Een film over een groepje skaters en de nieuwste X-Men deze week. En hoewel die twee films aan de oppervlakte totaal verschillend zijn, gaan ze in wezen over hetzelfde: over innerlijke worstelingen, eenzaamheid, angst en het gevoel er niet bij te horen. Alleen kwam de ene film wel wat harder binnen dan de ander.

Minding The Gap: skaten als Trojaans paard

Een paar weken geleden bespraken we hier ook mid90s, het regiedebuut van Jonah Hill. Hoe realistisch dat beeld is, kunnen we deze week zien in Minding The Gap, een documentaire die begint met de footage die regisseur Bing Liu van zijn skatende vrienden maakte. Alleen weten we ook al snel: het gaat over veel meer. Zelf noemt de regisseur het skateboarden zijn Trojaans paard: je raakt ermee tot aan de poort én binnen.

In eerste instantie blijft Bing Liu bij zijn vrienden hangen. Eerst vertellen ze hoe hun skateboard een ontsnapping van de wereld was. Een vlucht uit de miserie, letterlijk en figuurlijk. “We zorgen voor elkaar omdat niemand anders het voor ons doet”, klinkt het ergens.

Naarmate de jongens ouder worden, volgen de verantwoordelijkheden. Een eerste job voor Keire. En in het geval van Zack zelfs een kind. Maar naarmate de film vordert, legt Bing Liu meer focus en wordt – door het stellen van wel erg rake vragen – het echte onderwerp van deze film duidelijk. Of hij wel eens slaag kreeg, vraagt Bing aan Keire. “Ze zouden het nu kindermishandeling noemen”, antwoordt die, “maar dat was het niet.”

Er wordt ook ingezoomd op de relatie van Zack en Nina, mama en papa van de jonge Elliot. Ze maken veel ruzie. Net zoals de ouders van Zack vroeger. En geen van beide hebben thuis meegekregen hoe ze affectie moeten geven. Knuffelen. Ze kunnen het niet omdat ze het zelf nooit hebben gekend.

Zack drinkt veel. Heel veel. In zowat elke scène zien we ofwel lege blikjes bier staan ofwel heeft hij drank in zijn handen. In een latere fase vertrekt zijn vriendin bij hem. Ze werd geslagen door Zack. Later zegt hij zelfs voor camera “Af en toe verdient een vrouw een flinke mep”. Niet oké en dat beseft hij zelf ook. We zien Zack verder en verder afglijden en omdat Bing Liu een film maakt over zijn vrienden, kan hij Zack andere vragen stellen dan een andere filmmaker zou kunnen. Een vraag als: “Denk je dat jouw aanwezigheid goed is voor je zoon?” bijvoorbeeld. Waarna we Zack zien twijfelen en voor het eerst ook de twijfel in zijn stem horen wanneer hij antwoord geeft.

Maar Bing Liu observeert niet alleen zijn vrienden. Hij werd ook zelf mishandeld door zijn stiefvader en nu wil hij zijn moeder daar ook wel wat vragen over stellen. Wist ze het? Wist ze hoe erg het was? En waarom heeft ze er niks aan gedaan?

Klotejobs en werkloosheid

Minding The Gap is een film over een stel jongeren die hun weg zoeken in een stad die Rockford heet. De op één na meest gewelddadige stad in de Verenigde Staten als je kijkt in de steden tot 200.000 mensen. Eén vierde van alle delicten hebben er te maken met huiselijk geweld. “Ik wil hier niet vast komen te zitten zoals zovele mensen”, zegt Keire, “maar ik wil ook niet verhuizen en dan merken dat ik de huur niet kan betalen.” De jobs en de bedrijven zijn weg uit Rockford. Klotejobs en werkloosheid blijven over.

Op een nog dieper niveau gaat Minding The Gap over durven praten over wat je voelt. “Het is niet altijd mogelijk om negatieve ervaringen om te buigen in kracht of positiviteit”, zegt Zack en dat begrijpen we. “Ik heb nog nooit de gelegenheid gehad om aan mezelf te werken”, zegt hij.

Want dat is de verbindende factor tussen de personages die in de film worden opgevoerd: uiteindelijk voelt of voelde iedereen zich alleen en misbegrepen. Het is precies om die reden dat de jongens zijn beginnen skaten. En dan is de cirkel rond en blijf je achter met een krop in de keel.

