Wie nu precies de beste onder de beste is, daar kunnen we nog dagenlang over denken en discussiëren, maar elke televisieliefhebber zal je weten vertellen dat de kwaliteitsweelde waar we vandaag in verkeren het rechtstreekse gevolg is van De Grote Drie in het Rijk der Televisie: The Sopranos, The Wire en Breaking Bad. Aanvankelijk waren we dan ook niet hyperenthousiast toen na het einde van Breaking Bad een spin-off werd aangekondigd, maar kijk: ondertussen staat ‘Better Call Saul’ volledig op eigen benen.
We zitten al in het tweede seizoen van ‘Breaking Bad’ wanneer we kennismaken met Saul Goodman. Badger, één van de dealers van Jesse Pinkman, is opgepakt omdat hij meth verkocht en dus zitten Walter White en Jesse Pinkman zodanig in de nesten dat ze een advocaat in de arm moeten nemen. Enter Saul Goodman, een gladde aal van een advocaat die het mooi voor elkaar heeft, met zijn hoofd en slogan op levensgrote billboards prijkt en regelmatig met z’n hoofd op televisie komt. Hij is rad van tong, maar houdt er niet de meest waterdichte beroepsethiek op na.
Het is rond deze figuur dat waarvoor ‘Breaking Bad’-bedenker Vince Gilligan – halfgod in televisieland sinds het succes van ‘Breaking Bad’ – nog veel meer in petto had in zijn eigen reeks. Hij maakte het zich daarmee niet makkelijk, want al van voor aanvang leek het alsof Gilligan hiermee alleen maar zou kunnen verliezen. De serie zou alleen maar in de hoge schaduw van ‘Breaking Bad’ kunnen blijven staan, zo dachten we collectief voor die eerste aflevering. Dat Gilligan ons collectief ons ongelijk heeft bewezen, is dan ook een grootse prestatie.
In ‘Breaking Bad’ was Saul Goodman een halve clown. Een intelligente, succesvolle en welbespraakte clown, weliswaar, maar wel een clown. Hij liep erbij in kleurrijke pakken en al even kleurrijke dassen en was zo opportunistisch als wat. En via Saul kwam ook Mike Ehrmantraut, het manusje-van-alles en huurmoordenaar in dienst van Saul.
In ‘Better Call Saul’ waar Saul Goodman nog gewoon Jimmy McGill heet, zien we hoe de twee elkaar hebben leren kennen en hoe ze terecht gekomen zijn op dat punt wanneer we hen in ‘Breaking Bad’ leren kennen.
Er lopen dus enkele personages rond in ‘Better Call Saul’ die ook in ‘Breaking Bad’ te zien waren, maar de grote kracht van deze spin-off is dat hij daar zijn waarde niet aan ontleent. Het weten wat er komen gaat, is veeleer een extraatje voor de fans, veel meer dan een steunpilaar. Het is dezelfde wereld, maar niet dezelfde show, zoals Gilligan het in aanloop naar de première verwoordde.
Ondertussen is het derde seizoen van de reeks van start gegaan en maakt ons hart evenzeer sprongetjes als we ‘Better Call Saul’ hier mogen aanprijzen, niet zoals wanneer we ’t destijds over ‘Breaking Bad’ mochten hebben. ‘Better Call Saul’ maakt gebruik van dezelfde intelligentie, hetzelfde oog voor detail, dezelfde grensverleggende beeldtaal en begrijpt evenzeer de kracht van stilte en traagheid. Bewijsstuk voor dat laatste, was te zien in de slotaflevering van seizoen twee, waarin we Mike minutenlang een schot zagen richten, nadenkend en wachtend op het juiste moment. Er gebeurt niets en toch gebeurt er tegelijkertijd heel erg veel.
3 personages om te zien:
1. Jimmy McGill (Bob Odenkirk)
De spilfiguur van de hele reeks, neergezet door een geniale Bob Odenkirk. Odenkirk – die zijn carrière begon als schrijver voor Saturday Night Live, de stap zette naar stand-up comedy en meewerkte aan tal van sitcoms – ratelt de pannen van het dak met een feilloos gevoel voor timing (dankjewel, ervaring) en elke monoloog die hij afsteekt is een smulpartij. We leren Jimmy McGill kennen in 2002, zes jaar voor de start van ‘Breaking Bad’, toen hij nog pro deo werkte, leefde tot aan de limiet van zijn kredietkaarten en rond reed in een oude en versleten gele roestbak met één – weer één van die heerlijke details – rode deur. Die roestbak heeft hij trouwens nog steeds bij de start van het derde seizoen.
