Van de ene dag op de andere lijkt het wel winter geworden buiten. Hoog tijd dus om de warmte gaan op te zoeken in de cinema. Van de nieuwe releases van deze week zijn we niet al huppelend weer buiten gelopen, maar ze zijn ons wél bijgebleven en hebben ons alweer ettelijke uren entertainment gebracht. Onze aanraders: Doctor Sleep en Sorry, We Missed You.
Doctor Sleep: hoe zou het zijn met Danny uit The Shining?
Het wordt vreemder en vreemder in het Hollywood van vandaag. Soms maken we ons druk in het gebrek aan lef dat de filmindustrie vandaag kenmerkt, soms staan we ook verwonderd van de hoeveelheid lef die ze tentoonspreiden. Dat tweede gevoel hebben we bij Doctor Sleep, een sequel op The Shining, de klassieker van Stanley Kubrick uit 1980.
1980, dat is bijna veertig jaar geleden. Dat wil dus ook zeggen dat het overgrote deel van de mensen die vandaag naar de cinema trekken The Shining nooit gezien hebben en misschien zelfs niet kennen. Toch willen we aanraden om voor Doctor Sleep er toch The Shining nog eens bij te nemen, want deze film refereert redelijk letterlijk aan die eerdere.
Doctor Sleep – gebaseerd op de gelijknamige roman van Stephen King uit 2013 – begint niet ver na de gebeurtenissen in het Overlook Hotel in 1980 met de getraumatiseerde kleine Danny. Danny en zijn moeder zijn naar Florida verhuist en de kleine jongen praat amper nog. Tot hij leert om in zijn eigen hoofd kistjes te gebruiken om de geesten die hem achterna zitten in op te sluiten.
Enkele loshangende verhaallijnen – van verdwenen kinderen tot een jonge vrouw met een hoed die in een soort van commune leeft – komen bij elkaar wanneer we leren dat de leden van The True Knot geesten zijn die zich voeden aan de stoom van andere kinderen die over het talent van de shining beschikken. Zolang ze dat kunnen blijven doen, beschikken de geesten over het eeuwige leven en door de kinderen pijn te doen en angst aan te jagen wordt de stoom gezuiverd. De volwassen Danny (Ewan McGregor) wordt bij de gebeurtenissen betrokken wanneer hij de jonge Abra (Kyliegh Curran) leert kennen en zij het doelwit wordt van Rose (Rebecca Ferguson), de leider van The True Knot.
Regisseur, monteur en scenarist van dienst is Mike Flanagan en naast enkele weinig memorabele horrorfilms is hij ook degene die in 2018 zo’n succes maakte van The Haunting Of Hill House. Dat is eraan te merken, want Doctor Sleep is, hoewel de horrorelementen duidelijk aanwezig zijn, ook subtiel en menselijk. Geen jump scares en bloedbaden hier.
Voor ons ging Doctor Sleep naast Dan die met zijn trauma’s probeert om te gaan ook over mensen die zich anders voelen en die hun anders-zijn krampachtig proberen te verbergen en over mensen die gewoon méér voelen dan anderen. Over mensen met talenten. En over onze relatie met sterfelijkheid.
Stephen King was destijds geen fan van de versie die Stanley Kubrick van zijn roman had gemaakt. Het was zelfs zo erg dat hij The Shining in 1997 zelf herschreef naar een minireeks voor televisie. Toch wist Mike Flanagan de grote King te overtuigen van het feit dat er voor deze film toch gerefereerd zou moeten worden aan de originele verfilming uit 1980, temeer omdat alle scènes en visuele vondsten die in ons culturele geheugen zitten ingekapseld dingen zijn die door Kubrick tot leven zijn gebracht.
Dat levert soms rare scènes op, want we zien scènes die als het ware gekopieerd zijn uit de film van weleer, maar tegelijkertijd geen kopieën zijn, maar scènes die zijn nagespeeld door acteurs die lijken op de acteurs van weleer. We zien Dan een gesprek voeren met iemand die voor hem zijn vader is, maar duidelijk geen Jack Nicholson is waardoor het personage moet blijven herhalen “Volgens mij verwar je me met iemand anders.”
Raar dus, maar naast een ode is dit ook de vervolmaking van een cirkel, zoals ook bij Blade Runner 2049 het geval was. De grote finale speelt zich dan ook onvermijdelijk af in het Overlook Hotel.
