Een film kan voor verschillende doeleinden worden ingezet. Mark Ruffalo heeft duidelijk een bedoeling met zijn nieuwe film Dark Waters: hij wil informeren en verontwaardigen. Guy Ritchie heeft zijn nieuwe film The Gentlemen duidelijk louter als entertainment gemaakt. Niets mis mee. Maar de ene film slaagt wel beter in zijn missie dan de andere.

Dark Waters: verontwaardiging opwekken én tegelijkertijd een goed verhaal vertellen

Vanaf deze week loopt Dark Waters in de zalen, een film met een missie. Mark Ruffalo speelt in deze film de advocaat Rob Bilott. Bilott is een bedrijfsjurist die chemische bedrijven vertegenwoordigt en die net partner geworden is op zijn kantoor wanneer hij op kantoor het bezoek krijgt van Wilbur Tennant (Bill Camp).

Tennant is een kleine en eenvoudige boer uit Parkersburg, in West-Viriginia, het dorpje waar Rob Bilott oorspronkelijk vandaan komt. Hij is op korte tijd zowat al zijn koeien kwijtgeraakt aan sterfte en heeft opmerkelijke dingen vastgesteld na hun overlijden: hun organen waren helemaal opgeblazen, hun gebit verrot en meerdere koeien hadden gigantische tumoren in zich zitten. Tennant verdenkt DuPont, een gigantisch chemiebedrijf dat een stortplaats heeft gekocht aan de andere kant van het beekje dat zijn land scheidt van dat van hen.

In eerste instantie wijst Bilott de boer beleefd af, maar omdat Tennant een kennis is van zijn oma besluit de advocaat om toch eens een kijkje te gaan nemen. Van dan af aan is zijn nieuwsgierigheid geprikkeld en wil hij Wilbur Tennant helpen, maar gaat hij nog altijd uit van een vergissing of onwetendheid bij het chemiebedrijf. Het is pas wanneer Rob ontdekt dat DuPont al jarenlang willens en wetens het giftige, door de mens uitgevonden, PFAS/C8 gebruikt in de productie van Teflon-pannen en verspreidt via het drinkwater, dat hij echt ten strijde trekt.

Mark Ruffalo is naast acteur ook milieuactivist en weet zijn twee gedaantes in deze film perfect te combineren. Ruffalo kwam in Brussel voor Europa ook zijn nieuwe campagne Fight Forever Chemicals voorstellen en toonde hen de film. Hij pleitte bij de autoriteiten voor het verstrengen van de reglementering inzake chemische stoffen, want PFAS blijkt ook bij ons een probleem te zijn.

Dat Mark Ruffalo zelf producer is van deze film hoeft dan ook niet te verbazen. Het was ook hij die zijn goeie vriend Todd Haynes vroeg om de regie op zich te nemen. Haynes, die we kennen van esthetische films als Carol en Far From Heaven, heeft hier een doodgewone, maar tegelijkertijd oerdegelijke dossierfilm afgeleverd die niet zelden aan Erin Brokovich doet denken.

Als creatief product is Dark Waters degelijk, maar niet bijzonder, maar Haynes weet hoe hij een verhaal moet vertellen, Ruffalo is overtuigend als de ietwat sullige advocaat in zijn te groot kostuum én de film doet waarvoor hij gemaakt is: hij roept verontwaardiging en boosheid op en doet je nadenken over ethiek. Want hoewel de chemiereus altijd netjes binnen de grenzen van de wet blijft, voel je dat er wat wringt aan hun acties. En het zet je aan het denken: misschien is de wet niet altijd helemaal correct, volledig of – wat wil dat zeggen? – rechtvaardig? Wij moesten in ieder geval onderweg naar huis ook denken aan de 192 miljard EUR die in één jaar tijd vanuit België naar de belastingsparadijzen werd gesluisd.

Dat wij amper kunnen koken en dus ook geen Teflon-pan in huis hebben, stemde ons voor één keer dan weer heel blij. Maar ons plezier was van korte duur toen helemaal aan het einde van de film te lezen stond dat de chemische stof PFAS over de hele wereld in ons water en dus in ons lichaam te vinden is, en in 99% van alle diersoorten. Ja, Dark Waters is blijven nazinderen en dus is de missie van zijn makers geslaagd.

Score: 7/10

The Gentleman: Guy Ritchie doet zijn best om ons te overtuigen, maar ook zijn nieuwe film is lichtelijk irritant

Guy Ritchie kan nog wat leren van Todd Haynes. Haynes leverde met Dark Waters een andere film af dan we van ‘m gewend waren en deed dat goed. Hij deed wat van hem verwacht werd. Guy Ritchie schreef The Gentleman weliswaar zelf en deed ook wat er van hem verwacht werd, maar viel daarmee wel stevig in herhaling. De maniertjes van Guy Ritchie beginnen te vervelen, willen we maar zeggen. Dat daarenboven zijn verhaal ook nog rammelt deed de film geen goed.

De enige film waarmee Ritchie ons heeft weten te amuseren na Lock, Stock And Two Smoking Barrels (1998) en Snatch (2000) uit zijn beginjaren was The Man From U.N.C.L.E. (2015) van een paar jaar geleden. De humor deed die film goed én werkte daar ook. Eenzelfde iets probeert Ritchie hier te doen, maar hier wringt het langs alle kanten. Nochtans heeft hij wel schoon volk opgetrommeld om zijn film te bevolken.

Eén en ander begint wanneer Ray (Charlie Hunnam) onverwacht bezoek krijgt van Fletcher (Hugh Grant), een privédetective die een heel verhaal begint af te steken waarmee hij, zo wordt later duidelijk, Ray wil chanteren. Die Ray blijkt de rechterhand van een zekere Mickey Pearson (Matthew McConaughey), een grote marihuanadealer. Net nadat het gerucht zich verspreidt dat Mickey uit het milieu zou willen stappen wordt er in één van zijn farms ingebroken. Mickey vermoedt een complot en wil weten wie van zijn concurrenten zijn marktwaarde wil doen dalen.

Op zich een valabele en beloftevolle plot, zeker als je naar die cast kijkt. Helaas heeft Guy Ritchie blijkbaar geen betere manier gevonden om zijn verhaal te vertellen dan door Fletcher de hele boel aan Ray te laten vertellen in een lange, steeds onderbroken, dialoog. Filmfans weten dat zoiets een makkelijke truc is om te verhullen dat de scenarist geen andere manier vond om alle verhaaleindjes aan elkaar te knopen.

Dat vinden we hier dan ook niet zo vreemd. Er zitten zo veel dubbele bodems in The Gentlemen dat we er moe van zouden worden als we ze allemaal op elkaar zouden stapelen. Net zoals we moe van werden van de manier waarop Guy Ritchie ze allemaal op elkaar stapelde. Nog niet halverwege de film kon het ons al helemaal niet meer schelen hoe het nu precies allemaal in elkaar zat en wie nu wat wel of niet gedaan had.

Enkele lichtpuntjes vonden we nog wel in de aanwezigheid van Colin Farrell als Coach en Jeremy Strong (die sinds Succession niets meer mis kan doen) als Matthew. Dat Hugh Grant binnenkort ook weer te zien is in The Undoing, de mini-reeks van HBO, nadat hij ook al uitstekend stond te acteren in de BBC-reeks A Very English Scandal stemt ons optimistisch over diens carrièreplannen. We vergeven hem deze misstap.

Score: 5/10