Er is al veel geschreven plastiek in de oceanen, maar wat het effect daarvan is op de mens, is niet altijd even duidelijk. In een blogpost haalt de Canadese biologe Laura McDonnell het delicate onderwerp aan en legt ze uit waarom ze gestopt is met het eten van vis.

“Als je regelmatig vis eet, heb je ook al plastiek gegeten”, schrijft biologe Laura McDonnell in haar blogpost waarin ze verklaart waarom ze geen vis meer eet. Echt onlogisch is dat ook niet als je weet dat er naar schatting 244 miljoen kilogram plastiek in de oceanen zit. In 2050 zou er qua gewicht meer plastiek in de zee zitten dan vis.

We kennen de beelden van drijvende vuilnisbelten plastiek in de oceaan, maar dat is het eens het grootste probleem. De merendeel van dat plastiek is namelijk afgebroken tot kleine deeltjes die minder dan 5 millimeter groot zijn.

Vissen zien verschil niet

Als vissen in de oceanen op zoek gaan naar voedsel zien ze vaak het verschil niet tussen eten en plastiek. Ze zouden volgens onderzoek zelfs vaak de voorkeur geven aan het felgekleurde plastiek. En zelfs als ze kleinere visjes eten, hebben die vaak zelf plastiek gegeten. Uiteraard komt dat plastiek ook in ons lichaam terecht als wij dan die vissen eten.