Nu vrijdag om 20 uur beloven we je een eerste echt hoogtepunt op Tomorrowland. Dan speelt Skrillex. Newsmonkey zag ‘m een poos geleden in Texas en had een heel open gesprek met de jongeheer Sonny Moore.  

Skrillex heeft eindelijk een full album uitgebracht dit jaar, zijn eerste. Atypisch is het minste wat je daar kan van zeggen, uiteindelijk heeft hij al een Grammy of zes gewonnen en is Skrillex in het festivalcircuit een megaster. We kijken even naar ‘Recess’, zoals die plaat heet, plus vragen ons af waarom Skrillex toch zoveel haters heeft. Daarna vroegen we het aan hemzelf. En ontdekten wat voor een sympathieke kerel hij wel is. Plus: zijn favoriete bier blijkt Delirium Tremens. 

Ik heb het altijd voor Skrillex gehad om eerlijk te zijn. Van de eerste keer dat mijn toen 11-jarige zoon me liet kennismaken met zijn Scary Monsters and Nice Sprites. Hier was de muziek die ze draaien op de thuisplaneet van de Transformers. De buitenaardse robotgeluidjes, de gesampelde virale YouTube-snippets, de manier waarop hij de klassieke strofe-refrein-strofe-structuur verving door gigantische drops: intensieve, hypnotiserende build-ups die explodeerden in heuse bassbommen. Zijn beats hadden iets onmenselijks, en de manier waarop hij electro, trance, 8-bit computer noise en ander experimenteel spul, maar ook reggae en dubstep in elkaar deed overvloeien was super-synthetisch. Het was nieuw, spannend, creatief. Het was het geluid van een generatiekloof die zich openscheurde.

Het dreigende kantje

Het was ook een geluid waarvan een hoop mensen zich afvroegen of het nog muziek was. Hetzelfde werd gezegd van de beginnende Elvis, van The Beatles, van punk, heavy metal, … De vergelijking met de voorgaande coryfeeën moet voor behoorlijk rockliefhebbers overkomen als vloeken in de kerk. Maar, en dat was nog iets wat ik zo leuk vond aan Skrillex, zijn sound had dat subtiele dreigende kantje, die anti-mainstream edge die ook aan goeie rockmuziek kleeft. Het is wat The Prodigy, Chemical Brothers en bijvoorbeeld Daft Punk boven de bulk van elektronische dansmuziek tilt.

Skrillex hate

Het is ook iets wat zich zou moeten vertalen in geloofwaardigheid, helaas, in dat departement werd Skrillex gesandwichet tussen een establishment dat hardnekkig bleef volhouden dat je alleen geloofwaardige muziek maakt met gitaren enerzijds en de beats connaisseurs anderzijds. In no time werd het bon ton om Skrillex te haten. 

Sonny Moore werd een target voor alle hipsters wier hoofddoel in het leven is om altijd meer underground te zijn dan jij. Hij werd het symbool van de zogezegd “vreselijke” commercialisering van dance culture, de prooi van een een miljoen gefrustreerde slaapkamerdeejays die ineens geconfronteerd werden met het feit dat hun liefjes liever hard feestten op Skrillexdeuntjes dan naar de urenlange geeuwtoestanden van hun vriendjes te moeten luisteren. 

De Justin Bieber van EDM

Verbolgenheid ten opzichte van getalenteerde artiesten die ook nog met hun nieuwlichterij een groot publiek bereiken, het is natuurlijk niks nieuws. Maar dat het van binnen de dance community kwam was wel nieuw. Wellicht omdat elektronische dansmuziek ondertussen een echt essentieel onderdeel van popcultuur was geworden. De haters met Twitter en andere sociale media ook een nieuwe tool in handen om het allemaal buiten proporties te doen zwellen. Skrillex-haat ging viraal. Sonny Moore werd de Justin Bieber van EDM. 

