Wake Up And Dream is ondertussen al de zesde plaat van Admiral Freebee . Een plaat die er relatief snel komt na zijn vorige, The Great Scam, en die in kwaliteit tot zijn allerbeste behoort. Tom Van Laere en ik ontmoeten elkaar net na de aanslagen in Zaventem en Brussel, op de derde dag van nationale rouw. De eerste bedenking die we daarbij maken is dat een titel als Wake Up And Dream nu misschien wel een andere lading krijgt.

Tom Van Laere: Ik ben zelf niet meer naar deze plaat aan het luisteren, want een jaar geleden was die al afgewerkt. Ik vind het altijd wel fijn dat je een nummer maakt en er gebeurt iets, dat je nummer dan een andere betekenis krijgt. Dat is dan toch ergens een teken dat je een goed nummer gemaakt hebt. En over wat er gebeurd is kan ik alleen maar dit zeggen: ik denk dat het beter is om naar het leven te kijken dan met angst te leven, want uiteindelijk: terroristen zijn bang om het leven echt aan te gaan.

De Mol

Over de opnames van The Great Scam zei je dat het vooral allemaal heel simpel moest gaan. Moest je te lang nadenken over een nummer dan werd het aan de kant gegooid. In de perstekst van Wake Up And Dream staat te lezen hoe je iedereen misleid hebt door te zeggen dat jullie demo’s gingen opnemen. Doel: je muzikanten zo weinig laten denken, zo los mogelijk laten spelen.

Van Laere: Ik maak nooit demo’s. Ik geloof daar niet in. Of anders: elke plaat is een demo. Een momentopname. Ik vind dat muziek iets is dat gebeurt en dat je dat niet kunt gaan leiden. En ik moest dus een concept hebben waarmee het makkelijk zou zijn om de muziek te laten gebeuren. Je ziet soms een hond een put graven. Waarom doet die hond dat? Misschien omdat zijn lijfje wat energie kwijt wil, of zo. Zo schrijf ik ook songs en zo wil ik ze ook opnemen.Ik wilde dus vermijden dat mijn muzikanten té veel gingen nadenken, té goed hun best gingen doen. Té goed gingen spelen eigenlijk. Dat opnameproces voor The Great Scam voelde zo vanzelf aan dat ik het gewoon nog eens geprobeerd heb, alleen zonder iedereen in te lichten. Ik was De Mol als het ware. (lacht)

En wat zeiden ze toen je zei: “Kijk, dit is het dan. De plaat is klaar.”

Van Laere: Ik heb mijn tactiek eigenlijk nooit verklapt, maar toen we blazers gingen opnemen hadden de meesten het wel door, want blazers zijn afwerking, die komen niet voor op een demo.

Aan het begin van sommige nummers horen we ook nog mensen lachen en praten. Dat is dan het moment.

Van Laere: Voor mij is lachen ook al zingen dus dat mocht best op die plaat. Kijk, vergelijk het met een aspirine nemen. Je neemt die aspirine en dan zit jouw taak erop. Je lijf zal die wel verteren, je denkt daar niet bij na. Je moet niets bewust meer doen om die aspirine verteerd te krijgen. Moest je daar ook nog bij gaan nadenken, ik ben er zeker van dat je wéér last van je maag zal krijgen. Zo wil ik ook opnemen. En daar mag best wat bij gelachen worden.

Je hebt voor het eerst ook zelf geproduceerd. Je had dat al gedaan bij platen van Roland en Raymond Van Het Groenewoud, maar wat maakte dat je nu dacht: “Eigenlijk kan ik dat bij mezelf ook wel?”

Van Laere: In de eerste plaats had ik eigenlijk gewoon geen zin om weer die tocht te ondernemen om iemand te gaan zoeken. Ten tweede was het eigenlijk op aangeven van John Agnello, de producer van The Great Scam. Na de opnames van die plaat zei hij mij: “Eigenlijk heb ik niet zo heel veel gedaan en heb jij deze plaat helemaal zelf gemaakt.” Hij zag zichzelf meer als de technieker van deze plaat en vond dat ik dat moest weten. Dat was dus helemaal tegenovergesteld aan producer die zeggen dat ze je plaat toch beter hebben gemaakt of hun stempel erop hebben gedrukt. Ik had de nummers klaar en ik had zin om ze op te nemen dus heb ik het gewoon zelf maar gedaan.

