Er is één film die op de Golden Globes alle aandacht naar zich toe zoog en dat was Three Billboards Outside Ebbing, Missouri. Ook in de recensies wordt de film alleen maar geprezen en hier en daar werd zelfs het woord “meesterwerk” gebezigd. Een groot woord, dat volgens ons niet echt van toepassing is op deze film. Want die is best oké, maar niet uitzonderlijk goed. We werden deze week zelfs meer geraakt door een kleine film die veel minder aandacht krijgt: Daphne.

Three Billboards Outside Ebbing, Missouri: Wat een geweldige serie had kunnen zijn, is nu een matige film

Er is één film die op de Golden Globes alle aandacht naar zich toe zoog en dat was Three Billboards Outside Ebbing, Missouri. Ook in de recensies die de voorbije dagen verschenen wordt de film alleen maar geprezen en hier en daar werd zelfs het woord “meesterwerk” gebezigd. Een groot woord, dat volgens ons niet echt van toepassing is op deze film. Want die is best oké, maar niet uitzonderlijk goed.

Three Billboards draait rond Mildred (Frances McDormand), een moeder wiens dochter verkracht en vermoord is. Van de dader is na zeven maanden nog steeds geen enkel spoor en dus bedenkt Mildred een uitzonderlijke manier om aandacht te vragen voor haar zaak: ze huurt drie billboards aan de zijkant van een weinig gebruikt weggetje voor de lengte van een jaar om op haar affiches de laksheid van de politie aan te klagen. Meteen daarna botst ze met de ordehandhavers die via allerlei wegen proberen om Mildred te dwingen om de affiches neer te halen. En wanneer dat niet lukt, ontaardt het al gauw in een machtsstrijd langs beide zijden die ontaard in een negatieve spiraal van geweld.

Tot daartoe geen klachten, want het uitgangspunt is hoogst origineel en er wordt uitstekend geacteerd door Frances McDormand, maar ook door Woody Harrelson en door Sam Rockwell, die samen de politiemacht in de film vertegenwoordigen. Three Billboards Outside Ebbing, Missouri zou – met dezelfde cast en crew, graag – een meesterlijke televisiereeks geweest kunnen zijn, maar in deze film gebeurt te veel in te weinig tijd, waardoor het maar half gebeurt, of maar halvelings wordt aangeraakt waardoor we met een onaf gevoel, een gevoel van middelmatigheid, overblijven.

Zo zou het hoogst interessant kunnen zijn om het personage Dixon (Sam Rockwell) en de relatie met zijn moeder te doorgronden. Dixon zit vol haat en woede en de drang om die te uiten. Hij haat zwarten, hij haat homo’s en hij haat eigenlijk bijna iedereen. Maar waar die haat vandaan komt, daar wordt maar met een half woord naar verwezen. Hetzelfde verhaal met Mildred en haar ex: we weten dat hij haar mishandelde, wat ook zou kunnen verklaren waarom zij zo hard en zuur geworden is. En zoon Robbie (Lucas Hedges) moet tijdens een autorit vermelden dat hij depressief is sinds de dood van zijn zus, want anders hadden we ’t niet gemerkt. Jongens, zelfs over een datende dwerg zou je een interessante reeks kunnen maken terwijl het personage van Peter Dinklage nu blijft steken in een “We zullen eens lachen met de dwerg”-personage..

Stuk voor stuk zijn het interessante verhalen en interessante personages die niet in hun volle potentieel benut worden. Wel krijgen we flauwe mopjes over domme 19-jarigen (het poliomopje) en een visuele gag met een dwerg en een ladder.

Wat overblijft is gelukkig wel nog voldoende om van te smullen. Er wordt uitstekend geacteerd door Frances McDormand, maar doordat er zoveel aandacht naar die prestatie gaat zou men bijna vergeten dat eigenlijk vooral Woody Harrelson en Sam Rockwell het goed staan te doen. Woody Harrelson drukt zijn stempel op de film met redelijk beperkte schermtijd, Rockwell slaagt erin om een wel zeer ongeloofwaardige transformatie toch aannemelijk te maken.

Martin McDonagh (eerder maakte hij In Bruges en Seven Psychopaths), die de film geschreven en geregisseerd heeft, kreeg kritiek dat hij een racistisch personage probeert goed te praten in deze film. Dat is het dus niet. Wél wil hij vertellen dat we allemaal – ook Mildred – gevormd worden door omstandigheden en dat die ons ook over grenzen heen kunnen duwen, maar ook dat er in elk van ons wel goed schuilt.

Van ons mag een andere film de hoofdvogel afschieten binnenkort op de Oscars, maar Three Billboards Outside Ebbing, Missouri hoeft niet met lege handen naar huis. En de beste titel van het jaar: die prijs hebben ze alvast op zak.

Score: 6/10

Daphne: Daphne gaat over hoe iemand bijna onmerkbaar kan wegglijden in een depressie

Het meest werden we deze week – en bij uitbreiding dit jaar – geraakt door Daphne. In Daphne volgen we het titelpersonage door haar leven. De buitenwereld vindt Daphne cool en grappig, maar Daphne zelf kan steeds minder goed verbergen dat er iets scheelt aan haar. Dat die coolheid en die cynische humor alleen maar een pose is om te verbergen wat er allemaal scheelt.

Wanneer de film begint lijkt het nochtans alsof Daphne zich redelijk staande houdt. Goed, ze is een jonge dertiger, is vrijgezel en heeft regelmatig eenmalig seks met mannen die zich op café aanbieden, maar anno 2018 is dat nu ook weer niet zo vreemd. Daphne heeft een oude gsm, neemt zelden haar telefoon op en belt even zelden terug. In haar job in de keuken van een restaurant is ze behoorlijk goed, al is het vooral haar chef Joe (Tom Vaughan-Lawlor) die haar het hand boven het hoofd houdt en haar toenemende slordigheid door de vingers ziet.

Het is pas wanneer we zien dat ze zowat iedereen die haar wil helpen consequent blijft wegduwen, dat we ons zorgen om Daphne beginnen te maken. Haar moeder wil haar helpen met yoga en mindfulness, maar daar wil Daphne niks van weten. Als haar therapie wordt aangeboden nadat ze getuige was van een steekpartij gaat ze ook die uit de weg en wanneer ze met David (Nathaniel Martello-White) eindelijk eens een jongen ontmoet die meer in haar ziet dan wat betekenisloze seks en ook hem uit de weg gaat, weten we zeker: Daphne is depressief.

Het knappe aan Daphne is dat er nagenoeg geen plotontwikkeling is. Aan het begin van de film ging het ook al slecht met haar, maar zagen wij haar gedrag niet meteen als problematisch. Het toont aan dat mensen in een depressie dat lang en goed kunnen verbergen. Een depressie hebben wil immers niet zeggen dat je niet meer buitenkomt of nooit meer lacht. Er lopen allicht veel Daphnes rond in Londen. Emily Beecham (die we ook al in Into The Badlands en Hail, Ceasar! goed vonden) zet haar personage met zoveel naturel neer dat het lijkt alsof ze niet meer aan het spelen is, maar getransformeerd lijkt te zijn in Daphne. Hulde!

Trouwens, Daphne eindigt met een lichtpuntje. Het komt allemaal wel weer goed met haar. Daphne gaat over hoe iemand bijna onmerkbaar kan wegglijden én over hoe belangrijk die handvol mensen zijn die moeite voor je blijven doen, ook al duw je ze keer op keer weg.

Score: 7/10