Als kijker weet je tijdens dit 2,5 uur durend epos niet altijd wat echt is en wanneer je in het ootje wordt genomen door andermans geest en in die zin is Doctor Sleep ook verwant met een film als Inception. We verwachtten niks op voorhand, maar we kregen een entertainend en slimme film die méér is dan een sequel op The Shining en méér is dan zomaar een horrorfilm. Doctor Sleep mag er best wezen.
Score: 8/10
Sorry, We Missed You: deze keer zijn u en ik de schuldigen
Sinds we Sorry, We Missed You zagen op Film Fest Gent voelen we ons schuldig om de vele pakketjes die we al bestelden via bol.com, Coolblue, Zalando en consorten. Ze zijn niet meer weg te denken: de bedrijven die beloven je bestelling de volgende dag bij je op de drempel te brengen zolang je bestelt voor 23 uur de voorgaande avond.
Wat we dan wel even vergeten is dat er een hele grote groep mensen ’s nachts onze pakketjes moet staan inladen in een gigantisch magazijn om vervolgens overwerkte, onderbetaalde en onder stevige stress staande koeriers onze pakjes moeten brengen. Dus als uw koerier aanbelt en alweer verdwenen is voor je aan de voordeur bent: het is omdat ze ’s avonds ook nog even naar hun gezin zouden kunnen of even op hun zetel willen hangen om wat te Netflixen.
Sorry, We Missed You vertelt het verhaal van Ricky (Kris Hitchen) die vol goeie moed aan zijn nieuwe job begint. Hij gaat zelf een lening aan om een busje te kunnen kopen, want op de lange termijn is dat beter dan er eentje te huren van het bedrijf waarvoor hij werkt. Aan zijn zijde in het leven staat Abbie (Debbie Honeywood had nooit eerder geacteerd) die bejaarden thuis gaat verzorgen om hen zo lang mogelijk in hun eigen huis te kunnen houden. Samen hebben ze een puberende zoon (Rhys Stone) en een schattige dochter (Katie Proctor).
Geen grote helden de verhalen van Ken Loach, wel een doodgewoon tweeverdienersgezin die ook maar gewoon hun weg door het leven probeert te ploeteren. Paul Laverty, de vaste scenarist van Ken Loach, baseerde het verhaal gedeeltelijk op de ervaringen van Don Lane, een koerier voor de firma DPD (die ook in België koeriers heeft) die stierf in januari 2018 nadat hij door was blijven werken ondanks ziekte omwille van de drukte rond de kerstperiode in de sector. Hij had al verschillende afspraken in het ziekenhuis om zijn diabetes type 1 te laten behandelen geskipt omdat hij beboet was door DPD nadat hij wél naar een afspraak was gegaan en daardoor niet al z’n pakjes had kunnen afleveren.
Dat zien we ook in de film: ziekteverlof of vakantie bestaat amper of niet en wie z’n doelen niet behaalt om welke reden dan ook wordt beboet.
Het is trouwens niet alleen in de sector van de pakjeskoeriers dat het huilen met de pet op is, ook Abbie is als thuisverpleegster gebonden aan een te strak schema, kan niet meer naar behoren voor de mensen zorgen en moet haar busticketjes voor de verplaatsing naar haar klanten zélf betalen.
Het is de boodschap die Loach er op zijn 83e keer na keer probeert in te hameren, maar deze keer komt ze harder binnen dan in de meeste van zijn andere films. Deze keer zijn het immers niet De Overheid of De Bedrijfsleider die de schuldige zijn van deze wantoestanden, maar u en ik. We leven met z’n allen in een maatschappij waarin we alles snel en comfortabel willen en waarin we er niet bij stilstaan dat we zo geld boven tijd verkiezen en (onze eigen) welvaart boven welzijn.
Sorry, We Missed You is geen film waar je blij buiten stapt, maar wie had dat ook verwacht? Wat ons betreft heeft Ken Loach hier één van zijn meest relevante films uitgebracht. De regisseur is een beetje de Bernie Sanders van de filmwereld: ook al hamert hij weer op hetzelfde nageltje, zijn boodschap is nog steeds niet doorgedrongen.
Score: 8/10