Muziek maken is soms ook worstelen. Zo’n worsteling heeft Geike Arnaert er nu op zitten waardoor er acht jaar kwam te zitten tussen haar eerste soloplaat ‘For The Beauty Of Confusion’ en haar nieuwe ‘Lost In Time’. Eén en ander viel in z’n plooi nadat Geike’s wegen kruiste met die van Joost Zweegers (Novastar).

Geike Arnaert: Ik ben begonnen aan een nieuwe plaat toen ik nog op tournee was met ‘For The Beaty Of Confusion’. Ik was toen al nummers aan het schrijven samen met verschillende mensen. Mensen uit Finland, Britten en Fransen. Ik wilde het Europees en elektronisch aanpakken, maar het voelde niet goed aan. Ik heb in die periode ook m’n zelfvertrouwen wel wat verloren: ik geloofde niet dat ik m’n job kende, het was tijd om iets anders te gaan doen enz. Die zoektocht heeft tot 2016 geduurd, toen ik Joost Zweegers heb leren kennen.

Jullie kenden elkaar dus nog niet?

Geike: Niet echt, nee. We kenden elkaar natuurlijk wel van ziens. Elkaar ook al wel eens tegengekomen in de wandelgangen en zo, maar we hadden nog nooit samengewerkt. Het eerste probeersel was meteen een song die er stond en waar iedereen een heel goed gevoel bij had. Voor mij is dat redelijk uitzonderlijk.

Uiteindelijk hebben we negen van de elf songs op deze plaat zo samen gemaakt. Voor mij lijkt het soms alsof Joost kan toveren. (lacht) Ik weet dat dat niet zo is, dat het resultaat puur voortkomt uit hard werken. Maar Joost kan songs helemaal ombouwen tot iets anders. Lost In Time, de titelsong, is zo ontstaan. Het was een heel donkere song, maar uiteindelijk heeft Joost dat helemaal kunnen keren. Nu is het een song over de kracht van mensen, opnieuw opstaan. Weten dat er na een dal wel weer een piek zal komen.

Tijdloos

‘Lost In Time’, de plaat, klinkt veel puurder, minder elektronisch en minder aangekleed dan de vorige plaat.

Geike: We hebben een aantal try-outs gedaan met de nieuwe songs enkel op piano. Dat gevoel, die puurheid, wilden we wel graag bewaren. Er is best nog wel wat veranderd aan de songs in de productie, maar we wilden deze keer geen elektronica. Ik wilde iets tijdloos maken.

Ik ben zelf 33 jaar nu. Dat is de leeftijd die je had toen je eerste soloplaat uitkwam. Ondertussen ben je er 40. Maakt dat een verschil in hoe je je voelt of in het leven staat?

Geike: Ik vind elke leeftijd heel interessant en ik heb zeker geen schrik van ouder worden. Ik heb het gevoel dat ik beter 40 ben dan dat ik 33 kon zijn. Met de jaren leer je meer en meer relativeren. Je grote keuzes zijn gemaakt en je gaat ergens voor, je gaat veel meer rechtdoor. Ik ben heel onzeker, maar ik ben daar wel in gegroeid. Zeker in de samenwerking met andere mensen is het heel belangrijk dat je open bent om samen iets te kunnen maken. Vroeger hield ik alles halsstarrig zo lang mogelijk voor mij, uit onzekerheid. Dat ging toen echt gepaard met slapeloze nachten. Nu weet ik dat ik door te delen sneller vooruit kan raken.  

Acht jaar is lang hé, in het razend snelle muzieklandschap van vandaag.

Geike: Ik heb er wel over nagedacht hoor, of de mensen me nog wel zouden kennen. Of het niet té lang geleden was. Of er nog wel iemand op mijn plaat zat te wachten. Bij elke plaat moet je een beetje heropbouwen. Nu kwamen we van iets verder. In tussentijd heeft Zoutelande wel wat geholpen, maar die song staat wel ver van wat ik zelf doe. Er gaat gewerkt moeten worden, maar ik vind dat niet erg.