Skrillex kreeg bakken shit over zich heen. Hij maakte dubstep ten schande, was gewoon een opportunist met een verleden in een emo-band, een rockertje dat eens even dacht dance music te moeten maken. Dat Sonny zelf goed overeenkwam met pioniers zoals Skream (die hem overigens de hemel in prees omdat hij het genre in een nieuwe richting stuurde) en zelf nooit claimde om dubstep te maken, laat staan ooit zelf zei met iets revolutionairs bezig te zijn: het deed allemaal niet ter zake. Dat hij uit zijn weg ging om complimenten te geven aan anderen en eigenlijk al van in het begin investeerde (veel geld en tijd) om jonge EDM-acts een kans te geven, al die dingen deden er niet toe.

Het moet je toch iets gedaan hebben, Sonny?

Skrillex: “Pfff. Ik hoor die dingen eigenlijk alleen via via. Ik heb niet veel tijd om op het internet te zitten.”

Komaan.

Skrillex: “Ik ben een positief mens, dat heb ik van mijn ouders meegekregen.”

Sonny, je bent thuis weggelopen op je zestiende. Omdat je ontdekte dat je geadopteerd was. En dat je echte mama nog een bijzondere goeie vriendin des huizes was.

Skrillex: “Nee, zo is het niet gegaan, al wil niemand dat geloven. Het klopt allemaal, behalve: er is geen ambras geweest. Ik ben het huis uitgetrokken na overleg én met goedkeuring van mijn ouders. Ja, ik was kwaad, maar elke tiener zou zo reageren. Maar eerlijk, dude, my parents are fucking dope.”

Je bent opgegroeid in een milieu van scientologists – je ouders zijn praktiserende leden – en je bent naar een scientology-school gegaan, de Academy of Literacy and the Arts in Los Angeles.

Skrillex: “Mijn ouders zijn inderdaad lid van die kerk. Ikzelf niet, ze hebben het me ook nooit opgedrongen. Ze hebben me m’n eigen weg laten zoeken op dat vlak. Het hele scientology-ding is ook niet zo zwart-wit als je zou denken. Ik heb thuis en op school een aantal fundamentele zaken opgestoken, echt positieve dingen, dingen die altijd bij me zullen blijven.”

Zoals?

Skrillex: “Een positieve houding in het leven. Het belang van goede wil. Het belang van dingen te ontdekken.”

Volgens de “bijbel” van scientology stammen we af van wezens van een andere planeet, die naar hier kwamen in ruimteschepen, etc etc etc. Skrillex lijkt geobsedeerd door sci-fi en ufo’s. Je hoort het in z’n muziek, hij draaide vanuit een namaakufo op zijn vorige tour en nu staat er op de hoes van Recess een hoofd van een alien.

Skrillex: “Ik ben daar gewoon door gefascineerd. Ik geloof wel dat we niet alleen zijn, en ik vind dat we naar de sterren moeten kijken.”

Je favoriete programma is Ancient Aliens, met crackpot theorieën over hoe we afstammen van buitenaardsen.

Skrillex: “Ja, maar ik kijk daar naar omdat ik het fun vind. Het triggert me, het roept vragen op, maar het is vooral op een fun-level dat ik dat bekijk hoor. In the end: ik heb ook bewijzen nodig voor ik echt zal geloven wat ik wel vermoed.”

Je bent één van de hardst werkende mensen in de scene. Je deed de vorige jaren gemiddeld 300 shows per jaar.

Skrillex: “Niet vergeten dat daar behoorlijk wat deejay sets bij waren. En 2013 was wel wat minder dan 2012 denk ik. Maar het is wel een beetje een probleem geweest bij het klaarstomen van de nieuwe plaat. Ik kon nooit eens echt een hele dag doorwerken. Het was altijd in shiftjes van vijf uur maximaal.”

