Meer dan 2.000 jaar geleden, zelfs Jezeke was nog niet geboren, zo ver terug in de tijd gaat Assassin’s Creed Origins. Nadat de vorige editie in Londen volgens de normen van de game vrij dichtbij de moderne tijd kwam, wanen we ons nu in een tot leven gekomen museum. En tussen de miljarden zandkorrels van de woestijn in het Oude Egypte is de beste Assassin’s Creed tot op heden uit de grond geschoten.

Een nieuwe Assassin’s Creed, dan zijn de verwachtingen altijd hoog gespannen. De game is al enkele edities bezig om een groter publiek aan te spreken, maar de sprong naar het Oude Egypte was op dat vlak best gewaagd. Niet voor Ubisoft, want vorig jaar namen ze ons al mee naar de oertijd in Far Cry Primal. Maar een Assassin’s Creed in de tijd van de holbewoners zou wat vreemd zijn. En dan is Egypte als bakermat van de beschaving de ideale plaats om de eerste Assassins te laten opstaan.

Ongeziene vrijheid

Wanneer je in die gigantische zandbak rondloopt heb je niet veel nodig om interesse te krijgen in de geschiedenis. Als een tijdreiziger ligt het land van Cleopatra aan je voeten, en je krijgt een ongeziene vrijheid om de omgeving te verkennen. Op dat vlak doet Assassin’s Creed Origins het al beter dan z’n voorganger in Londen. Weet je nog hoe je daar voortdurend vijandige bendeleden op je hoorde schelden en hoe ze je dreigden aan te vallen wanneer je gewoon eens even toerist in het Victoriaanse Londen wou uithangen? Hier kan je ook worden aangevallen, maar buiten de vijandige zones zijn je tegenstanders veel minder agressief.

Laten we even beginnen met het verhaal te situeren. Bayek is nu al één van de meest interessante hoofdpersonages waarmee je Assassin’s Creed zult gespeeld hebben. Het is zo’n figuur die veel heeft meegemaakt en nu belust is op wraak. Zijn verleden is in het begin een schim, maar via tussenscènes leer je wat er met hem gebeurd is. Een heel persoonlijke toets dus, maar uiteraard is ook het bekende recept aanwezig. De politieke situatie in de laatste dagen van het Oude Egypte voor de ooit zo machtige beschaving door het Romeinse Rijk zou worden opgeslorpt. De laatste farao’s wankelen dus, en de wereld heeft voor het eerst Assassins nodig.

Beste ooit

We hadden in onze preview al geschreven dat dit wel eens de beste Assassin’s Creed ooit kon zijn, en daar blijven we bij. Niet dat deze game zo extreem veel beter is dan z’n voorgangers, want dat zou een beetje oneerbiedig zijn – en we hebben vorige keer ook geschreven dat Syndicate de beste tot dan was. Op een bepaald moment kan een game alleen nog maar beter worden dankzij details, en dat heeft Origins voor ons op alle vlakken gedaan.

De belangrijkste verbetering zit voor ons in de manier waarop het verhaal zich ontplooit. Als je naar de kaart van Egypte kijkt, weet je totaal niet wat te verwachten. De legende toont wat je kunt doen, maar daar stopt het ook. In Londen twee jaar geleden was de kaart verdeeld in enkele stadsdelen waar dezelfde soorten missies terugkeerden, en er stond zelfs telkens bij hoeveel missies je per type moest vervullen. Dat maakte de game heel lineair en op termijn wat repetitief, een kritiek die voor veel Assassin’s Creed-games in het verleden opging.

Syndicate was al een verbetering op dat vlak, maar Origins gaat nog veel verder. De vrijheid die je hebt is ongezien. In september werd de pers in Londen samengeroepen om een eerste keer te proeven van de game. In de catacomben van een hotel, ver van het daglicht, werden we samen met andere journalisten opgesloten om netjes naast elkaar gezeten de game te spelen. Vier uur later hadden we allemaal een ander verhaal te vertellen. We vertrokken op hetzelfde punt, maar als je na tien minuten eens zou rondkijken, wist je gewoon dat iedereen ergens anders mee bezig was.

Dat is het meest revolutionaire aan het spel. Je kan urenlang in één gebied rondlopen en toch je eigen verhaal maken. Het hoofdverhaal is het enige wat je verbindt met de andere spelers. En je kiest zelf wanneer je die missies speelt. Zo word je soms op een kameel in de woestijn gedropt en moet je een hele weg naar een missie afleggen. Maar onderweg kom je nieuwe avonturen tegen, en het is aan jou om te beslissen of je daar wat tijd aan besteedt. De zijmissies van dit spel zijn allemaal verhalen op zich en ze lonen de moeite om gespeeld te worden. Dat soort missies konden we vroeger vaak op één hand tellen.