Bing Liu was met zijn documentaire genomineerd voor een Oscar. Free Solo won uiteindelijk in die categorie en daar hebben we geen klachten over, maar van deze twee is Minding The Gap de meer universele en de meer belangrijke documentaire.

Score: 9/10

Deze film speelt niet in hoogste rotatie dus is het een beetje een zoektocht om ‘m te kunnen zien, maar doe die moeite, want de film is het waard.

X-Men Dark Phoenix: vlieg vogeltje vlieg, ver weg van hier

Met Dark Phoenix komt er officieel een einde aan de X-Men-films die in 2000 startten. Logan (2017) blijft daarin het heerlijke buitenbeentje, maar omdat de verhaallijn die gestart was met First Class (2011) en verdergezet werd in Apocalypse (2016) nog enige afronding nodig had, moest er na Logan nog een film komen.

Het gegeven van de mutanten wordt niet weggegooid door 20th Century Fox. In 2020 wacht ons The New Mutans, waarin vijf nieuwe personages geïntroduceerd zullen worden waarna we weer vertrokken zijn voor een hele berg nieuwe films. Ondertussen denkt Disney (die nu via Marvel de rechten op X-Men hebben verworven) aan een cross-over tussen de Avengers en de X-Men. Dus wie dacht dat we ervan af waren: nope.

Toch voelt Dark Phoenix wel als een einde. Hugh Jackman is nergens te bekennen als Wolverine, Jennifer Lawrence (Raven) is alleen maar voor de film komen opdraven omdat ze de fans niet wilde verwarren en zoals Hank (Nicolas Hoult) het zegt: enkel hij en Raven zijn nog overblijfselen van de befaamde First Class.

De hoofdrol in Dark Phoenix is weggelegd voor Sophie “Sansa Stark” Turner die zich na Game of Thrones stilaan mag beginnen rekenen bij de grotere actrices van deze tijd. Hoewel haar prestatie nu in de recensies veelal wordt afgedaan als “flets” en “mager” vinden wij dat heel erg goed meevallen: Turner had gewoon weinig om mee te werken.

Ze speelt Jean Grey, een meisje dat altijd al onzeker was over haar krachten en de draagwijdte ervan. Na een voorval waarbij de X-Men de ruimte indraven om de bemanning van een verloren gedraaide spaceshuttle te redden, wordt ze geraakt door een zonnebrand. Aanvankelijk voelt ze zich goed, maar even later wordt duidelijk dat Jean krachtiger dan ooit teruggekeerd is uit de ruimte en dat ze haar krachten niet goed meer weet te beheersen. Waarna de X-Men uiteenvallen in twee groepen: de groep die vindt dat er een einde moet komen en Jean Grey en de anderen. Maar ondertussen probeert ook de mysterieuze Vuk (Jessica Chastain) Jean voor haar kar te spannen en daar heeft ze zo haar eigen redenen voor.

Dark Phoenix is dus de laatste film der X-Men en het is jammer dat zo een fijne filmreeks op zo een valse noot moet eindigen. De film werd in de markt gezet als een film over interne strubbelingen en Sophie Turner ging zelfs mentale kwetsbaarheden bestuderen ter voorbereiding van deze film, maar het is jammer dat die interne worstelingen en het jezelf anders voelen dan de anderen er net in deze film zo weinig uitkomt.

De X-Men die zich moeten verenigen tegen een buitenaardse vijand is een belegen scenariotruck en de actiescènes zijn in deze film te bombastisch en slordig gefilmd. Slechts één ontwapenend moment hebben we gevonden in deze film: Jean en Charles Xavier (James McAvoy) communiceren met elkaar via hun gedachten waarna de professor vraagt “Zit je nu in mijn hoofd, Jean?” Waarop Jean antwoordt: “Het is rustiger in het jouwe dan in het mijne.”

Kijk, dat soort momenten hadden we graag veel en veel vaker gezien, maar het ontbrak scenarist en debuterend regisseur Simon Kinberg kennelijk aan durf om de eigenheid van X-Men écht te omarmen.

Score: 5/10