Vier op de vijf Vlamingen willen geen tripartite. Dat blijkt uit een peiling van de krant Het Laatste Nieuws. Als het aan de Vlaamse kiezers ligt, komt er een centrumrechtse regering met Kris Peeters (CD&V) als premier. Contributor Flip De Mey legt de situatie uit, en start zijn verhaal met twee prologen.

Proloog 1: “Leuven Vlaams” was eigenlijk “Suenens Buiten”

In het vuur van een demagogische strijd vliegen de onredelijke standpunten heen en weer. Soms wordt het ondenkbare daardoor plots  onvermijdelijk. De kreet ‘Leuven Vlaams’ is hiervan een goed voorbeeld. Vlaanderen was de betutteling van de franskiljonse bisschoppen zat. Mei ’68 zat er aan te komen, een nieuwe generatie. De Leuvense universiteit, een wereldberoemd eeuwenoud instituut, een waardige dame van meer dan 500 jaar oud, werd uitgekleed op straat. 

De Vlaming is een kosmopoliet, hij bekt gemiddeld drie talen, en hij is niet bang van andersdenkenden. Leuven was toen wat Erasmus of een ander uitwisselingsprogramma vandaag is. Je zat er uren te kaarten met een Wallon. Je had vrienden of zelfs een lief in het ander landsgedeelte. Uit afkeer voor de franskiljonse arrogantie van Kerk en Staat belandde een goed idee, één gezamenlijke universiteit in dit land, op de mestvaalt van de geschiedenis.

Proloog 2: Vlaamse zerken als wegverharding

Vele generaties Vlamingen lieten maar wat graag horen dat ze vlot Franstalig waren. De meesten hadden dat geleerd aan de toog tijdens hun dienstplicht. Ook het gemeenschappelijk leger als mogelijke brug tussen Vlamingen en Franstaligen werd het slachtoffer van de Franstalige arrogantie. Daar gaat een lange geschiedenis van een vlaamsonvriendelijke bedrijfscultuur aan vooraf. Er waren in 1914 naar verhouding veel te veel Franstalige officiers en veel te veel Vlaamse rekruten. “Et pour les Flamands la même chose” is een gekende boutade. Met die instructie werd het Vlaams kanonnenvlees de frontlijn ingestuurd, wil het verhaal. Wanneer de moegetergde Vlamingen een minimum aan respect voor hun taal eisten werd dat als insubordinatie beschouwd.

Tijdens de vreselijke ‘grote oorlog’ (men wist toen nog niet dat er een tweede zou volgen, en dus was het nog niet de ‘eerste’ wereldoorlog) was een zerk je laatste kans om een tikkeltje identiteit te vast te houden. Vlamingen kozen daarom vaak voor een Keltisch kruis met een blauwvoet en de letters AVV-VVK (Alles Voor Vlaanderen, Vlaanderen voor Christus). Dat was oorspronkelijk eerder een romantisch en cultureel statement dan een politiek. 

Maar de Belgicisten lieten andermaal de kans niet onbenut om Vlaanderen te beledigen. Ze vonden die oorlogsgraven maar een rommeltje, en wilden een mooie begraafplaats met allemaal eendere eenvoudige a-politieke Belgische zerken. En dus vonden ze er niet beter op dan de Vlaamse grafstenen weg te nemen en te verbrijzelen om als wegverharding te worden gerecycleerd. Hoe dom en harteloos kun je zijn?

De identiteit van een Vlaming die voor België gestorven is, postuum nog een laatste maal breken in de grond stampen. Letterlijk. Honderden treurende moeders zouden het België nooit meer vergeven. En pas op met Vlaamse moeders. Gouden harten, harten van staal. De hele zaak kreeg een enorme symboolwaarde, en zou decennialang duizenden bedevaarders in Diksmuide een eer van trouw aan Vlaanderen ontlokken.

Wat Vlaanderen wil 

Het zijn maar twee historische voorbeelden. Telkens de Franstaligen hun hand overspelen en de zaak té ver drijven, duwen ze tienduizenden welwillende Vlamingen in het anti-Belgisch kamp.

Dat hebben Di Rupo en zijn handlanger Lutgen nog maar eens geflikt. Omdat CD&V (+75.000 kiezers) en Open VLD (+96.000 kiezers) en MR (+45.000 kiezers) stemmen hebben gewonnen, rekenen Di Rupo (-107.000 kiezers) en Lutgen (-24.000 kiezers) zich rijk. Zelfs met nog 7.000 verloren stemmen voor de sp.a is de uittredende coalitie nog de winnaar van de verkiezingen in hun sommetje. Driewerf hoera voor Di Rupo, hop naar Di Rupo II (met dank aan Open VLd -en CD&V- kiezers die onder geen beding Di Rupo II willen). 

CD&V kiest voor een centrumrechtse uitweg uit de malaise. Dat blijkt uit haar regionale keuze om met N-VA in zee te gaan. Uiteraard geldt die centrumrechtse voorkeur ook voor MR en Open VLD. De kreet dat PS nu aan zet is om een links kabinet door de Vlaamse strot te duwen is intellectueel oneerlijk.

Niet dat Vlaanderen perse rechts is. Vlaanderen is behoorlijk sociaal-democratisch en progressief. Wie denkt dat Vlaanderen anti-Belgisch is, moet vanavond om 22 uur eens tellen hoeveel er rondlopen in een driekleur gehuld. Maar Vlaanderen wil een ordentelijk bestuur. Waarom ze de PS op dat vlak wantrouwen blijkt onder meer uit onderstaande grafiek. De PS zwaait al 26 jaar onafgebroken de plak in Wallonië en Brussel. Valt er iets op in de cijfers over kinderarmoede in Europa?

Trop is te veel, zei Van den Boeynants, nochtans ook een PSC’er.

Vlaanderen wil geen sociaal bloedbad, Vlaanderen wil geen separatisme. Vlaanderen wil de economische koe bij de horens pakken, wil geen tijd meer verliezen. Meer dan de helft van de geldige stemmen ging naar mogelijke regeringspartijen die een centrum-rechts beleid het beste achten op dit moment. Dat 0,34 miljoen cdH’ers in een samenzwering met 0,79 miljoen PS’ers dit kunnen saboteren bewijst dat de democratie in dit land niet werkt. Het bewijst nog iets: de PS schrikt er niet voor terug de mankementen in het systeem uit te buiten in haar uitsluitend eigenbelang.Dat is erg kortzichtig van de PS en van de cdH-slappeling die zich achter de troon van Di Rupo verschuilt. Tienduizenden Vlamingen die voordien het Belgisch model nog best wel een kans gunden, zijn gisteren definitief voorstander van verregaand confederalisme geworden. En de volgende keer zullen ze separatist worden. Als cdH met vuur wil spelen moet ze straks niet komen huilen als haar geliefd Belgique à papa in rook opgaat.