Komen er dan totaal geen dingen terug? Tuurlijk wel, maar alles is zo goed ingekleed dat het amper opvalt. Uiteindelijk is de basis van het spel dezelfde gebleven: gebieden synchroniseren, kampen veroveren, belangrijke figuren vermoorden, schatten plunderen, … Maar het geheel is zo sterk in elkaar geknutseld dat je nooit het gevoel hebt dat het spel uit blokken bestaat die je moet uitspelen.

Alles leeft

Ook tijdens de game gaat alles een eigen leven leiden. De makers hebben zoveel oog voor detail gehad dat de hele omgeving tot leven komt. Zo heeft iedere persoon een eigen verhaal, maar let ook op de vele wilde dieren die er leven. Van steenbokken en gieren tot nijlpaarden, hyena’s en krokodillen. Ze zijn helemaal geen onderdeel van het decor. Kom je te dicht, dan kunnen ze je aanvallen. En soms kan het gebeuren dat midden in een gevecht een krokodil je plots een handje komt helpen, omdat je in zijn territorium bent terechtgekomen. Of als je pech hebt, valt hij jou natuurlijk aan.

Die gevechten zijn ook realistischer geworden. Nog steeds kies je zelf of je voor de agressieve aanpak gaat of je als sluipmoordenaar te werk gaat. Dat laatste is nog steeds het leukste, maar de gevechten zelf zijn ook zodanig verbeterd dat het soms eens leuk is om een horde vijanden met je wapens te lijf te gaan. Geen echte vuurwapens natuurlijk, behalve pijl en boog, maar wel messen, speren en knotsen. Je kan ook gewoon vanop je kameel aanvallen en vijanden onder je de genadeslag proberen verkopen. Ze zullen er dan wel alles aan doen om je van je kameel te laten vallen. Alles voelt dat tikkeltje natuurlijker aan dan vroeger.

Natuurlijk zijn er hier en daar ook een paar bugs in de game. Dat is logisch in een spel van deze omvang, en dat is niks wat een goede patch niet kan verhelpen. Zo zijn ook wij wel eens plots uit het spel gesmeten, maar dat bleef bij één keer en het is slechts één van de weinige momenten dat we even gevloekt hebben. We hebben het spel overigens niet getest op de nieuwe, krachtige Xbox, dus daar kunnen we niks over vertellen. Maar wees gerust, ook als je over een Playstation 4 beschikt, maakt deze game voortdurend indruk.

Conclusie: 9,5/10

De hoogste score die we ooit voor een Assassin’s Creed hebben gegeven, en bewust hebben we de perfecte score laten liggen om de makers de kans te geven volgende keer nog sterker uit de hoek te komen. Hoe ze dat moeten doen, weten we niet. Het zal weer van details afhangen. Assassin’s Creed Origins is de meest complete game uit de reeks die heel wat problemen uit het verleden heeft opgelost. Bovendien is het spel nu nog wat toegankelijker geworden. Wie nog nooit een Assassin’s Creed gespeeld heeft, krijgt hiermee de perfecte introductie.

En nu kunnen we dus beginnen speculeren over de toekomst. Waar zal de teletijdmachine van Ubisoft ons volgende keer mee naartoe nemen? Misschien terug wat dichter bij huis? Of opnieuw een tot op heden donkere vlek die we alleen uit de geschiedenislessen kennen? Het spel heeft volgend jaar overigens nog iets extra in petto: een gratis download die van de game een interactief museum maakt. Het decor uit het spel wordt een museum waarin je kunt zien hoe ze bijvoorbeeld een mummie maakten. Assassin’s Creed op school? Het zit er meer dan ooit in.

Tot dan ben je wel even zoet met de game. Er is ons verteld dat je met het hoofdverhaal alleen al vijf volle dagen bezig bent, en dan zijn er nog al die zijmissies die stuk voor stuk de moeite waard zijn. Voor gamejournalisten is dat wat lastig, want dit najaar is bijzonder druk en er wachten nog tal van reviews. Maar als het straks met de feestdagen even rustiger wordt, dan weten we nu al dat Assassin’s Creed Origins één van die games is die we opnieuw zullen opnemen. We willen immers weten hoe het met Bayek afloopt.