Het gaat over leven en dood deze week in de cinema. In 1917 van Sam Mendes worden twee korporalen er op uit gestuurd, dwars doorheen vijandig gebied, om 1.600 levens te redden. In All Of Us van Willem Wallyn valt er niets meer te redden, maar wordt er volop nagedacht over wat het leven nu de moeite waard maakt. Twee keer de moeite waard.

1917: Een oorlogsthriller waarin het gevaar letterlijk achter elke hoek kan schuilen

We zitten volop in het awardseizoen en daar is 1917 meer en meer in aan het opvallen. De nieuwe film van Sam Mendes leek te vertrekken vanuit de positie van underdog, maar trekt nu meer en meer het laken naar zich toe. De film is zo indrukwekkend als men zegt, maar misschien toch net dat ietsje minder indrukwekkend dan Dunkirk van twee jaar geleden. Dat gezegd zijnde: de Oscars voor het beste camerawerk (Cinematography) en soundtrack (Thomas Newman) mogen al worden klaargezet.

De plot van 1917 is behoorlijk eenvoudig: korporaal Blake (Dean-Charles Chapman) krijgt een speciale opdracht en mag één kompaan uitkiezen. Hij kiest voor korporaal Schofield (George Mackay) en samen moeten ze een boodschap overbrengen aan twee bataljons troepen die klaarliggen voor de aanval, diep in vijandelijk gebied. De legerleiding is namelijk te weten gekomen dat de Duitsers de aanval verwachten en dat de soldaten recht een val inlopen, met mogelijk 1.600 doden tot gevolg. Klein extraatje: ook de broer van korporaal Blake bevindt zich tussen de manschappen.

Sam Mendes heeft in interviews al laten optekenen dat hij 1917 eerder als thriller categoriseert dan als oorlogsfilm en nu we de film gezien hebben, begrijpen we wat hij hiermee bedoelt. 1917 speelt zich – zoals af te leiden viel uit de titel – af tijdens de Eerste Wereldoorlog, geen populaire keuze als het om oorlogsfilms draait. De loopgravenoorlog. Dat dat een wezenlijk andere film oplevert dan een film over de Tweede Wereldoorlog, wordt meteen duidelijk van zodra Blake en Schofield die (vijandelijke) loopgraven betreden: achter elk hoekje schuilt gevaar, kan een vijand zitten. En elke keer als je je hoofd boven het spreekwoordelijke maaiveld uitsteekt, ben je in levensgevaar.

Mendes heeft ook op de details gelet: de lijken liggen overal verspreid, als Blake en Schofield door de eigen loopgraven lopen, moeten ze soms plaats maken voor ziekenvervoer, of zit er een soldaat in een hoekje een brief te schrijven naar het thuisfront, wachtend op de volgende aanval. Maar ook de ratten spelen een rol: op een moment dat op ons netvlies gebrand blijft, landt de hand van Schofield in de ingewanden van een door de ratten aangevreten jongeman. Eén van die anonieme slachtoffers.

Het meeste indruk maakt 1917 nog in zijn shots, met dank aan cameraman Roger Deakins: de stilte van de weidse weilanden, de eenzame koe die daar vreedzaam staat te grazen of de ruïnes van het stadje Ecoust. Het ziet er allemaal erg indrukwekkend uit. Ondersteund door de soundtrack van Thomas Newman doet het allemaal nog net dat beetje meer.

Dat het geheel wel geamuseerd, maar niet écht geraakt heeft, ligt volgens ons vooral aan het feit dat het hier om soldaten gaat die een opdracht uitvoeren. Ja, voor korporaal Blake zit er ook een persoonlijk luik aan de opdracht – hij wil zijn broer behoeden voor een gewisse dood – maar dat element komt niet genoeg uit de verf om te beklijven.  

We zijn vooral blij dat Sam Mendes de uitgang van de Bond-franchise heeft gevonden. Als je zulke films regisseert, word je toch vooral heel erg in een keurslijf gedrongen met weinig ruimte voor persoonlijke inbreng, stijl of creativiteit (zie ook: Disney-remakes, Star Wars, Marvel) en die kan Mendes wel aan de dag leggen in het vertellen van meer persoonlijke verhalen – Mendes baseerde de film op de autobiografie van zijn grootvader – , zoals hier.

Of de indrukwekkende stijl van 1917 ook voldoende zal zijn om een Oscar voor Beste Film of Beste Regisseur binnen te halen, weten we op de nacht van 9 op 10 februari. Een knappe cinema-ervaring levert het alleszins wel op.

Score: 8/10

All Of Us: de nakende dood die je doet nadenken over het leven

All Of Us is een nieuwe Vlaamse film die wij een warm hart toedragen. Het is de eerste film van cineast en scenarist Willem Wallyn in ruim twintig jaar. Wallyn – die vaak scenario’s pest voor anderen – wou dit scenario niet verpest zien door een ander en besloot dan maar om de controle over zijn film zo dicht mogelijk bij zichzelf te houden, zoals je kan lezen in het interview dat wij met ‘m hadden.

Om hem hierbij te helpen heeft Wallyn een mooie cast rond zich verzameld. Die cast blinkt uit in eigenzinnigheid en kwaliteit en heeft naast klinkende namen als Maaike Neuville, Barbara Sarafian, Bruno Vanden Broecke en Joke Devynck ook plaats gemaakt voor minder evidente namen als Delfine Bafort, Tom Vermeir en Jan Hammenecker. Samen geven ze gestalte aan een film over vier patiënten die hun doodsvonnis te horen hebben gekregen en met die door proberen om te gaan door zich aan te sluiten bij een praatgroep, geleid door een halfbakken therapeute.

We zien dat elk van de personages op een andere manier met hun ziekte omgaan. Elk op een menselijke manier, maar elk anders. Zo is Cathy (Maaike Neuville) vooral bezig met continuïteit. Haar oplossing bestaat erin dat haar zus Vicky (Delfine Bafort) haar leven, haar huis en haar man (Tom Vermeir) overneemt. Philippe (Bruno Vanden Broecke) zoekt dan weer hoop in religie, terwijl hij vroeger een overtuigd atheïst was omdat hij vooral zijn leven nog zo lang wil rekken tot hij de geboorte van zijn kind nog kan meemaken. Het maakt de nabijheid van de dood erg tastbaar. Elisabeth (Joke Devynck) zoekt dan weer naar bescherming en trekt een bikkelhard harnas van cynisme aan.

Wat het indrukwekkende is aan een film over personages die geconfronteerd worden met een nakende dood, is dat hij je doet nadenken over het leven. Hoe zou jij reageren als je ongeneeslijk ziek zou worden? Wat wil je doorgeven tijdens je leven? Wat maakt het leven de moeite waard? Onder de sleutelscène van de film zit We Might Be Dead By Tomorrow, een ietwat vergeten liedje van SoKo. Er had geen nummer beter kunnen passen.

All Of Us gaat over de dood, maar is geen loodzware film. De kleuren zijn helder, de grapjes zijn soms gedurfd, de dialogen rollen en raken waar Wallyn wil dat ze raken. We hebben All Of Us na het kijken nog mee naar huis genomen. Op een goeie manier. Want als we één ding onthouden van deze film, dan is het wel dat je het leven iedere dag moet leven. Niet later, maar nu. Puik werk!

Score: 7/10