Eerlijkheid doet soms een beetje pijn, vooral als je één van je helden moet afslachten. Maar eerlijk is eerlijk: The Hateful Eight is een grote sof en lang niet het grote meesterwerk waar we op gehoopt hadden. We vertellen u hieronder waarom, zonder spoilers.

De voortekenen waren alvast goed. Het script van The Hateful Eight was vooraf gelekt, maar Tarantino wilde het niet loslaten. Hij herschreef het en ging door met The Hateful Eight, dat zich aankondigde als een soort van Reservoir Dogs in een sneeuwhut. Een film die vooral op dialoog zou drijven – en is dat niet het sterkste punt van Tarantino? – en een speelduur van over de drie uur. We begonnen al te watertanden bij het westernequivalent van een discussie over Like A Virgin of voetmassages, maar ruim drie uur later zat het erop en bleven wij achter met een groot gevoel van teleurstelling.

Waar was Tarantino?

Onze voornaamste vraag na het bekijken van The Hateful Eight is: waar is Tarantino gebleven? Toegegeven, Django Unchained was al een stuk minder sterk dan zijn voorganger Inglourious Basterds, maar er was hier en daar nog wel vuurwerk in te ontwaren. The Hateful Eight daarentegen sleept zich voort tot het eindelijk gedaan is. In het eerste anderhalf uur gebeurt er weinig meer dan wat rijden in een koets, de personages die elkaar ontmoeten en tegen elkaar praten in holle, zware en vergezochte dialogen.

Ja, zelfs daar lukt het ‘m niet. Terwijl de dialogen van Tarantino normalerwijze voorbij rollen, waren ze nu werken en voortdurend denken “Maar komaan, jij kan toch beter!”. En dat gebrek manifesteert zich ook op andere vlakken.

Waar Tarantino al jarenlang bekend staat om zijn gebruik van onverwachte muziek in zijn films (De oorscène in Reservoir Dogs op Stuck In The Middle With You, het geweldige Cat People van David Bowie in een film over WOII) voelt het hier vooral heel erg gezocht en overbodig als Apple Blossom van The White Stripes weerklinkt.

En de tweede helft, is die beter?

En de tweede helft, is die dan beter? Er gebeurt iets in, dat kunnen we zeggen. En er zijn zelfs goeie scènes. Er is de geweldige scène waarin Demián Bichir Stille Nacht zit te spelen op de piano. Of de scène waarin Jennifer Jason Leigh (die zichzelf trouwens écht lelijk heeft gemaakt voor deze rol) zit te tokkelen op de gitaar.

Tegelijkertijd zijn er momenten die gewoon te onnozel zijn voor woorden (zoals de koffiescène) en is de finale niet bevredigend en vormt ie daarmee een equivalent van die in Kill Bill Vol. 2. Trouwens, was het nu echt nodig om Samuel L. Jackson in slow motion te laten praten? En Tim Roth kan ook beter dan Christoph Waltz imiteren, nee? Dan liever Kurt Russell die verborgen achter een geweldige snor op een geloofwaardige manier gestalte geeft aan John Ruth, een premiejager met een groot rechtvaardigheidsgevoel.

Bruce Dern – die het grootste gedeelte van de tijd gewoon in zijn zetel stil zit te wezen – maakt nog de grootste indruk van heel de cast en ook als hij iets zegt, is het er boenk op. Hét hoogtepunt van de film is dan ook een lange praatscène waarin Major Marquis Warren (Samuel L. Jackson) General Sandy Smithers (Bruce Dern) verbaal tot een kookpunt probeert te brengen. We hadden alleen graag veel meer scènes van dat kaliber gezien.

Het doet een beetje pijn om een held zo af te vallen. Had hij nu maar gewoon besloten om The Hateful Eight niet te verfilmen en zich op een ander project te storten. Volgende keer beter Quentin, willen we dat afspreken?