Het zijn harde tijden, want naast een wekelijks naderend afscheid van ‘Game Of Thrones’ is er nu ook met ‘Avengers: Endgame’ een soort van afscheid lopende in de cinema. Drie uur duurt die lange finale van het Marvel Cinematic Universe. Jonah Hill heeft aan minder dan de helft genoeg om zijn verhaal te vertellen in ‘mid90s’, een film die herinneringen oproept aan het beste van Gus Van Sant.
The Avengers: Endgame: er zal afscheid genomen moeten worden
Ga er maar eens aanstaan als recensent: een film bespreken die het sluitstuk vormt van dik tien jaar Marvel Cinematic Universe en 22 films, een film ook waarvan je nu al weet dat het een miljardensucces wordt aan de kassa en waarover je eigenlijk niets mag zeggen.
Veel zeggen gaan we dus ook niet doen, alleen dat Avengers: Endgame geenszins teleurstelt. Net als in Avengers: Infinity War staat er hier heel veel op het spel. Met zijn drie uur speelduur stopt Marvel niet onder stoelen of banken dat dit hun meest ambitieuze film tot op heden is. Achter de camera staan dan ook opnieuw de broers Russo, zij die zowat al de beste films van het Marvel Cinematic Universe op hun conto hebben staan.
Over de plot gaan we hier dus effectief niets vertellen, alleen dat Endgame godzijdank niet verzandt in een overdosis bombast. Waar Captain Marvel verdronk in de clichés blijft Endgame daar niet helemaal van weg, maar wordt er wel een manier gevonden om de aanwezige clichés te doen werken.
Deze film zet tegelijkertijd in op twee fronten: de humor en de emoties. We hebben meermaals moeten lachen met de nonchalance van Tony Stark (Robert Downey Jr.), met de schaamte van The Hulk (Mark Ruffalo), de bierbuik van Thor (Chris Hemsworth) of met de oneliners van Rocket (Bradley Cooper), maar het meest zal Endgame ons bijblijven omwille van zijn sobere sfeertje. Want wat doen superhelden die overduidelijk een oorlog verloren hebben? Wat doet een wereld die zoveel verloren heeft? 50% van de wereldbevolking is uitgeveegd waardoor iedereen wel ergens verlies geleden heeft. De grote troef is wat ons betreft dan ook de lange aanloop die Endgame neemt richting de actie. Het doet bijna denken aan HBO-serie The Leftovers waarin de verschillende personages ook op totaal verschillende manieren opnieuw naar zingeving begonnen te zoeken.
En nee, het is niet Captain Marvel die hier even de boel zal komen redden. Voor wie nog niet is gaan kijken: het is zo ongeveer voldoende dat je weet dat ze bestaat en haar schermtijd is heel erg beperkt. Het personage dat in deze film de sterkste indruk nalaat is Hawkeye (Jeremy Renner), een personage dat in de voorgaande films zich tevreden moest stellen met een plaats op de tweede of zelfs de derde rij. Er werden hier duidelijk keuzes gemaakt om niet in een kakafonie te verdrinken, waardoor sommige personages maar eventjes in beeld komen of maar een paar zinnetjes tekst hebben, een beetje zoals in The Simpsons Movie. Het focussen op enkele personages maakt dat de plot die zich afspeelt op aarde én in de ruimte én op verschillende momenten in de tijd altijd goed te volgen blijft.
Tony Stark zegt het ergens: “Elk verhaal heeft ook een einde” en hoewel het niet helemaal geldt voor deze film, is Endgame toch ook ergens een einde. Het blijft een vreemd idee na meer dan tien jaar en 20 films, maar er is geen post-credits scene meer (dus die tijd kan je jezelf al besparen). Op het releaseschema van Marvel staat momenteel nog maar één film: Spider-Man: Far From Home, die in het begin van de zomer de cinema’s zal binnen walsen. Helemaal gedaan is het nog niet, want er wordt intussen werk gemaakt van een Shang-Chi-film die het begin zal worden van Fase Vier van het Marvel Cinematic Universe, maar Endgame is zeker een afscheid van een deel van onze helden en van een groot hoofdstuk in het Marvel Cinematic Universe.
