Meestal proberen we ons te beperken tot het bespreken van films en series die we graag willen tippen. Er is immers keuze genoeg in het overaanbod en er is al miserie genoeg in de wereld dus wij leiden mensen liever naar wat we wél de moeite waard vinden. Maar voor All The Light We Cannot See maken we een uitzondering omdat het zo vreemd is hoe deze serie is kunnen mislopen. Dit had een betere serie moeten zijn.

Score: 5/10

Alle voortekenen leken nochtans gunstig. Het gelijknamige boek van Anthony Doerr uit 2014 won de Pullitzer Prize en Netflix leek kosten noch moeite te willen sparen voor de verfilming van dit project. Steven Knight, de man achter de succesreeks Peaky Blinders, schreef het scenario, James Newton Howard die al negen keer voor een Oscar werd genomineerd zorgde voor de soundtrack en Shawn Levy mag dan niet de meest getalenteerde regisseur zijn, met Stranger Things heeft hij wel bewezen dat hij degelijk werk kan afleveren. Ook bij de cast leek het goed te zitten, want Mark Ruffalo en Hugh Laurie zijn vakmensen met een mooi palmares en de debuterende actrice Aria Mia Loberti – die zelfs nooit eerder auditie had gedaan – kreeg de hoofdrol nadat Netflix doelbewust op zoek was gegaan naar een blinde of slechtziende actrice.

Dat laatste is immens belangrijk, want het verhaal draait rond de blinde Marie-Laure die met haar vader (Mark Ruffalo) in Parijs woont waar die curator is van het Natuurhistorisch Museum. Wanneer de Nazi’s Parijs binnenvallen, vluchten ze naar Saint-Melo waar een vervreemde oom (Hugh Laurie) woont. De Nazi’s hebben een bijzondere interesse in het duo omdat ze een waardevolle edelsteen uit het museum met zich hebben meegenomen. Hun oog valt al vroeg op Werner Pfennig (Louis Hofmann), een radiogenie, die kan helpen om uit te zoeken waar de radio-uitzendingen van Marie-Laure vandaan komen.

Te generisch

Het is moeilijk om er de vinger op te leggen hoe het dan toch is kunnen mislopen met deze verfilming. Er lijken gewoon, ondanks het aanwezige talent, weinig echt goeie keuzes gemaakt te zijn. De roman van Doerr kent heel wat fans en we willen die mensen graag geloven dat het hier om een krachtig en bijzonder verhaal gaat, maar wat er nu zo bijzonder is aan het boek is aan de hand van deze vierdelige serie niet af te leiden. Wat er volgens ons gebeurd is, is dat al datgene wat het boek zo bijzonder maakt, verloren is gegaan door de verfilming.

Netflix heeft volgens ons door zijn grote budget op het grootst mogelijke publiek willen mikken en heeft daardoor een ontzettend generische serie afgeleverd die niemand voor het hoofd kan stoten, maar ook niemand meer aanspreekt. Een grijsblauwe filter, een melige soundtrack die niet mis laat verstaan wat je voelen moet bij een bepaalde scène en een schattenzoektocht die wringt als een tang op een varken en van All The Light We Cannot See een nieuw avontuur van Indiana Jones lijkt te willen maken.

Iedereen in het Engels

Andere verhaallijnen zijn dan weer niet goed genoeg uitgewerkt. Graag hadden we meer gezien van de jeugd van Werner en Jutta (Luna Wedler) en ook van de band tussen de jonge Marie-Laure (Nell Sutton) en haar vader hadden we graag meer gezien. Nu is de uitwerking van die personages zo rudimentair dat het ook moeilijk wordt om met hen mee te voelen.

Het grootste euvel van de authenticiteit voor deze reeks is de taal. Bijna alle personages in deze reeks zijn Frans of Duits, en toch spreken ze met zijn allen Engels. Engels met accenten die het niet beter maken. Dat net Netflix, dat naam heeft gemaakt met fictie in lokale producties in de eigen taal, voor die keuze opteert – om op die manier bekendere namen aan de serie te kunnen verbinden, vermoedelijk – is vooral jammer en doodt de identiteit van de personages.

Licht in donkere tijden

Er zijn gelukkig ook lichtpuntjes, maar ze zijn te zeldzaam. Aria Mia Loberti verricht uitstekend werk in haar eerste rol, Mark Ruffalo is degelijk, maar blinkt niet echt uit. Samen hebben ze enkele momentjes die het koesteren waard zijn, zoals wanneer haar vader stap voor stap een maquette uitbouwt zodat zijn dochter haar weg zou vinden in de nieuwe stad. Ook mooi is het personage van Hugh Laurie, een oud-oorlogsheld die al jaren zit weggestopt op zijn zolder en zijn huis niet meer uitkomt. Laurie zet de man geloofwaardig neer en vindt het licht in zijn bestaan in de vorm van Marie-Laure.

Ook mooi is de thematiek van het zoeken naar licht in donkere tijden, of dat nu te vinden is in een stem die Twintigduizend Mijlen Onder De Zee voorleest met gevaar voor eigen leven, of in de wetenschap dat aan alle donkerte vroeg of laat ook weer een einde zal komen. Maar de mooie momenten in All The Light We Cannot See zijn te zeldzaam en te kort om een indruk na te laten.

Het eindresultaat is dodelijk saai en dat is jammer als je ziet hoe veel capabele mensen aan deze reeks hebben meegewerkt. Dit had een betere serie moeten zijn, maar momenteel is het niet deze Netflixtitel maar wel onze kerstboom die voor het licht in ons leven zorgt.

De vier afleveringen van All The Light We Cannot See zijn te bekijken via Netflix.