Dat heb je altijd in interviews laten horen hé: muziek maken is vooral hard werken en volhouden.

Geike: Een plaat maken is hard werken. Ook nu is het weer een lange weg geweest. Ik ben ook wel blij dat ik de stap heb gezet om terug muziek te beginnen maken. Niet dat ik die schijnwerpers nodig heb, liever niet zelfs, maar ik ben gewoon zangeres. Al van kindsaf. De behoefte om dingen te schrijven en dingen te maken zit erin en de rest neem je er dan maar bij. Ik denk dat de meeste mensen ondertussen wel weten dat ik in de dagelijkse omgang heel introvert en verlegen ben. Ik heb gemerkt dat ik ook op het podium niet hélemaal kan ontspannen, maar het is wel de plek waar ik wil zijn.

Afgelopen zomer stond je op Rock Werchter met songs die niemand kende. Je hebt dat ook in De Roma gedaan, maar dat lijkt me daar dan een meer gepaste setting voor.

Geike: Ik heb het op alle festivals zo gedaan, maar Rock Werchter was wel het grootste. Ik heb toen alleen maar nieuwe songs gespeeld. Ik sta er nog altijd achter, maar het is een feit dat ik het mezelf en het publiek daarmee niet bepaald makkelijk heb gemaakt. Ik heb er geen spijt van. Ik vind dat een publiek ook wel eens uitgedaagd mag worden.

Opnieuw een pad

Ik vind jouw periode bij Hooverphonic nog steeds de beste, met voorsprong. Maar die songs zing je zelden of nooit live.

Geike: Ik heb er nog niet echt de noodzaak toe gevoeld. Toen Mad About You in de Eregalerij van Radio 2 werd bijgezet, heb ik het daar wel gezongen en ik vond dat best wel fijn. Maar voor mij moeten de songs die ik solo breng in een geheel passen. En de songs van Hooverphonic horen daar voor mij momenteel niet bij. Ik moet er de juiste versie voor hebben en er zin in hebben. En dat kan wel eens variëren.

Hoe kijk je terug op die periode? Ze gaat altijd onlosmakelijk verbonden blijven met je naam.

Geike: Eerlijk gezegd kijk ik heel weinig terug. Ze ligt ver achter mij. Het is door interviews te doen dat dat altijd weer even bovenkomt. (lacht) Het is deel van mijn verleden, ik ben er dankbaar voor en trots op, maar het staat ver van mij.

Het gaat vaak over de liefde op ‘Lost In Time’.

Geike: Liefde in al zijn vormen, inderdaad. Het is een fijn en rijk onderwerp. Op de vorige plaat zat veel meer kwaadheid, nu is het warmer. De teksten zijn veel minder abstract ook. Op de eerste plaat heb ik me misschien inderdaad, zoals in recensies geschreven werd, wat meer willen verstoppen. Maar voor mij was het telkens wel heel duidelijk waarover een bepaalde tekst ging en waarom ik die geschreven heb.

In Sirens Call klinkt het “Are you watching me/Cause every step I take/Is like falling forever.” Dat is veel minder warm.

Geike: (lacht) Ja, dat is één van die songs die verbonden is met de periode waarin ik vol twijfel zat, alles aan de kant heb geschoven en het best wel moeilijk was. Er kwam veel onzekerheid kijken bij die stappen terug.

Is er een song die jou nu om welke reden dan ook meer aan het hart ligt dan de andere?

Geike: Als ik er één moet kiezen zou ik Sea Of Fools zeggen omdat het de eerste song is waar Joost en ik samen aan gewerkt hebben waardoor ik terug een pad zag, een pad dat voor mij goed aanvoelde.

‘Lost In Time’ is nu uitgebracht door Sony. De live data van Geike zijn terug te vinden via haar Facebookpagina.