigenlijk verrassend veel en aardig gedetailleerde intel over. Er zijn tussen 250 en 300 Iraniërs werkzaam in Nyŏngbyŏn, zo’n 80 kilometer van Pyongyang enerzijds en in anderzijds in de geheime bergbasis (de codenaam is Thunder God Mountain) aan de Chinese grens. In de eerste wordt plutonium opgewerkt, in de tweede zouden kernwapens gemaakt worden die op MIRV’s kunnen worden gemonteerd.

MIRV’s zijn draagraketten waarop meerdere warheads kunnen worden gemonteerd. Er zou ook een “klein kader” van leden van de Iraanse Republikeinse Garde zijn, dat moet instaan voor de veiligheid van de technici en wetenschappers. Sinds december 2012 is er een toename van het heen en weer vliegen van Iraanse cargovliegtuigen – 747’s en Antonovs – tussen Noord-Korea en Teheran vastgesteld. Sommige bronnen claimen zelfs dat Iran al 14 uitgeruste kernraketten zou hebben tegenwoordig.