Er is veel veranderd voor Bent Van Looy sinds hij drie jaar geleden zijn solodebuut Round The Bend uitbracht. Hij is onverwacht papa geworden van het bijna-kerstkind Harper (geboren op 23 december 2014) en hij ruilde zijn geliefde Parijs voor een stek in Antwerpen. Ondertussen werkte de coach in The Voice Van Vlaanderen ook aan zijn tweede soloplaat, Pyjama Days. En over die plaat wilden wij ’t wel eens hebben met ‘m.
Bent Van Looy: Een Pyjama Day is voor mij een dag waarbij je de deur dicht laat terwijl buiten de wereld onverschrokken verder raast. Je doet waar je zin in hebt of doet net helemaal niets en je laat jezelf toe om een nieuwe wereld te ontdekken in je eigen kamer. Dat was wel een fijne metafoor om de plaat als titel mee te geven: een nieuwe wereld in mijn eigen muzikale kamer.
In de perstekst staat te lezen “Nooit eerder heeft hij zichzelf en de luisteraar zo vertrouwd.” Dat klinkt alsof je geen angst hebt om jezelf en je muziek te presenteren, maar dat klinkt ook alsof je dat vroeger wél had. Of zoals je in My Escape zelf zingt: “But as far as I’m concerned/I couldn’t be more pleased/To be just me/Finally” Die “Finally” is belangrijk.
Van Looy: Dat klopt, ik sprak onlangs met een journalist die me ook al had geïnterviewd in de beginperiode van Das Pop, pakweg vijftien jaar geleden, en die zei me dat hij met een andere Bent Van Looy zat te spreken en dat klopt wel, geloof ik. Vroeger maakte ik me voortdurend zorgen over wat andere mensen van me zouden denken, maar dat gevoel is weg. In mijn geval was de oplossing eenvoudig: ouder worden. Met het ouder worden is dat gevoel verdwenen en ben ik zelfzekerder geworden over wie ik ben en wat ik doe.
Dat blijkt misschien ook wel uit het feit dat je coach bent in The Voice Van Vlaanderen. Als coach zeg je daar toch tegen die kandidaten “Ik ben ervan overtuigd dat ik jou dingen kan leren.”
Van Looy: Ik weet niet of het dat is. Het leuke aan coach zijn in The Voice is dat je in een wisselwerking treedt met je kandidaten. Ik leer ook zelf dingen bij in mijn rol als coach. Maar het is wel waar dat ik op zulke aanbiedingen nu ‘ja’ durf zeggen terwijl ik ze vroeger wellicht had laten passeren. Ik heb de laatste jaren heel veel verschillende dingen gedaan: radioprogramma’s, coach in The Voice, schilderkunst, mode en het ontwerpen van een wijnetiket en het schrijven van columns voor Humo. Daar zit niet echt een strategie achter, eerder een nieuwsgierigheid: ik wil overal eens van proeven, op een tram springen die ik nog nooit genomen heb om te zien waar ik zal uitkomen. En dat heeft weer met die zelfverzekerdheid te maken, ik weet dat ik wel min of meer op mijn pootjes terecht zal komen en blijkt het mijn ding niet te zijn, dan doe ik het gewoon niet meer.
Onlangs zond Canvas de Belpop over Soulwax nog eens uit. En daarin zeg jij, huidige drummer van Soulwax: “Drummen is misschien wel hetgene dat ik het allerliefste doe en het beste kan.” Het is een beetje raar dat het net dan datgene is waarmee weinig mensen jou associëren omdat we het je zo weinig zien doen.
Van Looy: Ja, ergens wel, maar ik heb de afwisseling nodig. Ik drum ongelooflijk graag, maar als ik enkel zou drummen zou ik snel doodongelukkig worden, in een soort van tunnelvisie terechtkomen. En omdat ik het nu weinig doe, geef ik alles die keren dat ik het wel doe. Dan doe ik het vol overgave.
De ironie achterwege
Maar laten we ’t eens echt over de plaat hebben: Pyjama Days klinkt een stuk minder sober als Round The Bend van een paar jaar geleden, ze klinkt rijker en veelzijdiger.
