Rock Wercher is achter de rug. Er passeerden op vier dagen tijd maar liefst 97 acts de revue, verspreid over vier podia. Elke dag lokte het festival zo’n 28.500 bezoekers met een dagticket en zo’n 59.500 met een combiticket. Enkele topconcerten op de moeder der Belgische festivals.

1. New Order

Werchter mocht met veel fierheid de koningen van de newwave verwelkomen. Bernard Sumner en zijn troepen startten hun set met Singularity van hun meest recente plaat ‘Music Complete’. Het dynamische geluid van de authentieke, analoge synthesizers ging door merg en been, net als de authentieke, melodieuze basgitaar waarop de muziek van New Order steunt. “We’re New Order, of course“, was de droge openingszin van Sumner. 

Hoewel de bandleden al een stuk in de 60 zijn, was hun performance alles behalve zielig. We werden verwend met een levendige show vol dynamiek die extra gelaagdheid kreeg door de lichten die boven de hele tent aan het flikkeren waren. De band ging verder met Restless, nog een recente, om dan tot groot plezier van het publiek over te gaan in de Joy Division-klassiekers Shadowplay en Transmission. Dat de sfeer er flink in zat, is een understatement en zowat iedereen in het publiek was aan het dansen. Plastic, True Faith, Blue Monday en Temptation volgen elkaar feilloos op en we waanden ons even in een verlaten loods op een rave. New Order kwam nog terug voor hét Joy Division-nummer bij uitstek: Love Will Tear Us Apart. Van een mooi eerbetoon aan hun vorige band en zanger gesproken.

2. Muse

Muse was de langverwachte afsluiter van Rock Werchter. De band stond 2,5 uur op het podium, een eeuwigheid naar festivalnormen. Op Werchter kan dat nog. Het was maar liefst de achtste keer dat ze op de wei stonden, en ondanks het feit dat heel wat mensen de volgende dag moesten gaan werken, waren er nog tal van aanwezigen. De band vloog erin met Algorithm en Pressure. Tussen de nummers door maakte Matthew Bellamy naar hartenlust piepend lawaai met zijn vuil ‘fuzz-gitaarke’, wat Muse een ruig kantje gaf. Ook op visueel vlak was de show erg sterk. 

Muse pakte uit met een indrukwekkende LED-lichtshow en er stond zelfs een gigantische fake robot achter de band te dansen. Om op technologisch vlak er helemaal over te gaan, stond Bellamy op een bepaald moment aan een arcade machine te frutselen. Ander toppers waren Uprising, The Dark Side, Hysteria, Prelude, Starlight en Algorithm. Muse zette een orgelpunt op z’n concert met Knights of Cydonia en véél vuurwerk.

3. Tool

Het was twaalf jaar geleden dat de mannen van Tool nog eens in België hebben opgetreden en iedereen is het erover eens dat ze hun reputatie waarde hebben aangedaan. Tool stond jarenlang op non-actief en de leden hielden zich bezig met projecten als Puscifer en A Perfect Circle. Als we zanger Maynard Keenan en zijn trawanten mogen geloven, komt er in augustus een nieuwe Tool-plaat uit, de eerste in 13 jaar. De band was duidelijk strak gerepeteerd en speelde de ene klassieker na de andere. Ænema, The Pot, Parabola, Schism en Jambi volgden elkaar op alsof het niks was. De muziek van Tool is niet de meest toegankelijke, maar wie een beetje moeite doet en goed luistert, vindt in de band een zee van inspiratie. Progressieve rock/metal met een hoofdletter P! Afsluiten deed Tool met de klassieker Stinkfist en de rust keerde weder over de wei.

4. Mumford & Sons

De wei stond stampvol om de kunstjes van Mumford & Sons te aanschouwen. Ze maakten hun toeschouwers in het begin van hun set al laaiend enthousiast door met vier op het uitstekende voorpodium te spelen. De Britten staan bekend om hun gebruik van de (elektrische) banjo en dat Winston Marshall shredden kan, heeft hij dubbel en dik bewezen op Rock Werchter. 

We kregen hit na hit te horen met Guiding Light, Little Lion Man, Beloved, The Cave en Babel. Frontman Marcus Mumford had het duidelijk zeer warm, maar toonde zich maar al te graag als multi-instrumentalist door achter de drums te kruipen en tegelijkertijd te zingen. Hij leek bij momenten geëmotioneerd en gaf ons ook complimenten: “Rock Werchter is one of the most respected festivals worldwide.” Afsluiten deed de band met Awake My Soul, een ontzagwekkende cover van Hurt van Nine Inch Nails en Johny Cash, I Will Wait en Delta.

5. Florence + the Machine

Florence benadrukte met veel plezier dat ze negen jaar geleden voor het eerst op Werchter stond. De Britse zangeres bracht onlangs nog haar nieuwe plaat ‘High as Hope’ uit en doet sindsdien weer het festivalcircuit aan.

Florence Welch, die een soort nachtkleed aan had, voerde een aantal vaste nummertjes op. Zo moesten we allemaal onze smartphone wegsteken en tegen elkaar zeggen dat we van elkaar houden. Een paar nummers later werd het publiek dan weer verplicht om de zaklamp van hun smartphone aan te schakelen. Hoogtepunten: Shake It Out, Big God, What Kind of Man, Delilah, June en Hunger.

6. Pink

Pink sloot de eerste Werchter-dag af en vloog erin met Get The Party Started. Ze had een groot team van dansers en zangeressen rondom zich en haar stevige stem, die alle hoogte lijkt aan te kunnen, was goed in vorm. Ook bracht ze een goed geoefende band mee, die het geheel naar een hoger niveau tilde. Een headliner waardig! Wel was de performance van Pink ultra-Amerikaans met veel blingbling. Het Las Vegas-gehalte werd nog hoger toen we merkten dat Pink om de drie nummers van outfit veranderde. Hetzij haar vergeven met prachtige hits als Just Give Me A Reason, What About Us, So What, Raise Your Glass, Just Like Fire en Just Like A Pill. Meekwelen was verplicht!

7. The Cure

Als The Cure naar België komt, is het dikke feest. Robert Smith en zijn band vlogen erin met Shake Dog Shake. The Cure stond meer dan twee uur op het podium en speelde maar liefst 28 nummers. Wij klagen niet, want er zat geen enkele opvuller of breed uitgerekte solo tussen. Hoogtepunten: Just One Kiss, Just Like Heaven, Inbetween Days, One Hundred Years, The Walk, Friday I’m in Love, Why Can’t I Be You? en Boys Don’t Cry.

8. Bastille

Dat de Belgen Bastille graag hebben, weten we al langer, maar donderdag bewezen de Britten nog maar eens dat ze het waard zijn om een prominente plaats te krijgen op het grootste festival van ons land. Bastille stak van wal met Quarter Past Midnight, Send Them Off en Things We Lost in the Fire. Ze schepten meteen sfeer met hun dromerige gitaren en de wei voor het hoofdpodium stond werkelijk bomvol. 

Zanger Dan Smith wist meteen sympathie te winnen met de nu al legendarische woorden “mijn Nederlands is kak”. Bij de band stond een uitgebreid instrumentarium op de stage, van een baritonsax om U tegen te zeggen tot ‘speciale’ percussie. De mannen van Bastille weten als geen ander sfeer te scheppen en het publiek te bespelen om enthousiast mee te loeien met hun anthems. Dat iedereen tijdens Flaws dan ook uit zijn dak ging, is een understatement van jewelste.

9. Brockhampton

De mannen van Brockhampton brachten hun boze rap en zieke beats met veel fierheid naar ‘de wei’. Hun blinkende onesies waren na enkele songs al aan stukken gereten doordat ze zo wild aan het dansen waren. Hoe het hiphopcollectief die moves combineerde met zuivere zang en rap is op z’n minst ontzagwekkend te noemen. Ze noemden zich ironisch “the greatest boyband in the motherfucking world”, wat hen een des te coolere uitstraling gaf. Ook visueel was Brockhampton heel sterk. We zagen een lichtshow boven de toeschouwers, er werden visuals achter de artiesten geprojecteerd en ze hadden een bijzonder actieve rookmachine mee. Het publiek groovede erop los en iedereen brulde mee met J’ Ouvert dat afgelopen jaar – volkomen terecht – om de haverklap gedraaid werd op Studio Brussel.

10. Bring Me The Horizon

Bring Me The Horizon stond al drie keer op Graspop en kreeg nu de kans om op de moeder der Belgische festivals te schitteren. De Engelse deathcore band is op enkele jaren tijd uitgegroeid tot een vaste waarde in de hedendaagse metalscène. De Britten hadden zelfs danseressen mee die bovenop de speakers van katoen gaven. Hoogtepunten: Throne, Medicine, Wonderful Life, Follow You en Drown.

11. Weezer

Een concert van Weezer, da’s altijd plezant. De band stak van wal met hun monsterhit Buddy Holly en de sfeer zat meteen goed. Het was van 2001 geleden dat Weezer nog eens op ‘de wei’ stond, maar dat het een blij weerzien was, is een understatement. Hoogtepunten: Say It Ain’t So, Island in the Sun, Africa van Toto, Beverly Hills en Pork and Beans.

12. Whispering Sons

De Belgen van Whispering Sons vlogen er om 13 uur al in, heel vroeg in de ochtend naar festivalnormen. Zangeres Fenne Kuppens was duidelijk in haar nopjes en liet zich – geheel in haar eigen wereld – gaan, net als de rest van de band. Van een intense performance gesproken! Dat er enorm veel meezingers waren bij hun hit Alone, verbaasde niemand. Bovendien zat het geluid van de band superstrak en hoorden we de echo op de gitaren uren later nog door onze oren suizen. 

13. Aurora

De aanblik van het frêle meisje uit het Hoge Noorden met het uiterst ongelijke kapsel deed velen denken aan een alien met viking-roots. Ze stond in een overvolle KluB C en stak van wal met The River. Aurora had twee keyboardspelers, een bassist en een drummer mee. Op de achtergrond zagen we runentekens en een verbluffende lichtshow, wat de mysterieuze sfeer nog versterkte. Andere toppers waren Queendom, Churchyard, Running with Wolvesen Apple Tree.  

14. Ólafur Arnalds

Met Ólafur Arnalds viel niet te sollen. De IJslander bracht het publiek in trance met zijn zweverige pianomuziek. Bovendien werd hij bijgestaan door strijkers en elektronische bassen, waardoor zijn songs extra hard binnen kwamen. Spijtig van de luide roepers en lachers onder het publiek, want het leek wel of de geluidstechnicus de volumeschuif naar 1 gedraaid had voor dit concert. Van een buitenbeentje in The Barn gesproken!

15. Angèle

Angèle stond in 2018 ook al op Werchter, maar sindsdien sleepte ze wel drie MIA’s in de wacht. Ze liet de Barn zonder problemen vollopen en we kregen een volwassen show voor de kiezen. Hoogtepunten: La loi de Murphy, Balance ton quoi, Je veux tes yeux en Tout oublier.

16. Black Box Revelation

Nog zo’n Belgische act van formaat. De tent KluB C had nog maar pas haar deuren geopend of Jan Paternoster en Dries Van Dijck begonnen al van katoen te geven. Het was een thuismatch voor het rockduo, want ze deden het festival eerder al vier keer aan. Ook de songs van hun laatste plaat ‘Tattoed Smiles’ uit 2018 waren door het publiek al flink van buiten geblokt.

17. Strand of Oaks

Timothy Showalter en zijn trawanten kwamen, zagen en overwonnen in een overvolle Barn. We kregen Weird Ways voorgeschoteld als gevoelige binnenkomer en de sfeer zat meteen goed. De intense synthesizers vulden de tent en we vergaten even de drukkende hitte van buiten.

Frontman Timothy Showalter moet het gloeiend heet gehad hebben met zijn lange haren, zwarte hoed en hemd met lange mouwen. De slepende grooves gingen verder met songs als Hyperspace Blues, Ruby, Visions, Everything en Shut In, en we raakten in een collectieve trance. Strand of Oaks functioneerde absoluut niet op automatische piloot en legde al hun gevoel in de muziek. Afsluiter Rest of It stuurde ons met knikkende knieën weer naar buiten.

18. Zwangere Guy

Zwangere Guy mocht als eerste zijn kunnen tonen op de moeder der Belgische festivals in de tent The Barn. We kregen een sterk optreden voor de kiezen waarin Guy zich helemaal smeet. Vooral tijdens Gorik part 1 stonden de monden van heel wat concertgangers open. De Brusselse rapkoning eindigde met de ‘dikke schijven’ U Ma Is U Pa en ZG is zo haai.

19. Kurt Vile & The Violators

Hoogtepunten: Loading Zones, Smoke Ring for My Halo, Wakin on a Pretty Day en Pretty Pimpin.

20. SWMRS

21. Balthazar

22. Yonaka