Het Amerikaanse leger staat bekend om hun vernuftige gadgets. Maar wist je ook dat ze dolfijnen in dienst hebben?

In de buurt van San Diego kampt misschien de meest speciale eenheid van het Amerikaanse leger: een groep dolfijnen. Geen mens of machine kan tippen aan de unieke kwaliteiten die de zwemmende zoogdieren bieden. Nu staat voor het eerst op film hoe deze gevaarlijke mariniers jagen op hun prooi.

Dolfijnen op missie

De Amerikaanse marine traint sinds de oorlog in Vietnam dolfijnen als onderdeel van het Marine Mammal Program. Sindsdien zijn zo’n 70 tuimelaars in dienst van het leger. Voor de kust van Californië zoeken de dolfijnen naar explosieven en andere verloren objecten. En dat doen ze goed. Dankzij hun echolocatie kunnen tuimelaars zelfs onder de zeebodem mijnen bespeuren.

Is het target in zicht? Dan keert de dolfijn terug naar zijn trainer, die het hem een boei geeft om de locatie van de mijn te markeren. Zo weten passerende schepen waar het gevaar is en kunnen de (menselijke) duikers de explosieven onschadelijk maken.

Slurpende soldaten

De dolfijnsoldaten zijn niet écht wild, maar krijgen regelmatig de kans om in de open oceaan te jagen. Dat kwam de onderzoekers van het National Marine Mammal Foundation (NMMF) goed uit. Omdat de dolfijnen niet volledig gedomesticeerd zijn, kunnen ze ons meer leren over jachtstrategieën van hun wilde verwanten. Dus plaatste het NMMF de soldaten op een nieuwe missie – in naam van de wetenschap.

De onderzoekers bonden camera’s en microfoons vast aan de dolfijnen. Op spectaculaire filmpjes zagen de onderzoekers hoe de tuimelaars meer dan 200 vissen vingen, waaronder baarzen, heilbotten, spieringen en zelfs een slangetje hier en daar.

De tuimelaars gebruiken echolocatie om hun prooi te vinden, en zijn vooral afhankelijk van hun zicht zodra ze hun doel naderen. Eenmaal dichtbij genoeg slurpen de dolfijnen hun maaltje naar binnen. De dieren hebben indrukwekkende keelspieren die ze in één keer uiteenzetten terwijl ze hun tong naar achter trekken. En weg is de vis.

Source: KIJK Magazine