Geld, het is zonder twijfel de menselijke uitvinding die al voor het meeste miserie heeft gezorgd in ons bestaan. De uitvinding die ervoor zorgt dat we onszelf verliezen. Dat we ons overgeven aan hebzucht. Binnen of buiten de lijntjes van de wet. Onze twee films van de week zijn illustraties waartoe dat kan leiden.

Hustlers: een mooie, maar wel lege doos

Dat gezegd zijnde: corruptie kan best wel aangenaam kijkvoer opleveren. Zeker als het verpakt wordt in een verhaal over strippers, zoals in Hustlers het geval is. De film draait rond de jonge stripper Dorothy (Constance Wu) – strippernaam Destiny – die om de eindjes en elkaar te kunnen knopen en om haar grootmoeder een aangename oude dag te kunnen bezorgen aan het werk gaat in Moves, een stripclub in New York City. Daar leert ze Ramona (Jennifer Lopez) kennen, een stripper die het strippen tot kunstvorm heeft verheven en door de bezoekers van de stripclub op handen wordt gedragen. Ramona neemt Destiny onder haar vleugels en samen verdienen ze bakken geld, tot aan de crash van 2008.

Daarna lopen de inkomsten terug: de bankiers en zakenmannen hebben nu eenmaal minder centjes om uit te geven en gaan bedachtzamer met hun geld om. Dus nemen Destiny en Ramona het lot in eigen handen en denken ze een systeem uit waarmee ze hun klanten toch nog veel geld afhandig kunnen maken zonder dat ze dat zouden willen gaan opbiechten bij de politie.

Het levert een entertainende film op die ons helaas wat onvervuld achterlaat. Een mooi verpakte, maar lege doos die zich onderscheidt van de concurrentie in de strippersscènes en de kleine pretjes zoals de aanwezigheid van Lizzo (met dwarsfluit), Cardi B (die zelf vroeger stripper is geweest) en Usher (in een zeer zelfrelativerende leuke scène).

Jennifer Lopez wordt ook overal geprezen voor haar prestatie als Ramona en zelfs getipt voor een Oscarnominatie. Het is waar: Jennifer Lopez is hier bovengemiddeld goed in haar rol, maar dat zegt vooral meer over haar gemiddelde rol dan over deze. Wél hebben we veel respect voor haar toewijding: Lopez leerde paaldansen voor deze rol – er staan zelfs video’s van de trainingen online – en liet daartoe een paal in haar huis installeren. Haar introductie in de film – uiteraard via een paaldansact – is hét onmiskenbare hoogtepunt van de film.

Het eerste gedeelte van Hustlers leunt sterk aan bij een film als The Wolf Of Wall Street: geld moet rollen en daarbij wordt niet op duizend dollar meer of minder gekeken. Nadien wordt het meer een Molly’s Game: een oplichtersfilm.

Entertainend, zoals gezegd, maar niets dat we niet eerder gezien hebben. Een film ook waarin Lorene Scafaria het interview tussen Dorothy en de journaliste (Julia Stiles) als iets te makkelijk lapmiddel gebruikt tussen de verschillende scènes. Het zorgt er wel voor dat we nooit vergeten dat Hustlers gebaseerd is op waargebeurde feiten.

Uiteindelijk is Hustlers niet meer dan een mooi verpakte film over op geld beluste strippers: doordat Ramona en Dorothy hun geld liefst uitgeven aan dure handtassen en bontjassen wordt het voor ons moeilijk om in het tweede deel echt met hen mee te leven. Dat lukte eigenlijk enkel bij de pogingen van Dorothy om het vak de rug toe te keren. Om te zien hoe zij pech had in het leven en niet aan een nieuwe job kon raken, ondanks verwoede pogingen.  

Deze film wordt nu hier en daar geprezen als een pamflet over female empowerment, maar dat is toch iets te veel eer voor een film die uiteindelijk ook maar weinig meer biedt dan een verhaal over corruptie en afzetterij verpakt in fijn entertainment. Het is eerder Beautiful People van Ed Sheeran dan Who Run The World (Girls) van Beyoncé.

Score: 7/10

The Laundromat: een poging om het hele gedoe rond de Panama Papers bevattelijk te maken

Als tweede hebben we deze week nog eens een Netflix-film. Steeds vaker zit er tussen de middelmaat toch weer een bekijkenswaardige film. Binnenkort zijn er The Irishman en Marriage Story en een nieuwe film van Steven Soderbergh willen we ook altijd een kans geven.

In The Laundromat (vertaling: de wasserette) probeert Steven Soderbergh heel veel. Hij probeert heel het systeem achter de Panama Papers duidelijk te maken. Het wegsluizen en witwassen van geld via postbusbedrijven, het hele systeem van banken en advocaten dat eraan meewerkt enz. Tegelijkertijd probeert hij én slachtoffers én daders een gezicht te geven. Dat allemaal in 93 minuten is een beetje te veel van het goede.

Omdat Soderbergh veel informatie wil meegeven in een beperkt tijdsbestek, gebruikt hij Gary Oldman en Antonio Banderas – die de advocaten Jürgen Mossack en Ramón Fonseca spelen – als deus ex machina: zij die het allemaal mogen uitleggen en de verschillende hoofdstukken aan elkaar mogen komen verbinden. Zij zijn alvast niet zo blij met hun portrettering en hebben Netflix een klacht aan de broek gesmeerd.

De beste scènes in The Laundromat zijn die waarin Meryl Streep voorkomt. Zij speelt Ellen Martin, een weduwe die haar echtgenoot verloor in een bootongeval en zo terecht komt in een mierennest van verzekerings- en advocatenkantoren die hun handen van de zaak aftrekken en die ook nog eens de haar beloofde flat verliest aan een stel Russen die een spookbedrijf vertegenwoordigen. Waarna ze zelf op onderzoek trekt en verloren loopt.

Wat Soderbergh hier goed doet, is de slachtoffers van de belastingsontwijking een gezicht geven: concreet maken waarom het ethisch gezien geen aanvaardbaar systeem is. Dat lukt veel minder aan de kant van de daders. Er mag dan wel onderstreept worden dat ook Mossack en Fonesca geen idee hebben wat de bedrijven van hun klanten precies doen en dat Charles (Nonso Anozie) ook maar gewoon wilde dat zijn gezin het goed zou hebben: daar wordt het mededogen veel moeilijker opgewekt. En misschien was dat ook precies de bedoeling.

Wat Steven Soderbergh laat zien in The Laundromat is een nobele poging om tegelijkertijd een entertainende film, een soort van verduidelijking van waar het nu precies om draait met die Panama Papers en een pamflet in 93 minuten te persen. Laat ons de plot van The Laundromat niet navertellen, want het zou niet lukken, maar we hebben wel begrepen dat je iets van geld moet begrijpen – of het geld moet hebben om hen te betalen die dat begrip hebben – om rijk te kunnen worden in deze wereld. En dat het allemaal binnen de grenzen van de wet kan gebeuren.

Score: 7/10