Sandwich

Uit de perstekst: “Op Wake Up And Dream is de Admiraal meer dan ooit Tom Van Laere. Bevrijd van de verplichting iemand of iets te moeten zijn.” Had je echt het gevoel iets of iemand te moeten zijn?

Van Laere: Nee, niet echt. Maar ik denk dat het wel interessant zou kunnen zijn om eens niet meer Tom Van Laere te zijn. Mensen kennen mij nu, hebben verwachtingen over mij, over hoe ik zal zijn en welke muziek ik maak. Dat allemaal eens overboord gooien zou wel eens fijn kunnen zijn, maar ik ben wie ik ben en ik zal nooit meer kunnen zijn dan Tom Van Laere. Ik schrijf makkelijk, het is als een sandwich eten. We spelen live trouwens ook al nieuwe nummers, want ik ben ondertussen al ver gevorderd met mijn volgende plaat.

Misschien bedoelt de schrijver van dat zinnetje gewoon dat je vrij en ongebonden klinkt. Ik vind het zelf ook één van je beste platen. Als ik een top zes zou moeten maken, zou deze toch bij de eerste drie staan.

Van Laere: Ik ben blij dat te horen, want als artiest krijg je vaak te horen dat “hij vroeger toch beter was.” En dat is vaak objectief gezien niet waar. Mensen vinden vaak de eerste plaat de beste omdat dan alles nog nieuw is. Je leert een artiest kennen en vaak worden ze nadien gedreven door een gevoel van nostalgie naar wat was. Naar die periode waarin ze die artiest leerden kennen. Grappig in dat perspectief is dat mijn eerste en tweede plaat in het buitenland in omgekeerde volgorde zijn uitgekomen en dat daar iedereen na de release van de titelloze – dus daar tweede – dat Songs toch beter was. Toen heb ik heel hard moeten lachen.

Zullen we ’t eens over de nummers hebben? Let It Shine is zo verdomd positief dat je niet anders kan dan er vrolijk van kan worden.

Van Laere: Het is ook niet alleen positief. Ik wilde inderdaad een nummer schrijven met een hele feelgood vibe, maar ik zing er wel in “And you’re so thankful for all the dreams that never came true.”

Maar dankzij “‘Cause somehow you’re in a better place now” wordt het toch weer iets goed.

Van Laere: Omdat je volgens mij meer kan leren van verlangens die niet uitkomen dan van verlangens die wel uitkomen.

Je zingt dat ook letterlijk in Getting Ready For Luck: “Sometimes not getting what you want, can be a stroke of luck.”

Van Laere: “You did more for desire/than desire ever did for you” komt ook in dat nummer. Vind ik zelf eerlijk gezegd wel goed gevonden. Too Much Of Everything gaat daar ook over: er wordt voordurend de illusie gecreëerd dat je geluk kan bereiken, als je maar juist kiest. Van een gevoel van ontevredenheid wordt vrijheid gemaakt en dat klopt niet. Hetzelfde in Wake Up And Dream, ik zing daarin: “Don’t follow your dream, investigate it.” Ga eens na waarom je iets droomt. Hitler had ook een droom, niet alle dromen zijn automatisch goed omdat het dromen zijn.

Kim Basinger

Ik heb heel erg hard gelachen met ongeveer elke tekstregel in The Easy Way In (Kim Basinger). Een nummer waarin je ongeveer met alles lacht, in de eerste plaats met jezelf. Het klinkt zeer Pixies, wat als ik naar de tekst kijk zeer bewust was, want je zingt op een bepaald moment “And I met a girl who didn’t know who The Pixies were.”

Van Laere: Het is natuurlijk ook omdat ik het zeg dat mensen het erin horen. Pixies is nog iets rauwer. Ik was eigenlijk klaar met de grappige nummers, ik ging dat eigenlijk niet meer doen, maar spelenderwijs is dit er dan toch weer tussen geraakt. De bal voor dat nummer is trouwens echt aan het rollen gegaan toen ik iemand ontmoet heb die niet wist wie Pixies waren en wie Kim Basinger was. Maar het was geen meisje van 19.

Als Paul McCartney wordt aangekondigd voor Rock Werchter en de krant staat de dag nadien vol met jongeren die niet weten wie die mens is, dan word ik toch een beetje triest.

Van Laere: Ik denk dat wij te veel belang hechten aan eeuwigheid. Alles is tijdelijk. Ik vind dat de normale gang van zaken. Paul McCartney zal trouwens nog overal inzitten, zelfs mensen die hem niet kennen zijn door hem beïnvloed. Vandaag zijn er nieuwe helden en dat is oké.