Gaandeweg leren we Jimmy beter kennen. Hij is ambitieus als advocaat, al was het maar omdat hij aan zijn broer Chuck, een erg gerespecteerd advocaat, wil laten zien dat ook hij iets kan. En dus zien we hem z’n stinkende best doen. Soms met tegenslag, maar soms ook met succes. Zo kan hij op een gegeven moment een job versieren in het grote advocatenbureau dat zijn broer mee heeft opgericht en dat niet dankzij, maar ondanks zijn broer die Jimmy maar een waardeloze nitwit vindt. Maar uiteindelijk loopt het ook daar weer mis omdat Jimmy, vol goeie bedoelingen, soms te fel tekeer wil gaan, te veel wind maakt en te onconventioneel werk levert.
2. Chuck McGill (Michael McKean)
De broer van Jimmy en een succesvol advocaat. Hij voelt zich duidelijk verheven boven z’n broer en vindt dat Jimmy een mooi ambacht bezoedelt met zijn juridisch geklungel.
Wat Chuck een erg interessant personage maakt, is zijn ziekte. Of psychische aandoening. Wanneer we Chuck leren kennen heeft hij zich zo goed als teruggetrokken uit de buitenwereld en leeft hij als een kluizenaar in een volledig verduisterde woning. Hij werkt al een jaar niet meer, want hij lijdt aan een overgevoeligheid voor elektriciteit. Dat wil dus ook zeggen dat er geen gsm’s in zijn buurt toegelaten zijn.
Jimmy is de meest toegewijde broer die Chuck zich kan wensen. Hij springt als Chuck iets of iemand nodig heeft, ook als die er niet om vraagt. En nooit is het goed genoeg. Ook hier is het interessant om te zien hoe Jimmy blijft ploeteren, alleen maar omdat hij snakt naar de erkenning van iemand die hij duidelijk bewondert.
3. Kim Wexler (Rhea Seehorn)
Een advocate, of wat had je gedacht, en tegelijkertijd ook de vrouw die ons een tikkeltje jaloers maakt op Jimmy McGill, want hij mag Kim Wexler zijn vriendin noemen. Een pleister op de wonde is dat we nu al weten dat vroeg of laat hun wegen zullen scheiden, want Kim Wexler is een personage zonder banden met ‘Breaking Bad.’
Kim is mooi, slim en ambitieus en werkt al lange tijd als advocate bij HMM, het advocatenbureau dat mede opgericht werd door Chuck. Kim en Jimmy zijn vrienden, en soms ook meer. En hoewel zij meer dan eens in de problemen komt door Jimmy, blijft ze het voor hem opnemen en richten ze, in seizoen twee, zelfs samen een praktijk op. Ook zij is overtuigd van Jimmy’s goeie bedoelingen, maar probeert hem zo vaak ze kan een ander pad op te sturen. Een langzamer, minder flitsend, maar correcter pad.
Rhea Seehorn blinkt uit in de gewoonheid als Kim Wexler en is daarom een welkom tegengewicht voor Jimmy McGill en Bob Odenkirk. Zij is degene die de storm tot rust kan brengen en het evenwicht probeert te herstellen. Als we allemaal een Kim Wexler in ons leven zouden hebben, zou het leven een stuk eenvoudiger zijn.
Waarom kijken?
Eenvoudig: in de eerste plaats moet je kijken omdat ‘Better Call Saul’ een heel erg intelligente en fijne reeks is, waar we met elk seizoen liever en liever naar kijken.
Tegelijkertijd weet je ook dat de serie niet eindeloos kan blijven doorgaan zonder ooit daar aan te komen waar ‘Breaking Bad’ zijn startpunt kende en dus denken de makers nu ook al die richting uit. Zo is voor het derde seizoen de verschijning van Gus Fring aangekondigd, de directeur van de fastfoodrestaurants die met Walter White in contact kwam via Saul Goodman. Of ten minste: hij kende iemand die iemand kende die iemand kende. Nogmaals: de serie staat op eigen benen en leidt een volwaardig eigen leven, maar de verwevenheid is een erg fijne extra voor wie die achtergrond heeft.
Het interessante aan deze show is hoe we, stap per stap, de goeierd Jimmy McGill zien veranderen in wat later Saul Goodman zal worden. En dat is misschien nog een vergelijking met ‘Breaking Bad’: ondanks de totaal andere setting zien we een personage vanuit een puur rationele grondslag steeds verder gaan. Radicaliseren, in feite. We zien Jimmy, in zijn zoektocht naar respect, liefde en waardering, bochten nemen waarvan we als kijker al weten op het moment dat hij ze neemt dat het niet goed zal aflopen. Maar, en dat is het mooie: tegelijkertijd voelen we sympathie voor hem, begrijpen we waarom hij doet wat hij doet.