Ja, met velen waren ze, de fans die al maanden naar de Breaking Bad-film op Netflix uitkeken. We kunnen de horden fans geruststellen: de film is bevredigend sterk. Dat kan niet meteen gezegd worden van The Goldflinch. In dit geval raden we het boek van Donna Tartt eerder aan.

El Camino: A Breaking Bad Movie: alles wat Breaking Bad zo bijzonder maakte nu ook in een film

Vraag het aan iedere seriefan en in elk van hun lijstjes met favoriete series aller tijden zal Breaking Bad voorkomen. Die reeks van bedenker Vince Gilligan liep al in 2013 af. Al sindsdien liep Gilligan met het idee rond om een film te maken rond het lot van Jesse Pinkman, het personage van Aaron Paul. Hoe het met Walter White (Bryan Cranston) afloopt, was immers wel duidelijk bij de afloop van de reeks, maar voor Pinkman lag alles nog open.

Het was Breaking Bad dat Aaron Paul op de kaart zette als een pracht van een acteur. 5 keer werd hij voor een Emmy genomineerd als Acteur in een Bijrol van een Dramareeks, een prijs die hij drie keer won. Het is dan ook echt smullen om Aaron Paul nog één keer in deze rol te zien kruipen.

Ook Vince Galligan is door Breaking Bad een grote naam geworden in televisieland. Dat universum heeft hij uitgebouwd met Better Call Saul, een spin-off waar vooraf nogal smalend over werd gedaan, maar die eenzelfde hoog niveau haalt dan Breaking Bad destijds. En hoewel ook een film over een serie een slecht idee lijkt – ook al deed Deadwood het ook dit jaar en wordt er aan een prequel-film van The Sopranos gewerkt – is ook El Camino: A Breaking Bad Movie allesbehalve een mislukking.

Dat ligt meer aan de unieke beeldtaal die Gilligan zich eigen heeft gemaakt dan aan de nogal flinterdunne plot: Jesse Pinkman is op de vlucht. Sowieso bestaat het grootste gedeelte van de film uit flashbacks zodat we echt weten wat Jesse sindsdien heeft meegemaakt. Maar ook nu worden stilte en traagheid als troeven gebruikt, als stijlelementen. Voorbeelden daarvan zijn de heerlijke scènes waarin Jesse op zoek is naar het geld van Todd (Jesse Plemons) of de scène waarin Jesse en Todd de huishoudster van Todd begraven in de woestijn. Tel daar de heerlijke panoramashots van diezelfde woestijn bij en je voelt de magie van weleer weer.

Maar ook buiten die flashbacks is El Camino goeie cinema. De scène met de stofzuigerverkoper is vintage Breaking Bad en het pistoolduel in de schuur is ook om duimen en vingers bij af te likken. Het is net wanneer Gilligan van zijn verhaal afstapt en het gevoel heeft dat hij bepaalde personages nog even moet laten opdraven (meer naar het einde van de film toe) dat El Camino lichtjes teleurstelt. Tien minuten minder had de film sterker gemaakt.

Jesse Pinkman is altijd ons favoriet personage uit de reeks geweest. Allicht is dat omdat Pinkman in hart en nieren een goeie kerel is. Ook hier zien we ‘m geen geweld gebruiken als hij daar niet echt toe gedwongen wordt.

Nog één opmerking: de film is niet aan te raden voor wie Breaking Bad nooit eerder zag. Voor wie die serie nog in het vooruitzicht heeft liggen: wij zijn jaloers. En wat El Camino betreft: we zijn blij dat Gilligan zijn eigen universum niet in de vernieling heeft gewerkt.

Score: 8/10

The Goldfinch: Een bijzondere roman verfilmen is echt niet zo eenvoudig als het lijkt

Wij zijn het soort mens die op een woensdagvoormiddag of op een donderdag in de namiddag naar de film gaan omdat het nu eenmaal kan. Maar af en toe gaan we ook op zaterdagavond, deels als marteling, deels om eens te kijken hoeveel mensen er nog effectief naar de film gaan. Bij The Goldfinch in de UGC in Antwerpen zaten er welgeteld zes mensen.

Het is dan ook niet bepaald sexy: een verfilming van een boek dat de Pullitzer Prize heeft gewonnen, van 784 pagina’s met in de hoofdrol een schilderij van de Nederlandse schilder Carel Fabritius uit 1654. Ook al cast je dan Nicole Kidman en Ansel Elgort (van The Fault In Our Stars en Baby Driver): sexy wordt het nooit.

Toch is het verhaal van The Goldflinch (Het Puttertje in het Nederlands) wel aantrekkelijk: het draait rond de jonge Theo Decker (Oakes Fegley) die zijn moeder verliest bij een aanslag op het Metropolitan Museum in New York. Hij ontmoet er een man met een ring (Robert Joy) die hem naar de antiquair Hobie (Jeffrey Wright) drijft en naar de rijke familie Barbour – de familie van een schoolvriendje – die hem tijdelijk opvangen. Wanneer hij daar weg moet en bij zijn vader (Luke Wilson) in de woestijn van Las Vegas gaat wonen, raakt hij daar bevriend met Boris (Finn Wolfhard bekend van Stranger Things en It). En dan is er ook nog Pippa (Ashleigh Cummings).

Een intrigerend verhaal, maar intrigerende boeken, maken niet altijd intrigerende films. We hebben na het kijken van The Goldfinch hetzelfde gevoel dan bij Extremeley Loud And Incredibley Close: het boek is te bijzonder om het te kunnen vertalen naar beeld. The Goldflinch is daardoor een erg middelmatige film met erg middelmatige acteerprestaties geworden, die van Ansel Elgort en Sarah Paulson voorop. Dat de film niet helemaal ergerlijk wordt, is vooral te danken aan de jonge acteurs.

Score: 6/10