Klopt het dat je vorig jaar zo’n 16 miljoen hebt verdiend? (Dit is de vraag waar niemand ooit een fatsoenlijk antwoord op geeft, behalve Skrillex dus, want …)

Skrillex: “Dat zal er niet ver naast zitten. 16 miljoen dollar klinkt ongeveer juist.”

En je hebt een nieuw lief, Carmaine Olivia, vertel eens.

Skrillex: “A ja voorlopig alles goed in dat departement he. Ze is van San Francisco en ze is kunstenares.”

Heb je haar ontmoet op één van je shows?

Skrillex: “Nee, ik heb haar leren kennen via Instagram. Via één van haar schilderijen. Toen contacteerde ik haar omdat ik er eentje wou kopen. En zo is dat gekomen. Ze is heel getalenteerd. Ze verdient aandacht, you should put some of her stuff in your piece, dude.”

Dude, sick, pussy-assed

Skrillex zegt vaak dude. En hij vindt de dingen vaak sick. En hij gebruikt adjectieven als pussy-assed. Hij heeft ADHD, kan geen seconde stilzitten. En is misschien ook een heel klein beetje autistisch. Zeker in zijn kleding. Altijd zwarte T-shirt op zwarte jeans met Vans. Witte of zwarte. Hij blijft ook zweren bij zijn gekke hairdo. Compleet anders dan de altijd gebruinde prettyboys en halve mannequins waar de populaire EDM-scene een patent lijkt op te hebben. Sonny Moore heeft ook geen ego, en hoewel hij in de VS alvast razend populair is, vertikt hij het om zichzelf in die sterrenstatus te wentelen. Op SXSW wandelde hij gewoon, tussen de duizenden festivalgangers op straat van het ene naar het andere optreden met zijn koffertje. 

Hij gaf er een stuk of tien shows. Op één na allemaal heel low key: geen lichtshow, geen cirque, gewoon Sonny achter de console. Maar dat leverde altijd instant parties op, zoals je op de foto’s kan zien.

Zijn enthousiasme heeft hem ondertussen al wel in de problemen gebracht. Momenteel loopt er een rechtszaak tegen hem, van een jongedame die tijdens een optreden een crowdsurfende Skrillex over zich kreeg, en daar blijkbaar een verwonding bij opliep. Het zou jammer zijn moest de afloop van die rechtszaak ertoe leiden dat Skrillex zich voortaan gaat inhouden wanneer hij optreedt. Voor wie het zich trouwens afvroeg: een echt feestvarken is Sonny Moore niet wanneer hij niet aan het optreden is. 

Skrillex: “Ik ben absoluut geen grote drinker, wat niet wil zeggen dat ik het niet lust. Ik kan genieten van een goed biertje. Ik zal heel af en toe eens aan een joint trekken. Maar het punt is:  I can’t get as much done if i’m fucked up.”

Delirium Tremens

Overigens: het favoriete bier van Sonny Moore is Belgisch. Hij is gek op Delirium Tremens, en heeft daar ook een voorraadje van in huis.

Tijd om het over de nieuwe plaat te hebben. Het eerste nummer heet All Is Fair In Love And Brostep, dat lijkt toch een beetje een steek naar iedereen die je per se in een hokje wil duwen. Brostep, zo wil hij toch zelf niet gecatalogiseerd worden? Brostep, waar komt dat woord trouwens van?

Skrillex: “Ha, ik denk dat die naam voortkomt uit een idee dat meisjes mijn muziek niet leuk, te agressief vinden. Dat is eigenlijk wel grappig en het tegendeel van hoe ik het ervaar. Ik denk dat het meer de puurste dubstep-fans zijn die niet zo gek zijn van stuff met te veel mid-range sound. Dat Brostep-gedoe begon trouwens met Bangarang, en da’s grappig want er zitten totaal geen dubstep-tempo’s in die song. Anyway; ik vond dat hele stempel drukken best leuk, en om je vraag te beantwoorden: het is geen steek, ik vind het heus niet erg dat niet iederen The Skrillex geweldig vindt, maar het is wel een beetje lachen met heel dat gedoe.”