Van Looy: Dat heeft twee redenen: bij Round The Bend was het echt de bedoeling dat ik mezelf als soloartiest zou presenteren, voor het eerst. Het was dus ook echt de bedoeling dat we van Round The Bend een sobere pianoplaat zouden maken. Er is wel wat begeleiding op die plaat te horen, maar het is toch vooral piano en dat was de soberheid die ik toen nastreefde. Deze keer ben ik anders te werk gegaan: ik ben met dezelfde producer (Jason Falkner) in dezelfde studio te werk gegaan, maar deze keer had ik vooraf geen demo’s opgenomen en ben ik enkel met teksten en melodielijnen richting Los Angeles getrokken en nu heb ik de capaciteiten van de studio en de producer ten volle benut. Ik heb meer vertrouwd op het moment. Het fijne aan nummers schrijven is dat het soms gewoon gebeurt. Dat je je echt kan afvragen “Tiens, heb ik dat geschreven?”
Dat had ik bijvoorbeeld bij 30 Days Without Sun. En ook: hoeveel nummers je ook al geschreven hebt: je moet telkens weer van nul beginnen. Doorwinterde schrijvers hebben al eens gezegd dat ze niet weten hoe dat moet, een boek schrijven. Ik weet hoe ze zich voelen, je begint telkens opnieuw van nul, voor een wit blad.
Naast de kenmerkende Bent Van Looy-nummers horen we ook ballades, echte ballades. Je hebt dat lang niet durven opnemen.
Van Looy: Ik heb het lang niet gedurfd inderdaad, maar nu is het me wel degelijk gelukt om de ironie achterwege te laten. Met Sink Or Swim bijvoorbeeld ben ik heel erg blij.
Uit Sink Or Swim: “Settle for less/Or drown.” Tevreden zijn met minder, is dat de sleutel tot geluk?
Van Looy: Ik vraag het me af. Ik heb het wel vaker over geluk op deze plaat. Zoals ik al zei denk ik dat het je beter zal lukken gelukkig te zijn naarmate je ouder wordt. Je leert relativeren, denk ik, je weet beter wat je wil en wat je niet wil. Maar geluk komt je ook niet aanwaaien. In Downtown Train zing ik “Don’t all good things/come to those who wait” en daar bedoel ik uiteraard niet mee dat je gewoon op je krent moet blijven zitten en dat je dan uiteindelijk wel gelukkig zal worden, want dat is niet zo. Jaag het na en besef dat we niet allemaal Paris Hilton kunnen zijn. Al denk ik niet dat zij ongelooflijk gelukkig is, eerlijk gezegd.
Ik was geïntrigeerd door wat je schreef over One Way Dialogue: “Het relaas van een rare, eenzijdige briefwisseling met een meisje dat erg met de wereld in de knoop lag en hoopte dat ik die voor haar kon ontwarren.” Word je als publiek figuur vaak geconfronteerd met mensen in de problemen die denken dat jij hun oplossing bent?
Van Looy: Dat gebeurt vaker dan je misschien zou denken. Dat is het magische van popmuziek: op bepaalde momenten kan je denken dat een bepaald nummer echt over jou gaat en dat degene die het vertolkt perfect weet hoe jij je voelt. Af en toe heb ik al gereageerd op zulke mailtjes, maar ik heb er al vaak spijt van gehad.
In Wind Is Blowing zing je over hoe het vaderschap alles heeft veranderd. Je zingt ook “For so long/I’ve been running round in circles.” Leg het eens uit aan iemand die kinderloos is en voorlopig nog geen plannen heeft in die richting: is vader worden echt het doel van het leven?
Van Looy: Het is gek. Ik had ook geen plannen richting vaderschap, maar plots gebeurt het dan toch en het verandert alles. Wind Is Blowing heb ik geschreven over de periode net voor ik vader werd, het gaat dus over de verwachting. Het verandert alles. Puur praktisch, dat je in je agenda bijvoorbeeld rekening moet houden met dat nieuwe wezentje, maar ook gevoelsmatig: je bent plots verantwoordelijk voor het opgroeien van een mens. En het gekke is: plots weet je ook hoe dat moet, een kind opvoeden. Alsof je nooit anders gedaan hebt.
Telefoon van Soulwax. Of Niet.
Afsluiten wil ik met de vraag die iedereen zich afvraagt: je bent ook nog frontman van Das Pop en drummer van Soulwax. Heb je nog concrete plannen met één van die twee groepen?
Van Looy: Er zijn plannen voor allebei. Das Pop is nog niet ten dode opgeschreven, maar de plannen voor Das Pop zullen wel voor de verre toekomst zijn. Van Soulwax daarentegen kan ik elk moment een telefoontje verwachten. Of niet, natuurlijk. Met hen weet je nooit hoe het loopt.