De cinema’s zijn gesloten, maar dat wil niet zeggen dat er geen nieuwe films meer verschijnen. Een aantal Belgische distributeurs hebben zich verenigd om films die dezer dagen in de zalen zouden verschijnen online beschikbaar te stellen, tegen betaling. Ook op Netflix vonden we deze week een film die het bekijken waard is.
Jumbo: over liefde voor een kermisattractie
De gehele culturele sector is één van de zwaar getroffen slachtoffers van het coronavirus. Om toch nog een klein deeltje van hun inkomsten te redden hebben Belgische zelfstandige filmdistributeurs en -producenten zoals Cinéart, Cinemien, Imagine, Lumière, O’Brother en September een akkoord gesloten met platformen als Proximus Pickx VOD (voor klanten van Proximus), Dalton.be (die het programma van Cinema ZED aanbieden), Lumièrefilms.be en Universcine.be. Er wordt verwacht dat nog andere distributeurs in de komende dagen nog in deze groep zullen meestappen.
Voorlopig blijft het aanbod wel beperkt tot arthouse-cinema. Grote distributeurs als Disney zal niet snel geneigd zijn om pakweg hun nieuwe Marvel-film online te droppen omdat hun winsten bij een bioscooprelease nog heel groot zijn én ze voldoende cash in kassa hebben zitten om een periode als deze te overbruggen. Maar misschien is dit ook wel een kans om wat aandacht te geven aan films die die in normale omstandigheden minder zouden krijgen.
Eén van de nieuwe films die wij op die manier bekeken (voor 8 EUR per film) was Jumbo. Deze Frans-Belgische co-productie draait rond Jeanne (Noémie Merlant), een nogal in zichzelf gekeerde jonge vrouw die schoonmaakt in een pretpark. Wanneer daar een nieuwe attractie geleverd wordt – de Move It – begint Jeanne daar een bijzondere band mee te ontwikkelen. Ze noemt ‘m Jumbo – – dat past beter, vindt ze – praat met ‘m en wordt verliefd op ‘m.
Tegelijkertijd hengelt haar baas Marc (Bastien Bouillon) naar haar aandacht, maar hij kan maar moeilijk contact met haar maken. Bij haar moeder stuit ze op een muur van onbegrip (Emmanuelle Bercot).
Of je als kijker goed zal kunnen meestappen in de wereld van Jeanne is op zich al een grote test. Jumbo draait immers vooral over open-minded denken. Jeanne wordt verliefd in een kermisattractie en wordt daardoor veroordeeld door haar omgeving. Er moet wel iets met haar schelen. Waarom zit ze niet in het zottenkot? Trek dat gegeven open en Jumbo vertelt vooral iets over hoe wij als mens de neiging hebben om alles in hokjes te duwen, en alles wat daar niet in past als eigenaardig te beschouwen.
De mooiste evolutie daarin maakt Hubert (Sam Louwyck) door, de nieuwe vriend van de moeder van Jeanne die gaat van “Is er iets mis met je dochter? Is ze ziek of zo?” naar “Laat haar toch. Ze doet toch niemand kwaad.”
Wij waren wel mee in de relatie die Jumbo schetst. De manier waarop de twee met elkaar communiceren was mooi om te zien, de vertederend mooie seksscène ergens halverwege de film en de Stranger Things-achtige soundtrack maakte dat we absoluut geen spijt hadden van onze acht gespendeerde euro’s.
Score: 7/10
The Platform/El Hoyo: eens extra pleiten voor spontane sociale solidariteit kan geen kwaad dezer dagen
Ook op Netflix zijn elke week wel een aantal nieuwe films te vinden. Die zijn vaak matig van kwaliteit, maar af en toe zit er zelfs tussen de pulp een filmpje dat toch het bekijken waard is. Momenteel is dat de Spaanse film El Hoyo, The Platform in het Engels. Het is duidelijk een goedkoop B-filmpje dat zich op één locatie afspeelt, maar dat maakt ook net deel uit van de aantrekkingskracht.
De film begint in een soort dystopische toekomst waarin gevangenen, per twee, in verticaal geplaatste cellen worden geplaatst met in het midden een groot gat. Dat gat is bedoeld voor het platform waarvan sprake in de titel. Dat ligt vol met heerlijk voedsel en gaat om de twee minuten één verdieping naar beneden. Hoe hoger je zit, hoe meer geluk je dus hebt. De gevangenen op verdieping 46 hebben dus al 92 eters voor zich gehad en moeten het doen met de restjes. Wie welke cel toegewezen krijgt wordt volledig willekeurig beslist. Iedereen mag ook volledig vrij één ding met zich meebrengen, vrij naar keuze.
In The Platform maken we kennis met Goreng, een jongeman die vrijwillig een half jaar de gevangenis ingaat in ruil voor een universitair diploma. Hij heeft een boek met zich meegebracht, Don Quichot van Cervantes. Hij beseft al snel dat hij de overlevingsstrijd die er rond het platform heerst, onderschat heeft. Sommigen hebben een mes mee, anderen een honkbalknuppel.
The Platform leunt natuurlijk heel dicht aan bij Snowpiercer. Deze film is niet even geschift en ook niet even goed, maar toch heeft hij wel iets te vertellen, zeker in deze rare tijden. Volgens De Administratie – een overheid die we nooit echt te zien krijgen – ligt er genoeg voedsel op het platform voor alle gevangen. Als iedereen gewoon de calorieën tot zich neemt die hij of zij nodig heeft, en niet meer dan dat, heeft iedereen voldoende. The Platform confronteert ons dus met het begrip “spontane sociale solidariteit”, een begrip waar we in tijden van hamsteren best nog wel eens herinnerd aan mogen worden.
The Platform maakte ons ook benieuwd naar de wereld buiten de gevangenis, via het daglicht dat binnenvalt binnen de kleine raampjes, maar waar je niet doorheen kan kijken. Die krijgen we nooit te zien, er was allicht geen budget voor. Een meesterwerk is The Platform zeker niet en in vergelijking met Snowpiercer is deze film duidelijk de mindere, maar hij heeft ons wel een aangename 90 minuten bezorgt.
Score: 6/10