Zelf zullen we naar de film blijven gaan tot we er bij neervallen. Op Bond-film No Time To Die zullen we nog wat langer moeten wachten, maar gelukkig komen er ondanks het wild om zich heen grijpende coronavirus toch ook nog andere films uit. Deze week waren er zelfs twéé die ons meer grepen dan Pixar-film Onward, maar die zal ongetwijfeld zijn publiek wel vinden. Wij presenteren The Invisible Man en System Crasher.

The Invisible Man: Zolang de onzichtbare man onzichtbaar blijft, is deze film subliem

Het was in mei 2017, net voor het verschijnen van The Mummy, dat Universal Pictures hun grote plan ontvouwde: The Mummy zou het startpunt zijn van een groot Dark Universe dat de monsterfilms – in navolging van het succes van het genre in de jaren 30 van de vorige eeuw – zou doen herleven.

Bij Universal spraken ze toen duidelijk van een langetermijnproject. In The Mummy zou een verhaallijn worden gelegd voor de aankomende films met Russel Crowe als Dr. Jekyll als centraal personage in alle films. Voor de overige rollen werden A-acteurs als Tom Cruise, Johnny Depp en Javier Bardem geëngageerd. Maar de film flopte en het grote plan werd in alle stilte opgeborgen, The Bride Of Frankenstein werd geschrapt en The Invisible Man ging er anders uitzien dan de oorspronkelijk geplande versie met Johnny Depp.

In deze versie van The Invisible Man – een herinterpretatie van het verhaal van sciencefictionschrijver H. G. Wells – vlucht Cecilia (Elisabeth Moss) in een nagelbijtende openingsscène weg van haar huwelijk met Adrian (Oliver Jackson-Cohen), een steenrijke specialist in de optica. Cecilia zat naar eigen zeggen Handmaids Tale-gewijs vast in een huwelijk waarin voor haar bepaald werd hoe ze eruit moest zien, wat ze moest dragen, wat ze moest denken, wanneer ze mocht praten en wanneer ze moest zwijgen. James (Aldis Hodge), een bevriend politieagent, vangt haar op in zijn huis.

In eerste instantie durft Cecilia niet eens de vijf stappen naar de brievenbus aan, uit angst voor haar ex. Het is een menselijke angst, de verwerking van een trauma. Dan loopt het bericht binnen dat Adrian overleden is: zelfmoord. Maar toch stapelen de vreemde gebeurtenissen zich op. Een brandje dat uitbreekt in de keuken terwijl een pan onbewaakt staat te pruttelen, dat kan nog, een flikkerend licht ook. Maar wanneer een dekbed zachtjes wordt weggetrokken, plannen worden gestolen uit het portfolio van Elisabeth, verdwenen pillendoosjes weer verschijnen of bezwarende e-mails worden verzonden, wordt The Invisible Man echt akelig.

Het is het zoveelste bewijs dat in horror het onzichtbare – denk ook aan Poltergeist of de eerste Paranormal Activity – heel wat doeltreffender is dan het zichtbare. Want zolang er geen visueel bewijs is, is er ook nog steeds de mogelijkheid dat het hele verhaal zich in het hoofd van het slachtoffer afspeelt.

Zelf hadden we The Invisible Man een meer dubbelzinnig einde gegeven. Was de film na twee derde geëindigd, dan hadden we niet alleen naar huis durven wandelen. Het laatste gedeelte hadden we dan ook graag wat minder expliciet gezien, maar blijkbaar had de studio toch een grote verklaringsdrang. Het is jammer, want nu is The Invisible Man een degelijke sfeervolle film, terwijl het ook een klein meesterwerk had kunnen zijn.

Score: 7/10

System Crasher: Een drukke, maar aangrijpende film over een klein meisje op zoek naar warmte

In System Crasher is het allemaal meer dan zichtbaar: het moeilijke leven van het negenjarige meisje dat graag Benni genoemd wil worden omdat ze Bernadette zo’n lelijke naam vindt. Benni (een indrukwekkende Helena Zengel, 11 jaar) levert haar strijd met het leven. Ze heeft last van plotse woede- en agressie-aanvallen, wil absoluut niet dat haar gezicht aangeraakt wordt en heeft een moeder (Lisa Hagmeister) die niet voor haar kan of wil zorgen.

En dus komt Benni in de jeugdzorg terecht. Ze gaat van de ene naar de andere leefgroep. Ze is te jong voor een instelling en te agressief voor een pleeggezin. Ze wordt opgevangen in de noodopvang of wordt platgespoten in een psychiatrische instelling. Ze wordt bestempeld als een “system crasher”, een kind waar de jeugdzorg geen vat op kan krijgen, waar geen oplossing voor lijkt te bestaan. Tot schoolbegeleider Micha (Albrecht Schuch) de radeloze hulpverleners voorstelt om haar drie weken mee te nemen naar zijn hut in het midden van het bos, zonder internet of tv, zonder elektriciteit en zonder stromend water.

System Crasher was onlangs nog te zien op het Jeugdfilmfestival, maar zelf zouden we ’t geen Jeugdfilm noemen. Daarvoor is hij te hard en te confronterend. System Crasher is een expliciete film en een luide film. De kreten en de woede-aanvallen van Benni gaan door merg en been, als ze met haar hoofd tegen een autoruit begint te knallen, wordt ons de adem ontnomen.

Diezelfde Benni kan ook gewoon kind zijn. Blij worden van een namiddagje schaatsen, een bepaalde knuffel waarmee ze graag slaapt, of een grote kop chocolademelk. Dat is het sterke aan de ongetwijfeld veeleisende vertolking van Helena Zengel: het ene moment is het kleine wilde meisje angstaanjagend, het andere moment ontwapenend. De mooiste scène in dat opzicht is die waarin haar begeleider Frau Bafané (Gabriela Maria Schmeide) na een zoveelste teleurstelling van de moeder radeloos en moedeloos neerstrijkt in de gang. Benni gaat op dat moment haar troosten en vraagt haar “Waarom ween je, Frau Bafané?” Ontzettend mooi omdat ze in één beeld de menselijkheid van Benni aantoont en de grenzen waartegen de hulpverleners aanlopen.

Boven alles is Benni ook gewoon een kind, een kind dat snakt naar een thuis, naar structuur, zekerheid en liefde. Dat we heel System Crasher zitten te hopen op een goede afloop voor Benni, ondanks haar onhandelbare gedrag, is de kracht van de film. Van die kleine Helena Zengel willen we graag meer zien. Dat kan al eind dit jaar, wanneer ze naast Tom Hanks te zien zal zijn in News Of The World, de nieuwe film van Paul Greengrass.

Score: 8/10