Nog geen woord over de bioscopen in het exitplan van de Nationale Veiligheidsraad en dus blijven we op alternatieve platformen op zoek gaan naar de beste nieuwe films van de week. Dat dat niet altijd hoeft tegen te vallen, bewijst deze week met niet één, maar twee hele leuke en originele films.

Bad Education: Hugh Jackman staat hier écht goed te acteren

Het onderwijs maakt zich wel klaar voor een gedeeltelijke heropstart. En laat HBO nu net een nieuwe film uitgebracht hebben die zich afspeelt in de wereld van het onderwijs, mét topcast. Hugh Jackman speelt Frank Tassone, een voormalig leerkracht Engels die het intussen heeft geschopt tot superintendent (een soort van toezichthouder) van de Roslyn scholengroep.

Die Roslynscholen staan in de meest recente ranglijst als vierde beste publieke school van de Verenigde Staten genoteerd, maar voor Tassone is alles lager dan de eerste plaats niet goed genoeg. Frank is geliefd bij de raad van bestuur, werkt al jarenlang samen met zijn assistente Pam (Allison Janney) en blijkt ook nog eens over een olifantengeheugen te beschikken waardoor hij zich ook nog eens de namen van alle leerlingen, hun moeilijkheden en interesses én hun ouders weet te herinneren. De juiste man op de juiste plaats dus.

Eén en ander begint te wankelen wanneer blijkt dat Pam al jaren persoonlijke kosten betaalt met de kredietkaart van de scholengroep, van kleding en een Playstation voor haar nicht Jen (Annaleigh Ashford) tot een renovatie in de eigen woning. Het is Rachel (Geraldine Viswanathan), een ambitieuze scholiere die ervan droomt om journaliste te worden en meewerkt aan de schoolkrant, die de wanpraktijken op het spoor raakt en die gaan verder dan ze ooit voor mogelijk had gehouden.

Bad Education is een aanrader, laat ons daar duidelijk over zijn. Scenarist Mike Makowsky is zelf oud-leerling van een Roslyn-school en baseerde zijn scenario op waargebeurde feiten. Even slikken dus. Maar de grootste sterkte van de film zijn de acteerprestaties, Hugh Jackman voorop. Geen moment dénk je nog aan Hugh Jackman, zozeer lijkt hij Frank te zijn geworden. Frank beschikt over een hoge dosis charisma en charme waardoor je als kijker meteen denkt: “kijk, ze bestaan écht, de leerkrachten met een hart voor hun vak en voor hun leerlingen.” Het is dan ook even slikken wanneer net hij over een heel dubbele moraal blijkt te beschikken en dat net hij zijn wandaden blijft minimaliseren of toedekken met het argument “Maar kijk eens naar wat we hier allemaal hebben opgebouwd, het zou zonde zijn om dat te verliezen.”

Waar veel geld rondgaat, loert misbruik om de hoek. Rationeel weten we dat, maar ergens hopen we als mens toch weer dat de mensen die eraan kunnen weerstaan écht zijn en dat de wandaden de uitzondering zijn. Door een figuur als die van Frank Tassone beginnen we daar weer aan te twijfelen. Is de mens echt goed van nature of gaat het eigen gewin altijd voor op het welzijn van de ander? Morsen met belastingsgeld, het is één van de meest vieze dingen die je kan doen omdat je daarmee het egoïsme luider laat spreken dan het algemene welzijn.

Bad Education is geen zwaar kijkvoer, maar doet je desalniettemin nadenken. Daarbovenop is het altijd fijn om Ray Romano bezig te zien én heeft Hugh Jackman nog eens bewezen écht te kunnen acteren. Als Bad Education geen tv-film was, zouden we de acteerprestatie van Hugh Jackman Oscarwaardig noemen. Nu is ze op zijn minst Emmy-waardig.

Score: 7/10
Bad Education is nu te bekijken via Play More van Telenet.

The Willoughbys: animatie die je niet als een kind wil behandelen

Animatie is een volwassen geworden genre. Dat merk je aan het aantal animatiereeksen in onze top 50 van de beste reeksen op Netflix. Ook The Willoughbys past in het rijtje van films die zijn kijker niet als kleine kinderen wil behandelen en serveert ons een verhaal over een gedurfd en moeilijk thema.

Een buurtkat met de stem van Ricky Gervais waarschuwt ons al: de meest interessante verhalen vind je in de huizen waar niemand naar kijkt. En dit zal er geen zijn over een liefdevol harmonieus gezin. Zo begint hij het verhaal van de Willoughbys te vertellen, een rijk en dapper geslacht van ontdekkingsreizigers, kunstenaars en koningen. De huidige generatie doet het een stuk minder goed: Pa en Ma doen eigenlijk de hele dag niets anders dan breien, lezen en in elkaar opgaan, zo veel houden ze van elkaar. Zo veel dat ze voor niets anders nog tijd of interesse hebben.

Als je zo veel van elkaar houdt, kan er wel eens een kindje tevoorschijn komen. Vier in het geval van Pa en Ma – Tim, Jane en de tweeling Barnaby en Barnaby – maar die kinderen zijn wel de nagel aan hun doodskist. Een last, meer niet. Ze mogen de restjes van het eten van de vorige dag opeten, als die er zijn, en verder moeten ze zich vooral in stilte bezig zien te houden. Als dat niet lukt, is er nog altijd het kolenhok.

Na het vinden van een weeskind en hun pogingen om dat kind een goeie thuis te bezorgen, krijgen de kinderen een idee: als ze zichzelf wees maken, kunnen ze elders gaan wonen. Dat Netflix een film in zijn catalogus opneemt die verwaarlozing, de waardeloosheid van sommige ouders en hoe moeilijk het is voor wees- en pleegkinderen kinderen om zich aan anderen te hechten niet uit de weg gaat, siert hen.

The Willoughbys stuitert soms iets te stevig alle richtingen uit, maar in al die richtingloosheid wel één ding weet te bewaren: de originaliteit. Er zijn ook subtiele en minder subtiele verwijzingen: zo is de babysit (Maya Rudolph) met haar paraplu geen kleine verwijzing naar Mary Poppins en moet je geen hersenkronkel maken om van Commander Melanoff – de knotsgekke eigenaar van een snoepfabriek – bij Charlie van The Chocolate Factory uit te komen. Verder hebben we ook nog verwijzingen naar The Matrix, Home Alone en E.T. gespot (niet dat ze zo verhuld waren), een heerlijk staaltje postmodernisme.

Eén ding kunnen we al zeggen: niet alles loopt goed af. Of wel, het is maar hoe je het bekijkt. De al te voorspelbare meligheid weet The Willoughbys gelukkig te vermijden, maar uiteindelijk wordt er iets te veel gestuiterd om nog van één verhaal te kunnen spreken. Desalniettemin: een aanrader!

Score: 7/10
The Willoughbys is nu te bekijken via Netflix.