Meer kunnen we niet meer bij elkaar lullen zonder iets te verklappen, maar laten we hiermee besluiten: niet elke film in het Marvel Cinematic Universe was even essentieel, maar Endgame is dat wel. Verschillende personages worden geconfronteerd met hun verleden en er zal ook afscheid genomen moeten worden.
Score: 8/10
Mid90s: zoals Gus Van Sant in zijn beste dagen
Jonah Hill is dat gezellige dikkertje die veelal aan de zijde van James Franco en Seth Rogen te vinden is in films van Judd Apatow en af en toe ook laat zien dat hij ook echt kan acteren. Hill werd al tweemaal genomineerd voor een Oscar – voor bijrollen in Moneyball (2011) en The Wolf Of Wall Street (2013) en op Netflix schitterde hij in Maniac, maar als regisseur wist hij nog geen potten te breken.
Daar probeert hij verandering in te brengen met zijn zelfgeschreven film Mid90s waarvoor hij ook zelf voor het eerst voor achter de camera plaats nam. Oorspronkelijk ging Mid90s een film worden over een volwassen man die terugblikt op het leven van zijn jongere zelf, maar op aanraden van niemand minder dan Spike Jonze werd dat aspect van het script geschrapt en blijven we dus van begin tot eind in de jaren 90 hangen.
In deze film volgen we Stevie (Sunny Suljic), een jongen van een jaar of twaalf die bezeten raakt door skateboarden omdat hij indruk wil maken op de in zijn ogen coolere en stoerdere jongens die zich daar ook mee bezig houden. Stevie wordt door Ruben (Gio Galicia) ingetrokken. Ruben is de eerste oudere jongen waar Stevie heel erg naar begint op te kijken. Hij neemt dus ook al diens advies en al diens meningen helemaal voor waar aan: Stevie wil heel graag Ruben worden.
Maar dan merken Fuckshit (Olan Prenatt) en Ray (Na-kel Smith) de kleine Stevie op, jongens die duidelijk nog hoger staan in de hiërarchie dan Ruben, waardoor die laatste een hekel aan hem begint te krijgen. We zien Stevie rondhangen, zijn eerste sigaret roken, drinken en pillen nemen. We zien ‘m eigenlijk gewoon afglijden naar een niveau waarop ook de jongens en zelfs zijn gewelddadige broer Ian (Lucas Hedges) zich zorgen over ‘m beginnen te maken.
Het meest opvallende aan de film is de 4:3-beeldverhouding, wat de studio heel erg afraadde. In het begin werkt die beeldverhouding inderdaad erg bevreemdend, maar ook vreemde dingen kunnen snel wennen.
Belangrijk is om met de juiste verwachtingen naar Mid90s te trekken: het is geen nostalgische vertederende 90s-film, maar een rauwe en soms heel erg harde film die toont hoe jongens – door omstandigheden of gewoon door met de verkeerde mensen rond te hangen – op het verkeerde pad kunnen raken. Slechts één keer is Mid90s wel degelijk vertederend en dat is wanneer Stevie door het veel oudere meisje Estee (Alexa Demie) mee naar een slaapkamer wordt genomen voor Stevies eerste kennismaking met het vrouwelijke lichaam.
Uiteindelijk neemt Mid90s je niet erg bij de hand, er wordt geen boodschap door je strot geramd, geen oordeel gevormd, maar dat vinden we net een voordeel. Jonah Hill onderschat zijn kijker niet: oordelen mag je zelf doen, als je dat wil. Interpreteren ook. Maar in die 85 minuten die de film maar duurde heeft hij wel heel wat met ons gedaan én nadien is hij nog blijven nazinderen. Krachttoertje dus.
Score: 8/10
