De hype neemt toe, samen met de verwachtingen. Belgica, de vijfde film van Felix Van Groeningen, verschijnt woensdag in de zalen na een prijs te hebben gewonnen op het hippe Sundance Festival en als eerste Vlaamse film aangekocht te zijn door Netflix voor een wereldwijde release. Van véél films wordt beweerd dat ze een trip zijn. Bij Belgica is het echt waar.

We hebben Belgica gezien en toen we de zaal uitkwamen, moesten we als het ware even bekomen. Alleen al het feit dat deze film – die nog ingekort is geweest van vier tot twee uur – tot een goed einde is gekomen, is een klein mirakel. En dan is er nog de soundtrack die volledig geschreven is door Soulwax, een soundtrack die nu al op internationale interesse kan rekenen, tot bij de hipsters van Pitchfork toe.

De natte droom van de Dewaeles

Die soundtrack is sinds vandaag beschikbaar en toch is de naam Soulwax nergens op de hoes te bekennen. Stephen en David Dewaele hebben immers 15 nieuwe groepen gevormd. Het levert een op zijn minst eclectische soundtrack op die klinkt als de natte droom van de Dewaeles. Van disco tot slome reggae en rasechte dansmuziek tot snoeiharde punk en blues tot nummers in het Italiaans en het Turks: alles passeert wel ergens.

Het bekendste nummer van de soundtrack is tot nu toe – met dank aan Studio Brussel – How Long van The Shitz, de enige groep die twee keer passeert. How Long is een nummer dat ook doet denken aan wat Soulwax zelf deed in de jaren 90 toen er van beats nog geen sprake was. In de film symboliseert The Shitz dat jonge onbekende groepje dat de mond-tot-mondreclame rond de Belgica doet toenemen en van dat bruine café een hippe keet maakt.

Hoewel het in eerste instantie zo zou kunnen lijken is deze soundtrack geen dansplaat. Of toch niet alleen dat. Caoutchouc is goeie onvervalste disco en Diploma (met het schitterend getitelde Got Any Chris Rea?) lijkt wel een funky gitaartje van Nile Rodgers in zich te dragen terwijl de genaamde Danyel Galaxy echo’s oproept aan Kraftwerk. De bijna zeven minuten durende afsluiter van Noah’s Dark zou dan weer Chemical Brothers in een melancholische bui kunnen zijn.

Van Italië naar Turkijë

In zijn geheel is de plaat zo eclectisch dat zelfs het woordje eclectisch een nieuwe invulling krijgt. Light Bulb Matrix is dromerige reggae, een paar minuten later beland je middenin Turkse elektropop en nog even verder horen we hoe Kenji Minogue (ze zijn het echt) zouden klinken als ze uit Italië zouden komen, maar ze doen dat dan wel onder de naam Erasmus.

Het is op dat moment – na die meer zuiderse invloeden – wanneer je de gitaren niet meer verwacht, dat de korte, maar stevige punk van Burning Phlegm het hardst aankomt. Daar nog het meest bij aansluitend is They Live, door Soulwax zelf omschreven als “psychobilly madness” en dat is niet gelogen.

Nog heerlijk is de onder de naam Roland McBeth gecamoufleerde Roland Van Campenhout die de Seasick Steves van deze wereld het nakijken geeft op Don’t Wait Up For Me, het bewijs dat je ook blues dansbaar kan maken.

Voor echte muziekliefhebbers is de soundtrack van Belgica een waar cadeau, want er is niet één nieuwe band te ontdekken, maar ineens vijftien. Op net geen uur tijd ben je allerlei richtingen uitgestuiterd, het lijkt wel alsof een vreemdeling die je op reis bent tegengekomen je iPod vol heeft gezet met de muziek van een lokale muzikale scene. En dat is de ideale manier om naar Belgica te kijken en te luisteren: je laten meevoeren door wat er komt.