In het kort

• De Weense worstkraamcultuur is door UNESCO erkend als onderdeel van de Oostenrijkse nationale lijst van immaterieel cultureel erfgoed.
• Deze erkenning erkent niet alleen het culinaire aanbod, maar ook de unieke sfeer en woordenschat die zich eromheen hebben ontwikkeld.
• De benoeming tot immaterieel cultureel erfgoed eert de tradities, gastvrijheid en diversiteit van de stad.

De Weense worstkraamcultuur is door UNESCO erkend als onderdeel van de nationale lijst van immaterieel cultureel erfgoed van Oostenrijk. Deze prestigieuze erkenning plaatst de worstkraam naast gevestigde Oostenrijkse tradities zoals de Weense koffiehuis- en wijnkroegcultuur en benadrukt de belangrijke culturele en sociale impact die verder gaat dan alleen het aanbieden van eten.

Al decennialang zijn deze worstkraampjes een bepalend kenmerk van het Weense stadsbeeld en geven ze vorm aan zowel het dagelijks leven van de inwoners als aan de ervaringen van toeristen. UNESCO erkent niet alleen hun culinaire aanbod, maar ook de unieke sfeer en woordenschat die zich eromheen heeft ontwikkeld. Termen als “Haaße” (Boerenworst), “Krokodü” (augurk) en “Oaschpfeiferl” (hete peperoni) zijn nu officieel erkend als onderdeel van het culturele erfgoed van Oostenrijk.

De culturele betekenis van Weense worstkramen

Burgemeester Michael Ludwig toonde zich trots en zei dat de Weense worstkraam meer is dan alleen een plek voor heerlijk eten; het belichaamt de essentie van het Weense leven. Hij benadrukte hoe de benoeming tot immaterieel cultureel erfgoed de tradities, gastvrijheid en diversiteit van de stad eer aandoet. Walter Ruck, voorzitter van de Weense Kamer van Koophandel, was het hiermee eens en noemde deze prijs een bewijs van het harde werk van de standhouders. Hij benadrukte dat de worstkraam niet alleen een culinair instituut is, maar ook een sociale ontmoetingsplaats waar traditie en innovatie samengaan.

De exploitanten van de worstkramen zelf reageerden enthousiast op het nieuws. René Kachlir, die een kraam heeft op de Schwarzenbergplatz, prees zijn collega Patricia Pölzl op ludieke wijze voor haar succesvolle aanvraag bij UNESCO. Om dit te vieren, ontkurkte de bekende “Bitzinger”-worstkraam zelfs een magnum champagne, vergezeld van kaascrackers.

De geschiedenis van de Weense worstkramen

De geschiedenis van de Weense worstkramen gaat terug tot de monarchie, toen mobiele eetkraampjes oorlogsinvaliden van een bron van inkomsten voorzagen. Sinds de vaste locaties in 1969 werden opgericht, zijn ze een integraal onderdeel van het stadsweefsel geworden en fungeren ze als ontmoetingsplaatsen voor verschillende sociale groepen, van operagangers tot werknemers in ploegendienst.

De culturele betekenis van deze kraampjes is diep verankerd in de Weense literatuur en kunst, en komt voor in werken als “Tante Jolesch” van Friedrich Torberg of “Im Schatten der Burenwurscht” van HC Artmann. De oudste nog bestaande worstkraam, “Würstelstand Leo”, opende zijn deuren in 1928 en is sindsdien een geliefd instituut op de Döblinger Gürtel gebleven.

Rijk cultureel erfgoed van Oostenrijk

Met deze laatste toevoeging telt het nationale register van immaterieel cultureel erfgoed van Oostenrijk nu 172 vermeldingen, die levende tradities documenteren en regionale kenmerken promoten. Tot de toevoegingen behoren het gebruik van nieuwjaarskaarten in Tirol, “Schifferlsetzen” in Mariazellerland en de Seitelpfeife, een traditioneel blaasinstrument uit het Salzkammergut.

Minister Werner Kogler benadrukte het belang van deze nieuwe toevoegingen en benadrukte hun diepe wortels in de gemeenschappen en hun bijdrage aan de culturele diversiteit van Oostenrijk. Deze toevoegingen kregen wijdverspreide positieve reacties van zowel politici als het publiek op sociale mediaplatforms.

Het belang van het behoud van cultureel erfgoed

De erkenning van de Weense worstkraam door UNESCO is meer dan alleen een onderscheiding; het vertegenwoordigt een toewijding aan het behouden en vieren van lokale tradities. Het onderstreept het belang van het beschermen van plaatsen waar culturele uitwisseling gedijt en identiteit en gemeenschap worden bevorderd. In een wereld waar culturele diversiteit voor steeds grotere uitdagingen staat, is de Weense worststand een levendig voorbeeld van de harmonieuze mix van traditie en moderniteit.