En dan: “It’s funny — when you make music, you don’t really think about how you’re going to explain it at the end. People are really, really into the idea of, What were you thinking of when you made that? And I don’t really think of anything; it just happens, and it’s hard to explain.”

Op dat vlak heeft Sonny uiteraard gelijk. En je kan ervan op aan dat hij dat meent, en niet gewoon zegt om er zich vanaf te maken. 

Op Dirty Vibe werk je met Diplo, maar ook met G-Dragon en CL. Wie zijn dat?

Skrillex: “Ze komen uit Korea. G-Dragon zit in een groep die Big Bang heet. Supergetalenteerd die mannen. Kunnen rappen, zingen, dansen. We hebben al hun vocals gebruikt, bleek dat we geen synths nodig hadden voor de drop op dat nummer, we gebruikten de stemmen daarvoor.”

Waarom heeft het zolang geduurd voor je met een full album bent uitgekomen?

Skrillex: “Niemand gaat het geloven, maar Recess is op dat vlak een accident. Ik heb er nooit zo over gedacht, er zit geen strategie achter, het is gewoon gebeurd. Wanneer je “album” hoort denk je nog altijd dat het gemaakt is door mensen die een maand zichzelf opgesloten hebben in een studio. Maar zo werkt dat niet bij mij. Ik neem overal op en altijd. Dat nummer met Chance the Rapper deden we in Seattle na een show van hem. Het was heel spontaan.”

“Je kan vandaag de dag muziek op zoveel verschillende manieren uitbrengen, en op een efficiënte manier ook, zelfs wanneer de mainstream media dat niet oppikken omdat het niet via de geijkte, goeie ouderwetse kanalen is. Ik heb de jongste drie jaar vier EP’s en zelfs meer singles uitgebracht. Minstens het equivalent van een dubbele, traditionele langspeler. We leven in een wereld waar, zeker in elektronische muziek, alles heel snel gaat. Wij maken muziek en spelen die vaak al dezelfde avond live. Iemand neemt dat gegarandeerd op met zijn smartphone en een kwartier later staat het op SoundCloud.”

“Recess is gewoon een verzameling songs die ik nu wil uitbrengen, en het zijn er nu toevallig 11 en dat is dan qua lengte en format overeenkomstig met een traditionele elpee. Dat gezegd zijnde: ik merk nu wel dat door dit te doen ik ineens weer meer aandacht krijg.”

Maar, is het een goede plaat?

Wat ons brengt tot de vraag: is Recess een goeie plaat? Het is in elk geval een nieuwe stap in de Evolutie van Skrillex. Een stapje terug op bepaalde vlakken. Melodieuzer en minder heavy in de drops bijvoorbeeld. Niet dat ze er niet meer zijn, zijn trademark drops, de eerste valt al na welgeteld 28 seconden. Maar er zijn tragere nummers, zachtere drops, softere climaxen. 

Recess is ook een mooie geschiedenisles voor wie de moeite neemt om de plaat even echt onder de loep te nemen. Ragga Bomb bijvoorbeeld is een flashback naar de nineties met z’n zenuwachtige jungle breaks en dancehall groove. Dat de Ragga Twins meedoen op dat nummer is Skrillex zijn manier van respect. Coast is Clear is een doordruk van de commerciële explosie van two-step eind jaren negentig, met een Chance the Rapper die zowaar croont. Het al eerder genoemde Dirty Vibe is vintage hardcore techno aan 160 bpm. 

Bottomline: alles wat je leuk vond aan Skrillex, Mark I zit er nog in, vaak minder uitgesproken, een beetje alsof Sonny Moore zichzelf heeft geremixed. Voor velen zal het alweer neerkomen op een hoop lawaai, realiteit is wellicht dat Skrillex vooruitstrevend bezig blijft. Maar oordeel vooral zelf: