We gokken zo even dat Johnny Depp niet naar It: Chapter Two zal gaan kijken. Depp is immers één van de vele mensen die lijden aan coulrofobie of clownfobie, een angst die meestal wordt ontwikkeld in de kinderjaren. Hem raden we Parasite aan: clowns zijn daarin ver te zoeken, maar de film kruipt wél onder je vel.

Parasite: een klassenstrijd binnen één en hetzelfde huis

Het pareltje van de week komt uit Zuid-Korea, want Joon-ho Bong heeft een nieuwe film uit. Bong is één van de twee Zuid-Koreaanse filmmakers die we bij naam kennen (de andere is Chan-wook Park) en dat met dank aan zijn film Snowpiercer. Die film wordt op dit moment tot een televisiereeks bewerkt die bij ons op Netflix te zien zal zijn, ergens vanaf de lente van 2020.

Voor wie het zich nog enigszins herinnert speelde Snowpiercer (2013) zich af in een onbestemde toekomst waarin de enige overlevenden zich in een trein bevonden, schuilden voor de immense koude buiten. Binnenin de trein bestond een klassensysteem. In Parasite (dat overigens de Gouden Palm won in Cannes) is dat sociaal geweten van de Zuid-Koreaanse filmmaker ook weer terug te vinden, alleen speelt de klassenstrijd zich daar grotendeels af binnen in één huis.

Laat je niet afschrikken door het feit dat Parasite uit Zuid-Korea komt en de Gouden Palm heeft gewonnen: dit is best een toegankelijke film. In Parasite maken we kennis met Ki-taek, zijn vrouw, zoon en dochter. De beide ouders zijn werkloos waardoor de kinderen niet kunnen gaan studeren, het gezin in een krappe duistere woning onder de grond woont, ze als bijverdienste pizzadozen plooien en voor hun Wi-Fi beroep doen op onbeveiligde netwerken van in de buurt. De zoon Ki-Woo is dan ook heel dankbaar wanneer een vriend van hem vraagt hem te vervangen als leraar Engels voor het dochtertje van een rijke familie.

Ki-Woo heeft geen diploma, maar dat wordt makkelijk vervalst door dochter Kim Ki-jung. Ki-Woo ziet een opening om ook zijn zus onder valse voorwendselen aan een job te helpen en met hun tweetjes manipuleren ze de gebeurtenissen in huis zo dat ook vader en moeder werkzaam worden voor hetzelfde gezin.

Dat onderdeel van de film alleen al is een fascinerend voorbeeld van manipulatie, ontsproten uit het brein van Joon-ho Bong, maar het blijkt nog maar het begin. Meer vertellen zou dus zonde zijn, omdat we je zo de kans zouden ontzeggen om een verhaal te beleven dat de ene keer inventief is, een ander keer nagelbijtend spannend en nog elders absurd grappig of schrijnend. In de tweede akte is het huisgezin gaan kamperen en heeft de familie het huis voor zichzelf. Eén lange sequentie kan zich meten aan de openingsscène van Inglourious Basterds waarin Hans Landa op zoek is naar een Joodse familie.

Het is prachtig, hoe Joon-ho Bong zijn camera beheerst, wat een prachtige shots hij weet te puren uit dat huis dat hij treffend weet neer te zetten als een paradijs. Voor de familie Park is het een gewoonte, hun ivoren toren, maar Ki-Woo en zijn familie zijn tot werkelijk alles bereid om hun nieuwe leven niet te moeten opgeven. Het is fascinerend om te zien hoe snel en spontaan de ene familie een groots tuinfeest kan organiseren terwijl de andere familie één verdieping lager letterlijk op leven en dood aan het strijden is.

In principe gaat eerlijkheid altijd boven alles, maar na twee uur en een kwartier Parasite zijn we toch bereid om de familie heel veel te vergeven. Maar toch ook weer niet alles.

Score: 8/10

It: Chapter Two: een stevige knipbeurt had deze film deugd gedaan

In 2017 schreven we over It dat het best een vermakelijke film was die nog het best te vergelijken was met een lange aflevering van Stranger Things. Toen al werd meteen het tweede filmdeel aangekondigd. Logisch ook, aangezien de vuistdikke roman (1088 pagina’s!) van Stephen King eveneens uit twee delen bestaat. Zoals Stephen King zegt: het is geen sequel, wel een tweede deel van hetzelfde verhaal.

Vervolgens werden toptalenten als Jessica Chastain, Bill Hader en James McAvoy gecast en wij dachten: dit komt helemaal goed. 2 uur en 50 minuten later – want dat is de speelduur van deze stevige filmbrok – blijven we toch wat teleurgesteld achter.

Het verhaal speelt zich deze keer 27 jaar later af. Wanneer er opnieuw mysterieuze gebeurtenissen beginnen voor te vallen weet Mike (Isaiah Mustafa), de enige die 27 jaar later nog altijd in Derry woont, dat het tijd is om de Losers terug samen te roepen om samen de strijd aan te gaan met It.

We hebben helemaal niets tegen lange films – we kijken enorm uit naar die 3,5 uur The Irishman die Martin Scorsese voor ons in petto heeft! – maar zowel het begin als het einde van dit Chapter Two had een stuk snediger gekund. Zes telefoongesprekken waarin Mike laat weten dat het tijd is om bij elkaar te komen is misschien een beetje te veel van het goeie.

Het schoentje knelt op dezelfde plek dan bij Scary Scories To Tell In The Dark onlangs: de horror is te soft. Als je weet dat een indianenritueel waarbij al onze vrienden nodig zijn om het tot een goed einde te brengen, dan weet je ook dat de hoofdpersonages niet zo snel om het leven gebracht zullen worden, want ze zijn nodig in de grote finale.

De grote kracht van It is de clown Pennywise (Bill Skarsgård) die in riolen schuilt en kinderen grijpt. Je moet na de film thuiskomen en de drang voelen om te gaan kijken of Pennywise niet onder je bed zit, in je douche of zich achter je deur verschuilt. En rode ballonnen zijn voor altijd verpest. De scène waarin Pennywise een klein meisje zijn armen in lokt, ook al is ze moedig en verstandig en maakt ze aanstalten om weer weg te gaan, is een scène die de ouders in de zaal de stuipen op het lijf moet en zal jagen. Het is doordat de horror in deze film vaak komt van Pennywise in andere vormen dat we niet meer bang waren. Zoals één van de personages het ergens zegt: “Het is Derry. We zijn het wel gewend nu.”

It: Chapter Two werkt dan ook nog het best als drama. Want daar is Stephen King sterk in: haal alle horror weg en er blijven sterke personages achter. It is in se een verhaal over angsten en schuldgevoel, over die gevoelens waar we vaak een leven lang mee te kampen hebben, hoezeer we ook ons best doen om ze te bestrijden, om te veranderen. Het is op dat niveau dat It: Chapter Two ons hier en daar nog wél geraakt heeft.

Score: 6/10